Met een kapotte waterpomp kunnen we niet verder varen. Een straf is het niet om een paar dagen in Tobago te blijven. De mensen zijn er relaxt en vriendelijk; bijna iedere keer als we de dinghy het strand op moeten slepen, is er iemand die spontaan even de helpende hand biedt. En dat scheelt veel. Het is er wel loeiwarm, de uren tussen de middag kun je eigenlijk alleen maar op en overschaduwd op een terras doorbrengen en dan nog ...

We vinden snel het terras van SANDOS, met heerlijk eten en een prachtige, hoogbenige Tobagaanse dame, die na enige tijd als ze ziet dat Frans er aankomt gelijk een CARIB biertje aanrukt. Ze krijgt van ons de naam ‘wimpers’ vanwege haar enorme plakwimpers.

Nog nooit eerder heb ik op een strand gelegen waar ik de enige blanke ben. Je ziet dat kindertjes nieuwsgierig zijn. De brutaalsten zoeken contact en dan is het fijn dat ze hier Engels praten. Het uitzicht op zee vanaf het strand is prachtig met een scala aan groenblauwe kleuren.

Ik ga een avond met een gids mee om het eieren leggen van de ‘leatherback turtle,’ te zien. Het is een beest van wel anderhalve meter met een schild dat niet hard is, maar dat als er in gesneden wordt daadwerkelijk bloedt. Van bepaalde stranden is bekend dat ze er vaak komen en ik zal gebeld worden als ik meekan. De volgende avond is het zover. Verwachtend dat ik op een eenzaam stuk strand met een verrekijker naar een ver wegge schildpad kan kijken, ga ik met de gids mee. Maar dat pakt heel anders uit. Het beest zit op een strand, smaller dan dat van Scheveningen, voor een hotel waar de gasten die op het terras zitten het schouwspel tijdens hun diner kunnen bekijken. Er staan best veel mensen om heen. Sex sells, maar nature ook! Toch is het mooi om te zien; het beest is in trance en merkt weinig van de omgeving. Ze heeft een heel groot gat gegraven en is al bezig om de eieren ( transparante bolletjes ongeveer ter grootte van een kippenei) uit te poepen. Ze is totaal in zichzelf gekeerd. Om haar niet af te leiden mag er niet gefotografeerd worden. Met een infrarood lampje wordt ze belicht door de gids. Als alle eieren gelegd zijn, begint ze met haar achterpoten zand over de eieren te gooien, totdat ze helemaal bedekt zijn. Vervolgens gaat ze met haar voorpoten het gat helemaal dichtmaken. Gek gezicht zo’n op het land ‘zwemmend‘ beest. Enige afstand houden is wel raadzaam, het stuift enorm. Daarna beweegt ze langzaam naar de zee en verdwijnt.

foto: wereldnatuurfonds

Ze zal haar jongen nooit zien. Deze zijn, als de eieren uitkomen, op zichzelf aangewezen. Ze worstelen zich na ongeveer 2 maanden uit het zand en ondernemen dan de gevaarlijke tocht naar de zee. Heel veel worden al onderweg opgegeten, onder andere door fregatvogels. Van de duizend eieren schijnt er vaak maar één de volwassenheid te behalen. Ook een groot gevaar voor deze beesten zijn plastic zakken in zee, die ze aanzien voor kwallen, hun natuurlijke voedsel. Een zak in hun maag betekent de dood.

We brengen de tijd verder door met inklaren in Scarborough, wat weinig moeite kost, lekker eten, zwemmen, snorkelen (ik), aan de boot klooien (Frans) en boeken voor Port of Spain, Trinidad. We hebben besloten, omdat we voorlopig niet verder kunnen zeilen, naar Trinidad te vliegen en daar een paar dagen door te brengen. Vandaar kan ik dan terugvliegen naar Paramaribo voor de terugreis naar Nederland.
Maandag vertrekken we daarheen. Voor mij is dat het afscheid van de Gemini. Door Alan van het jacht de "Moonfleet"wordt Frans naar het strand gebracht. De dinghy hier op het strand achterlaten, is vragen om moeilijkheden. Alan zal ook de dinghy op de dag dat Frans terugkomt naar het strand slepen, zodat Frans terug kan roeien naar de Gemini. Yotties helpen elkaar overal bij.

