Om middernacht ben ik op weg gegaan richting Suriname. Om uit de anchorage te komen was niet zo ingewikkeld. Ik had het verlichte havenhoofd als oriëntatiepunt en op de iPad kon ik de track volgen van de aankomst in Baie de Cocotieres. Eenmaal op open water werd het daarentegen wel lastig. Dat er een sterke stroom liep wist ik. Wat ik niet wist was dat ten westen van de eilanden de zee sterk verward was, waarschijnlijk als gevolg van een bounce-effect van de Guyanastroom tegen de kust. De auto-pilot kon de koers niet vasthouden en met de Perkins op 1800 toeren en handsturend wist ik na 2½ uur dieper en rustiger water te bereiken. Daarna werd het een kwestie van temporiseren om met laagwater aan de monding van de Surinamerivier te zijn (de uiterton). De laatste 20 uur heb ik op alleen de uitgeboomde stagfok gevaren want met die stroom ging ik weer te snel. Het beboeide kanaal naar de Surinamerivier is smal en ondiep. Er stond 20 knoop wind en op het laatste deel, waar de rivier zich splitst met de Commewijnerivier en meer westelijk stroomt, kon ik de kluiver bijzetten. Het is ongeveer 10 mijl naar Paramaribo en dan nog eens 20 mijl naar Domburg. MAS (Maritime Authority Suriname), kanaal 12 of 16 heb ik van mijn komst op de hoogte gebracht. Ik vond het weer een belevenis op zo’n bruine junglerivier; wel oppassen geblazen met de vele staken van fuiken langs de oever en bootjes die met allerlei soorten netten proberen wat vis binnen te halen. Het is niet meer toegestaan in Paramaribo, bij het Torarica hotel, voor anker te gaan. Het devies is om door te varen naar Domburg of Waterlandmarina en van daar uit in Paramaribo in te klaren. Boze tongen beweren dat de Surinaamse regering afwilde van al die Nederlandse vlaggen op de zeilboten midden in de stad ; het zijn toch nog overwegend Hollandse boten die Suriname bezoeken. Ik koos voor Domburg. Waterland is duurder en ligt geisoleerd en je hebt er een auto nodig.

Verbazingwekkend is het enorme wrak van de Goslar midden in de rivier bij de hoek van Meerzorg tegenover Parimaribo. Aan het verzoek van de Surinaamse regering aan Duitsland om het wrak op te ruimen, zou niet zijn voldaan met de opmerking van Duitsland het wrak te beschouwen als een oorlogsmonument.
This is the story of the Goslar: "In late August, 1939, a German radio station at Norddeich transmitted instructions to all captains of German ships "to proceed full speed to the nearest homeport within 4 days or, if that was not possible, to proceed to a port in the nearest neutral country other than the United States." The Goslar sailed from an American port for Suriname, as The Netherlands were neutral at that time, arriving in Paramaribo Sept. 5, 1939. As there were no Dutch naval forces in Suriname, she wasn't inspected for 8 months, although her radio had been disabled. Her German captain and crew sought asylum (a crew of 16 Germans and 38 Chinese).
On May 10, 1940, war broke out between Germany and The Netherlands, and at 2.30 a.m. the police commissioner approached the ship with a detachment of military and police to arrest the crew. The Germans were given half an hour to pack, but in that time a few crewmembers went below to the engine room and opened the sea-cocks. Without naval or merchant personnel, the Dutch didn't know what to do, and so the Goslar filled with water and settled on the bottom of the river on her starboard side where she was left as she was and remains today".

