Bij de dageraad naderen we Île à Vache, een hoop vissers in de buurt en we moeten oppassen voor netten en een ondiepe doorgang. Ik sta aan het roer en volg de aanwijzingen van Frans. We laten een ander schip dat op zeil aankomt voor, we weten gelijk waar we moeten zijn. Als hij binnen is varen wij de baai in. Het is hier werkelijk schitterend. Een mannetje van de marina legt ons vast aan een mooring. Ik voel me lekker, omdat ik voor het eerst de hele boot binnen heb gebracht!! Lies zegt: "lekker dier toch, die Frans, als het een moeilijk klein ondiep baaitje is, laat hij het jou doen, kandiewel!!!!!".
We worden gelijk gepaaid door 2 kano´s gemaakt van uitgeholde boomstammen met jongens die van alles voor ons willen doen. Frans trekt zich even terug in de kajuit en laat ons de boel verkennen. John-John heeft een Haïtie-vlag te koop voor 5 dollar, het worden er 2. We houden de boel verder af tot morgen. We zien duidelijk dat we in een derde wereldland zijn aangekomen, arm en iedereen wil wat van je. Er is ook een hotel dat gerund word door een Frans echtpaar. Bij hen moeten we ons ook melden. Zij regelen de douane- en inklaringspapieren etc. voor 12 dollar. Dat scheelt ons veel gedoe en tijd, want dat moet allemaal gebeuren op het vasteland, wat ook nog eens 1 uur varen is. We spreken af met John-John, die als beste uit de sollicitatie komt, dat hij ons morgenochtend komt ophalen om ons mee te nemen op een wandeltocht over het eiland. We willen naar de markt in Madame Bernard, zoals het plaatsje heet.
S´Avonds na het eten zitten we moe, maar blij dat we er zijn, lekker te praten, te drinken en te kijken naar het schitterende plekje waar we liggen. Een eilandje van schoonheid, omringd door palmbomen, met op enkele meters afstand kleine vissershuisjes met hun bootjes. De zeilen lijken gemaakt van een mengelmoesje van achtergebleven zakdoeken. Dan rol ik zo m´n kooi in en ik ben weg.