Dinsdag 03 maart, om een uur of drie 's middags, hebben we koers gezet naar Montserrat. Eenmaal op open zee gingen we weer als een jekko. Twintig knopen wind en een gangetje van ruim 7 knoop. Wat is dat met het weer in de Carieb tegenwoordig? Meerdere locals, die het zouden kunnen weten, hebben ons gezegd dat het al weken veel harder waait dan normaal. Voor ons wel mooi, voor Stefan helemaal want die houdt wel van een beetje straf zeilen. Het gevolg was wel dat we al om 4 uur 's morgens Montserrat dwars hadden en we er het beste aan deden door te gassen naar Nevis, 35 M verderop.

Stefan had 's nachts tijdens zijn wacht een ontmoeting met een cruiseschip. Hij moest 15 graden uitwijken om niet overvaren te worden. Toen het schip vlakbij was werd de Gemini met een superschijnwerper in het licht gezet. Toen de kolos eenmaal voorbij was, kon hij nog net een foto maken.

Om 9 uur 's morgens lieten we het anker vallen bij Pinney's beach, ten Noorden van Charlestown Harbour, recht tegenover de Sunshine beach bar.



Charlestown is een prettig stadje, keurig onderhouden met veel historische gebouwen die qua stijl erg Brits/Schots aandoen. Stefan maakte contact met een aantal markante figuren. In de Cotton Ginnery, recht achter de hoofdpier van Charlestown, hebben we ingeklaard. Ook daar troffen we bij de douane een markante beambte, die zich fysiek maximaal breed maakte en mij, met de computergegevens van SEA- CLEAR voor zijn neus, ging overhoren over de kenmerken van de GEMINI. Over de komst van Stefan's vriendin Eliza aan boord, adviseerde hij niet alleen de immigratie, maar ook de douane te bezoeken op de dag van haar komst. Op die dag bleek zijn collega hier de noodzaak niet van in te zien. Gewoon uitchecken in St. Kitts was zijn advies. Na tussenkomst van de 'brede' beambte werd er uiteindelijk wel een document opgemaakt, van stempels voorzien, voor de douane in St. Kitts.
Op 5 maart zijn we 'op ekskursie' gegaan. Na de stad te zijn uit gelopen, hebben we het 'Bathhotel' bezocht, een van de eerste hotels van Engeland overseas.

Prachtig uitzicht op het eiland vanaf het grootse balcon. Met enige fantasie zie je hier de high teas zich voltrekken met aristrocraten en (rijke) plantagehouders. Met suikerriet hebben velen destijds hun fortuin gemaakt. Het Nelson museum verder op de weg hadden we niet zo'n zin in om te bezoeken. Admiraal Nelson is hier getrouwd met de weduwe Fanny Nisbet. Kwade tongen beweerden dat het Nelson om het geld te doen was. Fanny was erfgename van een zeer rijke oom op het eiland. Helaas voor Nelson; de oom keerde terug naar Engeland en heeft zijn fortuin er doorheen gejaagd. We zijn de trappen afgegaan naar de ruine van het 'Springhotel'. Het is gebouwd boven op een rotsspleet, die constant mineraalwater van 42 0 C afgeeft. Dit is te heet om in een keer een duik te nemen, zeker voor oldtimers. Daarom is er een dame aanwezig die je helpt acclimatizeren door eerst water over je heen storten en in te wrijven.



De beach bars van Pinney's beach hebben geen dinghy docks. Het indrukwekkende dock van de Four Seasons hotel verderop, mag je niet gebruiken; kwamen we achter. Je dinghy het strand opsjouwen met z'n tweëen gaat net. (Alleen is het een opgave...) Sunshine bar was druk en gezellig, maar het WIFI signaal regelrecht klote.

Verderop bij "Lime" met een dakterras was het lekker, met de wind om je oren, een goed signaal en "Killer Bees". Rum punches van dit eiland zijn beroemd. Ouwe wijven drankjes zou je denken.... niet hier! De Killer Bee punch wordt geserveerd in een klein plastic kopje, in feite rechtstreek uit een grote melkkan en wordt afgemaakt met Angostura bitters en verse nootmuskaat (geen gemix of geshake!) . Het is geen zoet drankje, drinkt gemakkelijk weg, eigenlijk heeft het helemaal geen dranksmaak. En daar zit het gevaar.

{The basic recipe for rum punch is: One of sour, Two of sweet, Three of strong, and Four of weak.The sour is lime juice, the sweet is sugar syrup, the strong is rum and the weak is water or fruit juice. The nutmeg is supposed to act as an aphrodisiac ... }

 

Vrijdag ben ik wederom bij "Lime" de zonsondergang gaan bewonderen en mijn mail gaan checken, terwijl Stefan op het vliegveld zijn vriendin Eliza is gaan ophalen. Het werd een leuke avond, eerst met een paar locals, later met Stefan en Eliza en ja ook met wat Killer Bees. De volgende ochtend moest ik constateren dat ik mijn laptop, die ik achter de bar te laden had gelegd, glad was vergeten. "Lime" is gesloten in het weekend. Toen ik daar op onderzoek uitging, was er een private party van locals aan de gang met een hoogzwangere vrouw als feestvarken. Er werd gespeeched, gebeden, cadeautjes geschonken en gegeten. Niemand had het telefoonnummer van de eigenaar van "Lime", tot er een politieman bij gehaald werd. Een man met de sleutels van het kantoor overhandigde mij later lachend mijn laptoppie : "Haha, you must have been stoned from the rum..."
Zaterdag zou er een Hindoestaans feest zijn op een groot grasveld in Charlestown. De berichten waren niet eenduidig en we zijn er niet achter gekomen of we nu tijd of plaats fout hadden, of allebei. In een lokale pub zijn we wat gaan drinken.