We hebben een kamer gereserveerd in het pension "Allamanda" in de wijk Woodbrook van Port of Spain. Onze mail hebben ze niet ontvangen, maar gelukkig kunnen we blijven. Het staat onder de leiding van een statige, zeer dikke grootmoeder die vanaf haar stoel alles dirigeert. Het is een tof mens. Als haar blijkt dat we een paar euro teveel betaald hebben - ze is naar de bank geweest om de exacte koers op te vragen- roept ze ons bij zich (waarbij je je bij zo’n dame meteen afvraagt wat je verkeerd gedaan hebt) en geeft ons een berekening en het geld terug in TT dollars.

Het pension hangt vol met mooie schilderijen en onze kamer is voorzien van een grote veranda waar het prettig toeven is.
We maken onze eerste wandeling door het centrum van de stad; 's middags om een uur of 5 gaan al veel winkels en restaurants dicht. De criminaliteitscijfers zijn hoog en dat maakt de boel er niet gezelliger op. Veel rolluiken, veel winkels die al vroeg afgesloten zijn. Van ellende eten we bij een soort Kentucky Fried Chicken. Een gewoon restaurant kunnen we in de binnenstad niet meer vinden.

schuilen voor de regen

Jezelf vervoeren op Trinidad en Tobago is gemakkelijk. Allerlei, zo op het oog particuliere wagens stoppen en nemen je mee voor omgerekend ongeveer 40 eurocent. Het werkt fantastisch, je staat nooit lang. We hebben een paar mensen gevraagd hoe dat kan, particulieren kunnen op deze manier zwart veel geld bijverdienen. Iemand zegt dat er een H op het nummerbord moet staan, maar prompt worden we meegenomen door een auto die dat niet heeft. Verder zijn er Maxi Taxi’s, die voor vaste prijzen bepaalde routes rijden. Aan de kleur band op de mini bus kun je zien welk deel van het eiland ze aandoen (de gele band is voor het westelijk deel van het eiland). Er zijn vaste plaatsen waar de Maxi Taxi’s stoppen. Als we tegen het donker in het centrum staan te wachten, stopt er een man die zegt ons naar Woodbrook te willen brengen. Voor geld, denken wij, maar het blijkt dat hij geen taxichauffeur is en ons meeneemt, omdat we naar zijn mening gevaar lopen. Door ons in het donker in het centrum van Port of Spain op te houden, vragen we er om, naar zijn idee, overvallen en beroofd te worden. Als blanken zijn we te gemakkelijk herkenbaar als buitenlanders; met een 'Asian' of 'African' uiterlijk zou het anders zijn. Hij wil geen geld van ons, maar wel de belofte dat we ons alleen naar de bar aan de overkant van het pension zullen begeven. Daar houden we ons niet helemaal aan, we eten later op de avond in een Chinees restaurant, ietsje verderop, waar een megabreed scherm ons vergast op worstelwedstrijden. Mannen die elkaar, zo voor het oog in ieder geval, volkomen in elkaar beuken.

Omdat ik als opstapper de Gemini verlaat, dien ik me bij het bureau Immigratie van de crewlist te laten halen. We proberen het eerst bij de Immigratiedienst in het centrum, maar die is zomaar, zonder opgaaf van reden, dicht, tot groot onbegrip en ongenoegen van Trinidadians, die vanuit een andere stad hiervoor speciaal naar Port of Spain zijn gereisd. We besluiten naar Chaguaramas te gaan, het nautisch centrum van het eiland, waar dicht bij alle jachtwerven een Immigratie -en Customsafdeling is gevestigd. Frans ziet als bijkomend voordeel dat hij de werf, waar de Gemini binnenkort op de kant zal gaan, alvast in ogenschouw kan nemen. Met een Maxi Taxi zijn we er zo en de crewlist is snel aangepast.

