Op 23 juli zijn we begonnen aan onze tocht naar Indonesië. Om 11 uur ’s ochtends werd het startsein gegeven en alle boten gingen ankerop om met gehesen zeilen uit Fannie Bay te vertrekken. Behalve de Gemini; wij waren als gewoonlijk weer te laat en vertrokken pas drie kwartier later. Veel boten waren toen al slechts stipjes aan de horizon. Ondanks ons verlate vertrek hadden wij er wel veel zin in en binnen de kortste keren konden wij ons aansluiten bij de achterhoede van de rally. Weg van Australië en op naar Indonesië! De zee was kalm en we genoten van het zeilen. Frans had gelijk toen hij van te voren al had gezegd: "Ook al vaar je in een grote rally van meer dan 100 boten, binnen de kortste keren zie je toch slechts enkele boten aan de horizon". ´s Avonds zagen we dan ook slechts een stuk of vijf lichtjes.
Frans is na het eten vroeg gaan slapen en ik heb mijn eerste wacht gelopen onder een prachtige sterrenhemel. Op het moment dat Frans mij kwam aflossen van de wacht begon de zeedeining heftiger te worden. Binnen de kortste keren was ik zeeziek en eigenlijk ben ik de rest van de tocht naar Indonesië (4 dagen lang) plat blijven liggen, op een paar hoognodige tochtjes naar de wc en de kuip na om wat frisse lucht op te snuiven. De Gemini schommelde als een gek en alles wat we niet goed hadden vastgezet kwam van zijn plek. Het is alsof je op in een op hol geslagen villa volta woont die kuren vertoond. Door de kleine kajuitraampjes zie je constant de gehele hemel aan je voorbij trekken. Het schommelen gaat niet regelmatig, maar gepaard met keiharde dreunen van de beukende golven. Iets simpels als naar de wc gaan werd opeens een uitdaging. Frans was ondanks dit nog steeds in staat om te koken, ook al gleed hij weg op het zeil in de keuken. De eetlust was mij echter allang vergaan. Op wat kale noodles en wat droge crackers na, heb ik de rest van de reis niets meer gegeten. Ik vond het ook best eng als Frans in het donker op het voordek met de zeilen bezig was terwijl ik op bed lag. Hij zou toch per ongeluk over boord vallen…. Die vind je nooit meer terug in die golven…. Gelukkig had hij dan wel een reddingsvest aan.
Toen we eindelijk dicht in de buurt waren gekomen van land (Indonesië eindelijk!), ontstond er een probleem. We moesten een nauwe doorgang tussen twee eilanden passeren en aangezien Azië bekend staat om vele slecht verlichte vissersboten, netten en slecht aangeven ondieptes wilde Frans dit logischerwijs bij daglicht doen. Een handige applicatie van de Iphone liet ons zeer nauwkeurig zien wanneer de zon op zou komen. Door de sterke wind die er stond, hadden wij echter zoveel vaart dat wij al in het donker dreigden deze doorgang te bereiken en dan kan je niet meer terug. Met een minuscuul puntje zeil kreeg Frans het uiteindelijk voor elkaar om voldoende af te remmen en met het eerste daglicht zeilden wij uiteindelijk de pas door. Toen duurde het nog een paar uur voordat we de eindelijk de ankerplaats van Kupang op Timor bereikten. Wat was ik blij!
KUPANG, Timor
Na in Kupang te zijn aangekomen hebben we direct de Q flag gehesen. Binnen een half uur was de douane al aan boord met meer dan vijf man. Gelukkig hadden we veel kopieën gemaakt in Darwin want we waren er meteen al drie kwijt. Ook vond er een redelijk uitgebreide inspectie van de boot plaats. Frans en ik vonden het erg grappig dat ze meteen uit hun professionele rol vielen, toen ze de fles drank op het aanrecht zagen staan. De complimentjes tegen mij als crew waren ook niet van de lucht. Nadat de heren waren vertrokken was het tijd om even te ontspannen na onze lange tocht. Voor Frans, zoals altijd na een goed verlopen zeiltocht, met een borreltje. In de namiddag zijn we aan land gegaan en had ik eindelijk weer vaste grond onder mijn voeten. Dezelfde grond waarop kapitein Bligh na de beroemde ‘mutinity on the bounty’ aan wal kwam in 1789. In de open zeilsloep van de Bounty had hij met de bemanning die hem trouw was gebleven 7000 km van Tonga naar Timor weten te overbruggen.
