42 motoruren, 100 L diesel, Huidige positie 19° 40.84 S 63° 25.22 E De laatste dagen op Direction Island van Cocos Keeling hebben we nog verwoed geprobeerd vis te vangen, zowel met een longline als met de speargun. No luck! ’s Avonds was het een gezellige boel op het eiland met de andere jotties. Bbq’en op een halve oliedrum en Troy voorzag een ieder van cocosnoten. De Australische crew van INTI hebben we beter leren kennen. Ze zijn op weg naar Thailand en ik kon ze alvast aardig wegwijs maken in Boatlagoon. De laatste dag hebben we in navolging van vele anderen een plakaat van drijfhout gemaakt en hoog in dezelfde palm geschroefd waar ook Eric Hiscock (Wanderer IV) een aandenken achterliet.


De ladder, sinds 2004 aanwezig op het dek en ooit bedoeld voor de Cubaanse familie, kwam nu goed van pas.

Vrijdag 6 september zijn we begonnen aan de 2000 mijl naar Rodrigues en van meet af aan konden we ‘vankietaf’. ESE wind van tussen de 15 en 30 knopen van achteren ruim inkomend. Op één dag na hebben we met stagfok en het derde rif grootzeil gezeild met de rolkluiver om te temporiseren. De deining volgt niet de wind en komt vaak dwars in, zodat het noodzakelijk bleek af te kruizen en 4x te gijpen. Met minder sterke wind was het lastig op de ruimwindse koers wind in de zeilen te houden met de boot corkscrewing over de soms 4+m golven. Zowel de wind als de golven heb ik op momenten vervloekt. Troy niet, die vond het ´great sailing´. Het snelheidsrecord staat nu op 169 zeemijl/24 uur. Troy die zijn eigen statistics er op na houdt kwam op 171 mijl.

Na ongeveer een week zijn we met een wat rustiger zee weer op zoek gegaan naar een fout in de radioantenne en vonden een breuk in de dekdoorvoer. Daar moet één van boys van mr. San op hebben gestaan. Sailmail werkt weer sindsdien; afstemmen op het radionet van Far Star ( 10:30 zulu, 8152) lukte evenwel niet. Terwijl we aan de antenne aan het sleutelen waren op het achterdek zag ik tot mijn schrik dat het hulproer van de windpilot was verdwenen. Dat is het tweede roer dat afbreekt en ik weet zeker dat de fabrikant weer wat vindt waardoor het mijn fout is geweest. De windpilot was niet in gebruik en was stevig vastgezet. Jammer, we hebben nu geen back-up meer voor de autopilot die met deze golven wel erg zwaar wordt aangesproken. In Mauritius zullen we proberen het reserveroer, dat ik in Boatlagoon van een beschadigd exemplaar heb laten maken, te monteren en hopelijk is er een expert die de autopilot op functioneren wil beoordelen. De apparaten waar we erg blij mee zijn zijn de windmolen (in de anchorage van Cocos Keeling hebben we geen stroom hoeven draaien) en de nieuwe oven. Troy heeft een aantal pizza’ s gebakken en ik weet nu hoe een brood in de oven te bakken. De nieuwe elektrische broodbakker, in Langkawi gekocht, bleek een ´smekker´ . Na één keer bakken was de aandrijfsnaar gesmolten en de motor vastgelopen.
Na nog geen 14 dagen kwamen we in Rodrigues aan, waar op de kade de aanwezige jotties hielpen met de lijnen. De hoeveelheid autoriteit die vervolgens op de GEMINI langskwam en de macht aan papierwerk om in te klaren deden aan Cuba denken. Het gaat evenwel in goede sfeer en zelf vinden ze ook dat het eenvoudiger moet kunnen.

Op de foto ben ik met een official op zoek naar het nummer van de 15 jaar oude Mercury outboard.
Rodrigues, de naam doet het al vermoeden is ontdekt door de gelijknamige Portugees. De Hollanders volgden; op hun weg naar Indie hadden ze hier een plek om te fourageren. Ze worden verantwoordelijk gehouden voor het uitsterven van de Dodo. Een vogel die helemaal niet zo lekke rschijnt te zijn geweest, maar je moet toch wat als hongerige zeeman. Rodrigues is een klein eiland (ongeveer 16 bij 7 km), omgeven door koraal. Uit de verte op zee ziet het er uit als een Turks brood. Het heeft, samen met Mauritius en Ile de Reunion, een Frans koloniaal verleden. Reunion is Frans gebleven. Mauritius en Rodrigues gingen in 1810 over in Engelse handen tot ze in 1968 onafhankelijk werden. Van een Engelse signatuur is niet veel overgebleven, van de Franse destemeer, terug te vinden in de architectuur en de keuken natuurlijk. Elke ochtend eten we hier verse baquette. Veel mensen spreken naast hun Creools Frans en vaak wordt je in het Frans aangesproken. De bevolking, circa 40.000 mensen, bestaat hoofdzakelijk uit creolen, de afstammeling van de slaven en meer dan 90% is katholiek. Op het eiland is verder een minderheid van Hindoes en Moslims. Ze schijnen vreedzaam naast elkaar te leven, mogelijke animositeit blijft onder de oppervlakte.
Wij liggen aan de kade van Port Mathurin samen met 5 andere boten. Niet zo rustig, moet ik zeggen. Vooral met hoogwater is het bouncy aan boord. In de anchorage liggen 6 jachten voor anker en feitelijk is er nog weinig plaats voor de Gemini om te verkassen.
Port Mathurin is een zeer leuk plaatsje met een fantastische dagmarkt. We eten veel vers en moeten alleen nog een goede slager zien te vinden. De buffalo meat van gisteren was niet om doorheen te komen; ook Troy niet en die heeft al zijn kiezen nog.