We maken een snelle uitstap naar Peake's wharf, waar Frans zich kenbaar maakt bij het kantoor en de omgeving alvast verkent voor de aanloop met de Gemini.
We gaan terug naar Port of Spain om wat van de stad te zien. Min of meer op het heetst van de dag maken we een lange wandeling langs Queen's Park Savannah, HET park van de stad, waar tijdens het beroemde Carnaval van Trinidad de beste muziekband van de parade wordt gekozen en grote steelpan competities plaatsvinden. We zien een aantal historische gebouwen, maar over het algemeen vinden we Port of Spain qua stedelijk schoon tegenvallen.


het paleis van de katholieke aartsbisschop


Er is geen schaduw in het park, dus we gaan al snel op zoek naar een plek met airco.

 

Met een speciale 'culture guide' proeven we 's avonds bij eettentjes in Queens Park Savannah van een aantal voor Trinidad typische gerechten, Bob Marley lijkt nog steeds de favoriete muziek, en maken we een rondrit langs de oefenruimten van bekende pan orkesten.

We zijn diep onder de indruk hoe de muziekstukken, zonder bladmuziek, worden ingestudeerd. De secties studeren hun aandeel in een deel van het stuk apart in door, op het gehoor, het geneurie van de dirigent na te spelen. Vervolgens wordt door het orkest het deel gezamenlijk 'ingeoefend'.

De laatste dag brengen we door in het centrum van Port of Spain, waar ik in Charlotte- and Frederick Street mijn garderobe aanvul met twee jurken en twee jasjes. Wel warm, dat passen.

's Avond laat vlieg ik naar Paramaribo; Frans vliegt terug naar Tobago.

In Paramaribo kom ik allerlei bureaucratisch geharrewar terecht waaronder een typische Catch 22 situatie. Ik moest op Zanderij mijn paspoort afgeven, omdat ik geen dollars of euro's bij me had om een nieuw visum te betalen. Bij de RBC bank kon ik alleen euro's krijgen op vertoon van mijn paspoort. Uiteindelijk vind ik een wisselkantoor, kan ik ergens pasfoto's laten maken en moet ik op zoek naar een kopieermachine voor mijn ticket, om later bij consulaire zaken, die hadden mijn paspoort in bewaring, te moeten horen dat dat allemaal onzin was en niet nodig. Dit terwijl ik de avond ervoor strenge instructies had gekregen om precies te doen wat er op het papier stond. Wel moest ik nog naar de vreemdelingenpolitie om mijn nieuwe visum te laten stempelen. Vervolgens wilde de volgende dag de betaling van de hotelrekening (Zeelandia suites) met mijn creditcard maar niet lukken. Uiteindelijk wel, incluis de taxi naar het vliegveld, was de afspraak. Onderweg vertelde de taxichauffeur dat hij geen genoeg benzine had en of ik alvast de rekening wilde betalen. Ik belde met het hotel en het bleek dat ik alsnog de taxi apart te moeten betalen en dan voor een schurkenbedrag. Later (thuis) bleek weer dat ik allang betaald had. Er kwamen excuses van het hotel en of ik mijn banknummer wilde geven.
Conclusie: heb altijd dollars of euro's bij je, heb geen haast in Suriname en weet dat Jantje dit zegt en Pietje dat.

Op Schiphol waren de controles enorm voor zowel de bagage als bij de immigratie vanwege de beruchte narco traffico tussen Suriname en Nederland. Op een enorme mierenplaag na was het prettig thuiskomen en begroet te worden door mijn poezen....