Domburg heeft een nieuw jachtcentrum, “Domburg Harbour resort“ wat wordt opgezet door Huib, een Nederlandse ondernemer. De keerwal, om te voorkomen dat de oever afkalft, is klaar, evenals het clubhuis en het blok met douches en toiletten. Het volgende project is het restaurant en de bouw van de bijbehorende keuken. Belangrijk voor jotties zijn de moorings in de rivier en het kleine dinghy dock. Pas bij de 4e poging lukte het mij vast te maken aan een mooring op de snel stromende rivier; het was nog steeds opkomend tij. Ik verloor de pikhaak, simpelweg omdat ik er de GEMINI niet mee tegen de stroom in kon houden. Met de mooring langszij en hangend over het potdeksel kon ik uiteindelijk een tros door het rvs oog halen. De tros van de mooring zag ik op dat moment niet, omdat er geen drijver aan zat. Pas de volgende dag kon ik met de hulp van Georg, een Duitse deliveryschipper die met een Braziliaanse zeilboot op weg was naar Brazilie, aan de tros van de mooring vastmaken. Het rvs oog zou het op den duur niet houden, was mij te verstaan gegeven.
Het clubhuis van Domburg Harbour Resort wordt voor sundowners regelmatig bezocht door de actieve jotties, jotties die zich in Suriname hebben gevestigd en er een huis hebben en expats waaronder de bemanning van Hollandse vissersboten die in de buurt hun standplaats hebben. Er wordt overwegend Parbo Bier gedronken en dan uit "Djogo’s", grote flessen die gemakkelijk gedeeld kunnen worden en op tafel koud worden gehouden in passende ‘isolatoren’. Nettie en Jelle zijn 2 jotties die zo’n 5 jaar geleden zijn gearriveerd en niet meer weg zijn gegaan. Hun boot ligt nog aan een mooring, maar ze hebben een huis in Domburg. Ze werken voor het jachtcentrum en nemen waar zolang Huib op reis is. Irene, de vrouw van Huib, was vaak in de namiddag ook van de partij.

Domburg is een klein plaatsje aan de Surinamerivier. Onder de hoge bomen bevinden zich een aantal winkeltjes, een paar warungs en een grote Chinese supermarkt waar een ieder zijn Parbo bier haalt. In het weekend is het er druk met locals die genieten van de waterkant en de restaurantjes. Er zijn dan snelle speedboten en waterscooters die daar komen imponeren en veel bekijks trekken. Het is tevens de plek voor de ferries naar de overkant van de rivier (Laarwijk). Dichtbij is er een benzinestation en een ATM machine. Daar schuin tegenover is een Chinees (die alleen Chinees spreekt, haha...) die tot laat open is.
Het locale transport naar Paramaribo is met de bus (ongeveer SDR 2,50) De bus rijdt niet op schema. Het verlaat zijn standplaats als hij vol is. Het houdt in dat je in Domburg uren kan wachten (in de bloedhitte), omdat er geen vrije plekken zijn en hij gewoon doorrijdt. Dit overkwam de Brazilianen die na 2 uur wachten, zijn teruggekomen en vervolgens met ons konden meerijden naar “Cevihas” (travellift tot 20 ton) Dit is een werf waar zij hoopten hun boot on the hard achter te laten. Dit is uiteindelijk niet gelukt vanwege bureaucratisch gedoe met de customs waar ze niet uitkwamen.
Een betere optie voor vervoer is Richi, een jonge, sympathieke, Hindoestaanse ondernemer, die oude, maar respectabele auto’s met airco verhuurt (€ 12.50 per dag, € 100 borg , de dagprijs zakt naar &euro 11 als je langer huurt). Hij heeft 9 Japanners te huur en een oplegger truck in geval bij panne een van zijn auto’s moet worden opgehaald. Bij hem huren is veel goedkoper dan een taxi en het wordt helemaal goedkoop als je samen met andere jotties huurt, zoals wij een dag met de Brazilianen deden. Richie werkt overdag tot half zes. Daarna kun je een booking regelen via zijn mobiele telefoon (+597) 8620048 of 370332). Hij woont in de 4e straat # 58, op loopafstand van het jachtcentrum. Mocht ik ooit terugkeren naar Suriname, liet Richi nog weten, komt hij me met de huurauto ophalen van Zanderij en, indien gewenst, regelt hij ook nog een huurhuisje..... Na enkele dagen in Suriname kreeg ik al fantasieën er ooit nog eens terug te gaan, zonder boot. Er is nog heel wat te zien, al was het alleen al voor de ongerepte natuur. Er is (nog) geen massatourisme.
Ik voel me er thuis, de mensen zijn vriendelijk en gemakkelijk in het contact, de vele ethnic groeperingen verdragen elkaar en het is er relatief veilig. Je kunt gewoon je horloge omhouden, om maar eens wat te zeggen. Je buitenboordmotor kun je wel beter aan de ketting leggen. En dan die Surinaamse keuken...

