MOSKOU
Na een hectische tijd van voorbereiden ben ik 5 juli uit Nederland vertrokken. Scriptie, presentatie, eindgesprek, reisbenodigdheden aanschaffen, visa aanvragen en een last-minute PADI open water diver course waren de zaken die me nog intensief hadden beziggehouden. Van Amsterdam ben ik eerst met Aeroflot naar Moskou gevlogen. Ik dacht leuk, dat pik ik even mee met het idee om daar 5.00 uur ’s ochtends aan te komen, na eerst nog te hebben geslapen in het vliegtuig. Ik was dan ook verbaasd toen het vliegtuig na een paar uur al met dalen begon en ik door het tijdsverschil met bar weinig slaap Moskou in moest. Daar had ik even niet bij stilgestaan. Ik heb mijn bagage achtergelaten in een bagage drop. Het viel mij direct op hoe slecht de meeste Russen Engels spreken, zelfs op het vliegveld. Ik heb vervolgens een snelle trein genomen die Sheremetyevo direct verbindt met het centrum van Moskou, Vanaf het treinstation ben ik daarop in de vroege morgen, tussen allemaal Russen op weg naar hun werk, naar het Kremlin gelopen. Daar aangekomen ben ik het Rode plein opgegaan. Het plein waaraan de St.Basilia Basiliek ligt. Ik heb genoten van de prachtige kleuren van de torens. Wel jammer dat, toen ik vroeg of een Rus een foto van mij wilde maken met de Basiliek op de achtergrond, hij mij de rug toekeerde en wegliep met zijn gezin waarvan hij zojuist nog foto’s had lopen maken. Het Kremlin is een met hoge muren omgeven imposant complex. Ik heb er een wandeling langs gemaakt en door de Alexander tuinen richting de Troitskaya Tower gelopen die verbonden is aan de Trinity Bridge. Ik heb een toegangsbewijs gekocht voor de verschillende kathedralen en een museum genaamd, Chambers of Armour. Het museum was erg leuk! Het stelt eigendommen ten toon van de tsaren van lang geleden, zoals kleding, wapens, serviezen, koetsen en oude Bijbels ingelegd met honderden diamanten. Ik kan mij voorstellen waarom er destijds een revolutie is uitgebroken want de rijkdom is overweldigend. De kathedralen vond ik erg mooi, van buiten spierwit met gouden koepels en kruizen. Ik heb er drie bekeken van de vijf of zoiets en toen had ik het wel gehad.
Op naar de Russische Mac Donalds! Lekker gegeten daar, waarna ik naar Arab street ben gelopen. Hier zijn veel souvenirwinkeltjes volgestopt met mutsen met bontkragen en van die rijen Matroeska poppetjes. Er stonden echt prachtige tussen maar ik heb niks gekocht. Hartstikke duur en zag het mezelf niet echt ergens neerzetten. Verder zijn er in de Arab street vele kunstenaars die hun schilderijen op straat verkopen en tekeningen maken van voorbijgangers. Als voorbeeld lieten ze bijna allemaal een tekening van Angelina Jolie zien, de ene natuurlijk beter lijkend dan de andere. Om niet het hele stuk terug te hoeven lopen naar het treinstation heb ik de metro genomen. Zo makkelijk als in andere grote steden, zoals Parijs, Singapore en Delhi, zo lastig is het hier om met de metro te gaan. De medewerkers spreken geen woord, maar dan ook geen woord Engels. De stations staan overal aangegeven in het Cyrillische schrift en daar is werkelijk geen touw aan vast te knopen. Gelukkig kwam ik een aardige jongen tegen die wel Engels sprak en die mij geholpen heeft om het juiste kaartje te kopen aan het loket bij een chagrijnige Russin. Ook heeft hij mij gewezen waar ik de juiste metro kon pakken. Ik moest ook nog eens overstappen en het was een uitkomst dat ik mijn Iphone bij mij had met een applicatie van het volledige netwerk van de Moskouse metrostations. Daarna heb ik de sneltrein teruggenomen naar Sheremetyevo en mijn bagage opgehaald. Al met al vond ik Moskou een mooie stad, maar mijn indruk van de mensen was niet zo positief. Ze kijken en reageren vaak ontzettend chagrijnig. Niet alleen op mij, maar ook op hun kinderen, partners en overige familie. Ze drongen overal voor, bij de kaartloketten, de Mac Donalds, de incheckbalie, de paspoortcontrole en kijken dan ook nog eens langs je heen alsof je lucht bent. Zoals ze in Turkije zijn bij het lopend buffet, zo zijn ze in eigen land ook, overwegend asociaal en onvriendelijk. Ik was dan ook best blij dat de dag in Moskou voorbij was. Waarschijnlijk is het leuker om samen met iemand naar Moskou te gaan. Na de hele dag lopen konden mijn voeten echt niet meer en ik heb een dutje gedaan op een rij stoelen bij de vertrekgate.