Er was lekkere muziek vond ik, er werd gedronken, gebiljard en gegeten. 'Goat water' was de favoriete maaltijd, wat behalve genuttigd door bargasten ook door mensen werden afgehaald. Ik moest even denken aan de afhaalchinees in NL. In Trinidad had ik twee keer Goatwater als lunch en daar kun je werkelijk de hele dag op draaien.

Het is soep, waar behalve geitevlees , groente (aardappel en wortels), pepers en dumplings (meelballen) in zitten.

Na twee uur varen waren we de volgende dag in White House bay op St. Kitts (aanvankelijk dachten we in het een mijl verderop gelegen South Friars bay te zijn geland...). Mooi beschut die baai, mooie beachbar en een mooi dinghy dock, dachten we. Van het dock bleek je alleen 's middags gebruik te kunnen maken, als de beach bar open is. Balen toen we de volgende dag de dinghy over de rotsen op het strand moesten zien te krijgen, nadat ons de toegang tot het dock door een security man was ontzegd.





's middags heeft Eliza met Stefan een oefenduik gemaakt.

 

St. Kitts en Nevis zijn een federatie en vormen samen een natie. Ze zijn zeer verschillend van elkaar. St Kitts is groter, heeft ook de meeste inwoners en is meer cosmopoitisch en levendig, Nevis is rustiger en meer rielekst. 95 % van de bevolking zijn afrikaanse afstammelingen, onder de overige 5% zijn ook veel Pakistani.

Columbus was de eerste westerling en heeft de naam Nevis bedacht, omdat de piek van de berg meestal in nevelen is gehuld.
Na enige tijd stuivertje wisselen met Frankrijk werd St. Kitts in 1783 de eerste Britse kolonie. Het ging natuurlijk om de suikerriet. Toen de wereldmarkt in elkaar klapte, werd omgezien naar andere gewassen (zoals sweet potato en katoen) en industrie (kleding) en, hoe kan het ook anders toerisme. Het land heeft het een aantal keren hard te verduren gehad. Enerzijds door heftige natuurverschijnselen zoals aardbevingen en orkanen (de vulkanen zijn slapend), anderzijds door heftige corruptieschandalen (narco traffico door politieke figuren).
In Basseterre, de hoofdplaats van St. Kitts, moesten we ons uitklaren. Om daar te komen dachten we aan een mini taxi, maar aan de weg bij White House Bay kregen we een lift van twee Amerikanen, beiden werkzaam in de 'game industry' en beiden gastronomisch georiënteerd. Zoals een kapelaan via kerken zijn weg weet te vinden, wisten zij waar de beste restaurants op het eiland te vinden waren. Dicht bij de cruise-terminal, waar de immigratie is gehuisvest, werden we afgezet.

Er lagen twee enorme cruiseschepen aan de kade en in het speciaal daarvoor gebouwde tourist (shopping) centre zag je, op de vendors na, alleen maar opvarenden. Voor Stefan “kaasie” die juist bezig is met een fotoproject over cruisepassagiers.

Rondstruinend in het stadje kwamen we langs de plaatselijke bajes die, het zal jullie niet verbazen, onze bijzondere interesse kreeg. Het scheelde niet veel of we hadden binnen een rondleiding gekregen. Waren we een dag langer gebleven en waren we wat keuriger gekleed geweest was het zeker gelukt.




Terwijl Stefan zijn foto's aan het bewerken was, meende hij, met de foto's die hij maakte van gedetineerden die bananen aan het uitladen waren, diefstal van bananen of invoer van contrabande op het spoor te zijn gekomen. Het deed even denken aan de, destijds spraakmakende, film Blow-up (1966) van Antonioni. Fotograaf David Hemmings moest steeds terug zijn donkere kamer in om vergrotingen maken, Stefan doet dat nu in enkele seconden op zijn camera.

**voetnoot:
Een serieus recept voor RUMPUNCH:

1 ounce rum (use a nice Rum, not spiced)
1 ounce passion fruit juice (100% passion fruit)
1 ounce club soda
1 teaspoon honey
1 teaspoon lime juice (Fresh squeezed of course)
1-2 dashes Angostura bitters
1 nutmeg, scraped

Directions: In a cocktail shaker, mix the Rum, juice, club soda, honey and lime juice.
Pour over ice in a glass, accent with the bitters.
Scrape some nutmeg on top and serve.