In Suriname wordt er links gereden. Je vraagt je af hoe dat heeft kunnen ontstaan. Paramaribo werd weliswaar ooit door de Engelsen bezet gehouden, maar dat was terug in 1650 en sindsdien is er wel heel wat water door de Surinamerivier gestroomd. De asphaltwegen zijn niet best. Er zijn veel gaten en kuilen, waar je niet weet, als ze vol water staan, hoe diep ze zijn. Er zijn ook verkeersdrempels (terecht!) waar je beter stapvoets over heen kunt gaan. Verder zijn er nog veel bauxite wegen, die fijn rood stof doen opwaaien bij droog weer en bij nat weer gevaarlijk glad kunnen worden.

In het landschap zie je nog van de Hollandse invloed. In het Noorden is er laagland met veel door sloten omgeven poldertjes. Er zijn watersluizen en ophaalbruggen. Jammer dat heel wat akkers van plantages er verwilderd bijliggen. Zoals te verwachten, is na de onafhankelijkheid in 1975 en de uitstroom van veel Surinamers naar Nederland de economie ingezakt en de burgeroorlog in de jaren 80 maakte het er niet veel beter op. In 1995 was de levensstandaard vergelijkbaar met die in Haitie (als ik de boekjes mag geloven). Sinds de eeuwisseling schijnt het economisch herstel te zijn ingezet. Behalve de bauxietindustrie, zijn er de goudmijnen en de olieindustrie. Suriname heeft zijn eigen olieraffinaderij. Er zijn de laatste decenia meer buitenlandse investeringen vooral door Venezuela en China. De handel lijkt volledig in handen van de Chinesen. Vroeger waren dit alleen de supermarkten en winkels voor huishoudelijke artikelen. Tegenwoordig is elke winkel Chinees en houden ze zich ook bezig met casino’s, shopping malls, hotels en onroerend goed. Het zou hun populariteit onder de rest van de bevolking niet ten goede zijn gekomen. “Ze komen hier alleen om geld te verdienen! Ze integreren niet. Zodra ze hun leningen hebben afbetaald, gaan velen terug naar China.” wist een (Creoolse) local mij te vertellen.

De eerste dagen op de rivier heb ik genoten van “aangekomen zijn”. De omgeving is prettig met aan de ene kant de levendigheid van het Domburgplein en aan de andere kant de “lush”groene jungle. Veel brutale kleine zwart-witte vogeltjes en ’s nachts het geluid van brulapen. Geen mosquitos aan boord, wel kleine vleermuizen die ’s avonds zomaar even de kajuit binnenfladderen en dan zo weer weg zijn.
Met een auto van Rishi ben ’s avonds op donderdag 1 mei Harrie gaan ophalen van Zanderij. Een interessante rit van 2 uur door het Surinaamse platteland. Op het vliegveld is er naar de aankomsthal een lange gang vol met mensen aan de zijkanten die hun dierbaren komen ophalen. Voor de ‘arrivals’ lijkt het alsof er een welkomsthaag is gevormd waar zij doorheen moeten, wat bij een aantal tot een prettige verbazing leidt. Leuk om na 1½ jaar Harrie weer te zien. We gaan samen Suriname verkennen en het plan is dat ze meevaart naar Trinidad.