SHANGHAI
Na een lange vlucht aangekomen in Shanghai. Wederom erg weinig geslapen vanwege een baby een paar rijen voor mij, die meer krijste dan sliep. Door de douane gaan in Shanghai werd een compleet nieuwe ervaring! Ze hebben namelijk een rij knopjes met verschillende smiley’s erop, die je mag indrukken om jouw mening te geven over de service van de douane. Ik heb een smiley met een grote glimlach ingedrukt want de vrouwelijke douanebeambte lachte heel aardig en werkte ook nog eens super snel! Maar niet alleen zij was aardig, bijna iedereen die ik tegenkwam was vriendelijk. Met een supervolle metro met alleen maar Chinezen ben ik naar Shanghai Centrum gereisd. Ik denk dat ik er wel 3 uur over gedaan heb om het Youth hostel te bereiken. Beter had ik de supersnelle trein kunnen nemen, maar ik had geen idee van het grote verschil in reistijd. Het was een hele toer om mijn koffer, backpack en handtas mee te slepen en ik moest ook nog eens overstappen. Halverwege begon de metro opeens terug te rijden naar waar hij vandaan kwam, wat ik pas na drie haltes doorhad, omdat ik zo moe was. En alle bagage twee trappen op sleuren om het metrostation uit te komen, was ook geen pretje. Helemaal gesloopt heb ik uiteindelijk het hostel bereikt. Het is een etage is een hoge torenflat op loopafstand van de Bund met hele aardige en behulpzame jonge mensen achter de balie. Ik kreeg een heel klein maar zeer compleet kamertje toegewezen en was zo blij dat ik eindelijk een bed zag! Mijn voeten waren helemaal opgezwollen door het vele lopen en de warmte. Er was Wifi dus Mang en ik konden direct samen gratis fringen (videocall via internet op de Iphone). Gelukkig maar, want ik miste hem ontzettend. De volgende dag ben ik met het zeer makkelijke metrosysteem van Shanghai naar het oude gedeelte van de stad gegaan. Door de oude straten met de traditionele Chinese daken lopen was heel speciaal. Ik heb leuke winkels bewonderd en de City God Temple bezocht waar Chinezen wierook aansteken, bidden en rituelen uitvoeren. Daarna ben ik over de zigzagbrug naar de Yuyuan Gardens gegaan. Dit is een klein complex, dat een stuk groter lijkt door slimme architectuur met verschillende tuinen, rotsformaties, vijvers met joekels van karpers, tuinhuizen en beplanting. In de middag heb ik lekkere dumplings gegeten en ben met de metro naar People’s Square gegaan.

Dit plein wordt omringd door een keurig aangelegd park en torenhoge skyscrapers. Uit boxen in het park klinkt klassieke muziek en mensen komen er met hun familie om te relaxen en te wandelen. ’s Avonds wederom naar de Mac Donalds voor mijn eerste Chinese Big Mac. Ik moet ze nu eenmaal overal uitproberen. Shanghai zag er prachtig uit in het donker met alle verschillende kleuren neonverlichting. Ik heb een geweldige dag gehad! De volgende ochtend ben ik naar de Bund gelopen. Dit is een strip grond langs de Huangpu River met een mooie promenade en uitzicht op de skyline van de wijk Pudong aan de overkant van de rivier.

