Na eerst in Port of Spain Harriët te hebben uitgezwaaid, die ging op weg naar Paramaribo, landde ik tegen middernacht op Crown Point airport van Tobago. Ik besloot de 15 minuten naar de kust te gaan lopen, in de veronderstelling dat het wel safe zou zijn. Tobago is minder crimineel dan Trinidad. Daar bleken de politiemensen die mij onderweg aanhielden anders over te denken en met hun 4x4 patrouillewagen brachten ze mij naar het strand. Alan van MOONFLEET had zich aan zijn woord gehouden en de dinghy lag daar op mij te wachten. Zonder buitenboordmotor overigens, want die zou zo gejat kunnen worden. Er stond weinig wind en de zee was vlak dus roeien naar de Gemini leverde geen problemen op.

De volgende dag kreeg ik van John Stickland van Store Bay Marine Services te horen dat nieuwe lagers en seals voor de waterpomp niet te krijgen waren. Er moest een geheel nieuwe pomp besteld worden en dat zou nog eens zo’n week of twee duren. Dat bleek te kloppen, waarbij de zending vanaf Trinidad naar Tobago nog meer tijd in beslag nam dan van Engeland naar Trinidad. De "red tape" bij de douane in Scarborough was van ongekende allure. John kreeg de pomp niet mee. Ik moest eerst verschijnen met paspoort en scheepspapieren. De dienstdoende ambtenaar schreef allerlei irrelevante passages van mijn papieren over en bracht ons met zijn dienstauto naar het postkantoor waar John, onder het toeziend oog van de douaneman en na betaling van 20 dollar smeergeld aan de dame van het postkantoor, de pomp in ontvangst mocht nemen. John wist te vertellen dat hij bij leveringen vanuit het buitenland steeds met nieuwe personen te maken krijgt. Douaneambtenaren worden halfjaarlijks vervangen om het ontstaan van corrumptieve contacten tegen te gaan. Het gevolg is wel dat hij nooit met ervaren mensen kan samenwerken en bij elke levering is het weer schutteren.
De dieselmonteur, die de pomp heeft gemonteerd, heeft me kennis laten maken met de beruchte arbeidsmoraal van Trinidad/Tobago. Werkers komen nooit op tijd op een afspraak. De meeste kans maak je nog door ’s morgens af te spreken, dan zijn er weinig eerdere klusjes waar ze kunnen blijven hangen. In het beste geval komen ze een paar uur later, maar dan dien je ze met telefonische oproepen bij de les te houden. Vaak komen ze een dag later met opmerkingen als "Ik was het vergeten", "Ik ben gaan vissen" ... In zekere zin geldt de langzame, rielekste levensstijl de hele Cariep, maar de sterke hang naar gezelligheid en 'party-en' zou typisch voor Trinidad zijn.

De twee weken die ik voor anker heb gelegen in Store Bay zijn me goed bevallen. Tussen Buccoo reef en Crown Point lig je redelijk beschut ( 11° 09.51 en 60° 50.51 op 8 m diep) en het water is schoon en helder. Wanneer ik maar even zin had om te zwemmen kon ik me overboord laten vallen.

Gevaarlijk en irritant zijn de jetskiers die er genoegen in scheppen tussen de voor anker liggende jachten door te scheuren. Ze worden door een resort bij Buccoo verhuurd en meestal zijn het er een stuk of vier. In 2011 zou het tot een aanvaring met een boot zijn gekomen en, mede door toedoen van John van Store Bay MS, zou er een verbod zijn uitgevaardigd. Daar is dus niet veel van terecht gekomen.

In de namiddag ging ik meestal naar de wal om boodschappen te doen en te internetten.
Sandos was mijn favoriete watering hole en Diana, aanvankelijk door Harriët et moi 'wimpers' genoemd, zorgde er voor dat ik niet lang met een lege Carib kwam te zitten. Vaak bleef ik er ook eten. De kip van de rasta-kok Kevin is heerlijk.



In de eerste week gingen twee nieuwe boten in de anchorage voor anker, John van Houtbay, Zuid-Afrika met zijn POLARIS en Karsten en Julia van Fulda, Duitsland met hun RHÖN. De POLARIS was samen met RHÖN opgevaren vanuit Brazilië en sindsdien waren ze bevriend geraakt. John heeft zelf zijn boot verbouwd en hij is van vele (technische) markten thuis. Voor het stuurrad van de Gemini maakte hij een ‘niet te katten’ nieuwe leren bekleding.
Karsten had ik eerder in Fortaleza ontmoet. Regelmatig kwamen we, samen met andere jotties van de ankerplek, voor sundowners bij elkaar.





Met Karsten als instigator hadden we een BBQ op het strand en bezochten we een aantal keren de fameuze Buccoo Sunday school. Sunday school heeft niets met de kerk te maken, voor zover ik weet.

Vanaf 9 uur ’s avonds wordt er door het panorkest 2 uur lang geoefend, van zeer dichtbij te volgen, en daarna wordt er geparty-ed met muziek (soca, hip hop, reggae en and R&B), dansen, bier en rum zuipen en pretsigaretjes. Aan de kant van de weg zijn stalletjes waar je hapjes kan halen. De sfeer is geweldig met locals en foreigners door elkaar. Wij haakten af na middernacht. Van horen zeggen heb ik dat de locals doorgaan tot het ochtendgloren.

kijk naar "Soca Music" Farmer Nappy op YouTube


Op het strand ontmoette ik Anthony die daar een standje heeft waar hij zijn (bamboe) schilderijtjes verkoopt. Hij heeft de kuipplank, die ik tussen de bankjes leg om in de kuip te kunnen slapen, van een fraai limbo tafreeltje voorzien.