Bahia Manati, eens een florerende overslaghaven voor suiker en molasses, is nu in verval sinds, als gevolg van ontwikkelingen op de wereldmarkt, de Cubaanse suikerindustrie in elkaar is geklapt. Als stopover voor zeilboten voldoet Bahia Manati. Als ankerplaats voor langere tijd lijkt het niet geschikt. De bescherming van het betonnen cargo-dock, die een open structuur van pijlers heeft, zal bij een koufront met harde noordenwind, die dan recht de baai inwaait, onvoldoende zijn.
´s Avonds ontvang ik via Sailmail het bericht dat Stefan en Geert, de geplande crew vanaf Havana, niet kunnen komen. Een forse tegenslag. Ik besluit vast te houden aan Havana als tussentijds reisdoel, maar daar langere tijd te blijven. Het eiland Roatan (Honduras) en Rio Dulce (Guatamala) laat ik als bestemmingen vallen; het scheelt ruim 7 etmalen solovaren. De volgende ochtend om 7 uur vertrek ik nadat, om kwart voor 7, de Guarda mijn despacho heeft terugbezorgd. Pas 's middags wordt het mooi zeilweer. Met het volledige kottertuig, 1 rif in het grootzeil, zeil ik naar Cayo Confites, zo'n 65 mijl verderop. Het kost enige moeite de juiste aanloop van Confites te vinden, niet meer dan een koraaleiland met een groot rif voor de deur. De betonning, die behoort te bestaan uit 1 groen en 1 rood baken met 2 mijl ertussen, is zo vervallen dat er 1 kleurloze paal is overgebleven. Niet goed is uit te maken of het wel een baken is en zo ja, van welke kleur. Met kruispeilingen kom ik er tenslotte uit. De waarschuwingen in de guides:
"Keep a sharp eye out for occasional isolated coral heads breaking the surface or discoloring the surface" en "stay outside the line of the reef until the green beacon bears 270 degrees or less; if you cut the corner you will hit the reef" maakten het alles bij elkaar niet bepaald een rielekste aanloop. Het vinden van de juiste ankerplek, dat wil zeggen een zandplek op juiste diepte, vergde eveneens enig gezoek. De Guarda Frontera, die hier de meest vooruitgestoken oostelijke post bezet om het verkeer door het nauw van de Old Bahama Channel te kunnen volgen, hadden uit de verte mijn manoeuvres gadegeslagen. Marifooncontact met hen lukte niet. De uiteindelijke ankerplaats die ik koos ontlokte uit de verte de kreet: "Muy bien!" Nog voor het donker lag ik met m'n duikmaskertje in het kristalheldere water om anker en onderwaterschip te controleren en de koraalvisjes te begluren.