De promenade is vol met Chinezen en de meest prachtige parasols in verschillende kleuren, kant en borduursels. De Chinezen reageren enthousiast als ik vraag of ze een foto van mij willen maken. Vaak willen ze zelf ook een foto en niet door mij gemaakt, maar met mij erop. Dat ging een paar keer mis in het begin omdat ik dan enthousiast hun camera nam en ze op de foto zette terwijl zij met mij op de foto wilde….. In de middag ben ik, na nog wat souvenirs te hebben gekocht, dit keer wel met de warp-speed Maglev terug naar het vliegveld gegaan. Deze supersnelle trein haalt 431 km per uur. Binnen een uur was ik vanaf het hostel op het vliegveld vanwaar ik via Sydney naar Darwin ben gevlogen. Ik vond Shanghai zeer de moeite waard en ga graag nog een keer terug!

DARWIN
In Darwin stond Frans mij bij het vliegveld al op te wachten en we zijn vervolgens met de taxi naar Fannie bay gereden. Voor de Darwin Sailing Club lag de Gemini daar, tussen een hoop andere zeilboten, voor anker. We hebben lekker bijgepraat en later heb ik onze aardige Vlaamse buren Dirk en Anneke van de Narid ontmoet. Na mij eerst geïnstalleerd te hebben, heb ik die nacht heerlijk geslapen.

De volgende dag zijn we met de bus naar Darwin gegaan om boodschappen te doen en voor ons beiden een visum voor Indonesië aan te vragen bij het consulaat. Doordat we mee doen met de Sail Indonesia rally verlopen de formaliteiten zeer voorspoedig en binnen een half uur staan we alweer buiten. Onderweg zie ik ook de eerste Aboriginals, die op mij geen gelukkige indruk maken. Veelal zitten ze in de stad met een groepje te zuipen op een bankje. Later is mij verteld dat de Aboriginals in de steden echter geen goede weergave geven van de totale gemeenschap in Australië. De beschermde Aboriginal gebieden zouden een positiever beeld laten zien.

De Woolworth’s is een van de grootste supermarkten in Darwin, maar jammer genoeg zijn de prijzen hier, trouwens overal, gigantisch hoog. Voor een kilo paprika wordt 11.95 AUD gevraagd (+/- 9 euro). Veel yachties eten hier dan ook weinig groente en vooral veel wortels omdat die nog enigszins te betalen zijn. Verder zijn we naar de kopieerwinkel Copy Time gegaan om alle scheepspapieren etc. te kopiëren (bureaucratische formaliteiten schijnen nogal veelvuldig voor te komen in Indonesië!). Er zou daar ook iemand werken die tegen betaling kopieën verstrekt van de zeekaarten van Indonesië. Het blijkt een nogal dwingende man te zijn, die eigenlijk wil dat we in een keer een totaal pakket aan kaarten kopen voor 250 AUD. Helemaal niet wat Frans wil, want hij heeft er al een aantal en hij heeft in Holland al een lijstje gemaakt van kaarten die hij nog denkt nodig te hebben. De man laat ons weten dat zonder de juiste kaarten al veel boten zijn gezonken... Bedankt!! Vervolgens maakt hij uit zijn hoofd een lijst met kaartnummers die hij denkt dat we toch minimaal nodig hebben, nog steeds een lijst met rond de 30 kaarten. Frans dringt aan toch echt enkel zijn lijstje te willen. Mopperend stemt de man uiteindelijk toe nadat we een kaartnummer van Frans zijn lijst hebben verruild voor een volgens de man betere optie van zijn lijst. Daarna zijn we naar een vlaggenwinkel gegaan om de courtesy flags aan te schaffen van Indonesië, Maleisië en Singapore en een grotere Q flag (gele vlag die nodig is zodat de douane kan zien dat we nog niet ingeklaard). De eigenaar blijkt een grote liefde voor en interesse in Holland te hebben. We krijgen meteen zijn vriendin uit Sydney aan de lijn, die uit Nederland komt maar al 40 jaar in Australië woont, zodat zij haar Nederlands kan oefenen. Hij staat er ook nog eens op om ons met de auto weg te brengen naar Tipperary wharf marina waar ’s avonds door een groep yachties een bring-your-own barbecue wordt georganiseerd.