Vanwege de Sail Indonesia rally waren er een hele groep Indo’s op het strandje die voor een kleine bijdrage de dingy’s uit het water tilden en erop pasten terwijl de yachties aan land waren. Verder was er in een restaurant een volledig douane team geďnstalleerd waar alle yachties van de rally hun boot konden inklaren, wat ons allemaal een hoop werk heeft gescheeld. Met heel wat formulieren en stempels stonden wij uiteindelijk weer buiten. We zijn toen op zoek gegaan naar een ATM om onze eerste Indonesische roepia’s uit de muur te trekken. ’s Avonds maken wij voor het eerst gebruik van het plaatselijke openbaar vervoer, de bemo, waaruit keiharde hip-hop muziek schalt en die volhangt met knuffels, felgekleurde lichtjes en afbeeldingen van beroemdheden. Vervolgens zijn we samen met o.a. John, de schipper van Invictas Reward, en zijn Spaanse crew Pablo gaan eten bij de gezellige pasar malam. Frans geniet van een versgebakken vis en ik van mijn eerste Indonesische saté. Veel gezellige restaurantjes zijn er niet in Kupang en daarom brengen de meeste yachties hun avonden aan wal door in het restaurant Pantai Laut. Hier is ook een groot white board opgehangen met mededelingen voor alle Sail Indonesia participanten en worden ook de festiviteiten gehouden. Verder is er ook in het restaurant een team van de provider Telkomsel aanwezig om dongles en telefoonkaarten te verkopen, die iedereen meteen gretig aanschaft.
De volgende twee dagen komen er nog meer zeilboten aan en ’s avonds wonen we de welkomstceremoniën en de bijbehorende diners bij. Alles is prachtig versierd en we genieten van de leuke dans- en muziekoptredens. Ondertussen proberen de lokale kinderen stiekem de Bintang flessen te verzamelen om later in te wisselen voor het statiegeld. Op de tweede avond word ik gevraagd om Nederland te vertegenwoordigen op het podium en een sjaaltje in ontvangst te nemen van de mayor van Kupang. Overdag doen Frans en ik niet veel. Veel zin om het West-Timor, waarvan Kupang de hoofdstand, te verkennen hebben we niet. We hebben allebei nog wat tijd nodig om bij te komen van de reis en gaan enkel een paar keer aan land om wat boodschappen te doen bij kleine markkraampjes. Vlees is lastig te krijgen, dus we kopen vooral veel groente en eieren. Zwemmen kan jammer genoeg nog steeds niet omdat het water hier ernstig vervuild is.
We beleefden nog wel een plotseling avontuur met de buitenboordmotor van de dingy die steeds vaker begon te sputteren. Onderweg naar de wal sloeg de motor opeens af, waarna we hem niet meer aan de praat kregen. Een behulpzame yachtie heeft ons toen het laatste stukje naar de kant gesleept. De Indo’s op de kant hadden het zien gebeuren en vroegen meteen of ze er een monteur naar zouden laten kijken. Frans had nog niet geknikt of ze hadden de zware Yamaha motor al op iemands schouder gehesen, waarna hij bijna uit het zicht verdween. We zijn er maar snel achteraan gegaan en kwamen toen uit in een klein steegje. Toen de monteur eindelijk van zijn vorige klus terug was gekomen, werd de motor als snel in een grote plastic ton gehesen om hem te testen en te repareren. Het bleek een defecte aansluiting van de brandstofslang naar de motor toe te zijn.