Bij de barbecue heb ik een heleboel nieuwe yachties ontmoet, hun namen en bootnamen vliegen mij om de oren. Ik maak ook kennis met de Nederlandse vloot bestaande uit de boten Kind of blue, Stamper, Sabbatical en Taramaro. Jammer genoeg gaan alle Nederlandse boten en onze Vlaamse buren de noordelijke route volgen, in plaats van zoals wij de westelijke route, waardoor we hen pas weer zullen ontmoeten op Flores of Bali. Door een van de yachties, die al eerder door Indonesië is gevaren, wordt een speech gegeven en vervolgens worden er een hoop vragen gesteld en beantwoord over zeilen en reizen in Indonesië. We hebben lekker gegeten en zijn met een gedeelde taxi terug naar Fannie bay gereden.

In de volgende dagen is er niet zoveel interessants gebeurd. Ik lees drie boeken en maak een beetje schoon, we gaan een aantal keer boodschappen doen in Darwin en lunchen dan bij de Mac Donald’s. Verder halen we diesel bij Fishery Wharf, sjouwen jugs met water die we met de dingy naar de Gemini vervoeren en rond vijf uur borrelen we een aantal keer met de Dirk en Anneke van de Narid. Zwemmen mag hier niet omdat er af en toe in Fannie bay krokodillen gesignaleerd worden. Op 16 juli is er een gratis barbecue en welkomstparty georganiseerd voor de deelnemers aan de Sail Indonesia rally. We ontmoeten nog een heleboel nieuwe mensen en het eten is wederom erg lekker. We schuiven aan bij drie Indonesiërs die voor de ambassade van Darwin blijken te werken en Frans haalt meteen weer zijn eerste woordjes Bahasa op, die hij nog geleerd heeft tijdens zijn bezoek in 1990 aan Indonesië samen met Chris. Het is hoogwater en terwijl de zon aan het zakken is zien we opeens twee dolfijnen in de baai voorbij zwemmen.

In de dagen hierna maken we nog meer schoon, halen we nog meer boodschappen en borrelen we nu ook met de Nederlander Onno van de Sogno d’Azul, die net in Fannie bay is aangekomen. Hij gaat niet naar Indonesië vertrekken maar via Christmas Island, Rodriquez en Mauritius naar Zuid-Afrika. Ook krijgt Frans eindelijk de langverwachte onderdelen voor de windmolen binnen en is twee dagen zoet met repareren. Uiteindelijk krijgt hij hem na veel moeite en met hulp van Onno aan de praat. We hebben erg veel plezier van de werkende windmolen, doordat wij hierdoor minder stroom hoeven te draaien door het aanzetten van de motor. Verder heeft Frans ook nog de smart regulator van de dynamo opnieuw kunnen afstellen, zodat we nu ook nog eens meer laden als we de motor wel aanzetten. Ik stel orde op zaken in de medicijnvoorraad van de Gemini en maak een benodigde lijst van alle medicijnen die we aan boord hebben.

Op 19 juli wonen we de verplichte rally briefing bij in het Holiday Inn Esplanade hotel in Darwin. Er worden verschillende presentaties gegeven omtrent het in- en uitklaren in Indonesië, andere formaliteiten en prachtige slides van verschillende mooie bestemmingen in Indonesië om ons nog enthousiaster te maken. In een van de dagen die volgen wonen wij verder ter ere van de Darwin to Ambon race waaraan de zeilboot Kind of blue gaat deelnemen, een party bij van het Indonesische consulaat in Darwin. Hiervoor zijn namelijk ook alle yachties van Sail Indonesia welkom. Daar ontmoeten we wederom de Indonesiërs die wij al eerder hadden ontmoet tijdens de barbecue. Er zijn stalletjes waar we lekker eten kunnen kopen en we hebben genoten van de mooie dansvoorstellingen en optredens gegeven door diverse Indonesische artiesten, including ook de jongen die Idols 2010 heeft gewonnen.