Harriet heeft een reis geboekt naar Bangkok en zal direct doorvliegen naar Penang. Ik zal haar daar ontmoeten. Allebei wilden we nog eens deze interessante stad besnuffelen. Ik nam de ferry van Langkawi. In Penang bleek Tanjung City Marina, naast de terminal van de ferry, geheel te zijn verdwenen. Er stonden alleen nog enkele meerpalen overeind. Wat een miskleun deze marina (zie week 44 tot 47, 2011) en ook wat jammer, zo mooi bij Little India gelegen.
We hebben onze intrek genomen in Banana Guesthouse, Chuliastreet, een kamer met airco. Het ligt midden in Georgetown, de oude stad van Penang. Niet verwonderlijk dat sommige jotties hier maandenlang blijven hangen.
De sfeer van de antieke wijken en de multiculti bevolking maken de stad tot een bijzondere belevenis. Uit alle hoeken van de wereld zijn in de loop van de laatste 4 eeuwen hier mensen neergestreken. Voor de 20e eeuw kwamen handelaren vooral naar Penang voor de handel in kruiden, specerijen en goud. De laatste jaren is Penang uitgegroeid tot een Aziatische versie van het Amerikaanse Silicon Valley. De stad Georgetown heeft sinds 2005 de status van 'Cybercity'.
Het verhaal gaat dat de Engelsen, na een deal met de toenmalige Sultan, bij de stichting van Georgetown de volgende oplossing hadden bedacht om het gebied snel toegankelijk te maken. Penang was toen nog één dichte jungle. Om de werkers gemotiveerd aan de slag te krijgen, vuurde zij een kanonschot van zilveren munten de jungle in. Binnen no time kon met de bouw van de stad, eerst een fort natuurlijk, worden begonnen.
Penang is beroemd vanwege het heerlijke eten. De eerste dag vielen we op goed geluk een restaurant binnen wat een klassiek chinees dimsum restaurant bleek te zijn met dito klassieke chinezen. Heerlijk al die kleine stoomgerechtjes en flink thee er bij slurpen.
Van de vele attracties kozen wij Cheong Fatt Tze Mansion voor een bezoek. Het wordt ook wel ´the blue mansion´ genoemd en was het huis van een steenrijke Chinese koopman aan het einde van de 19e eeuw. Cheong Fatt Tze heeft zowat in alles gehandeld wat aan hem voorbij kwam, peper, rubber, koffie, wijn en hij hield er een buitengewone levensstijl op na. Hij heeft acht vrouwen gehad, kreeg zes zonen en een nog groter aantal dochters.
Het huis is gebouwd volgens de Feng Shui principes. Zij geven onder meer aanwijzingen hoe een gebouw ten opzichte van de zon moet zijn georiënteerd en dat er afschot moet zijn; van achteren hoog naar voren laag, het zogenaamde ‘lie off the dragons back’. Verder is het van belang dat er een briesje door het huis kan waaien (wat mij erg aanspreekt) en dat er water door het huis stroomt. De gedachte is dat met natuurlijke bronnen van energie die door het huis kunnen stromen een huis vitaal kan blijven. De Feng Shui principes worden in de Chinese bouw, inclusief kantoorgebouwen, nog steeds toegepast. In het westen wordt Feng Shui gezien als een mix van rationele argumenten en bijgeloof.
Blue Mansion is volgens de Chinese architectuur van die tijd gebouwd, maar heeft veel kosmopolitische bijzonderheden zoals vloertegels uit Engeland, smeedwerk uit Glasgow, glas in lood uit Frankrijk en porselein uit China natuurlijk. De kenmerkende blauwe kleur was populair in die tijd en de verf, afkomstig van de Indigo plant, werd uit India geïmporteerd.
Het huis is nu zowel een private woning, een Bed & Breakfast en een museum (Unesco). Er schijnen verschillende films te zijn opgenomen, onder andere met Catharine Deneuve (Indochine, 1993) die ik me niet herinner te hebben gezien.
Troy, die mogelijk gaat meezeilen naar Kaapstad, woont nog steeds in Penang. We hadden afgesproken elkaar te ontmoeten, maar om onduidelijke redenen is hij niet komen opdagen. Het gerucht gaat dat hij een vaste vriendin heeft ….
Op de ochtend van ons vertrek naar Langkawi werd ik met pijn in mijn rechterzij wakker. In de loop van de dag werden de klachten er niet minder op en ’s avonds had ik moeite de ladder van de Gemini op te komen. De tweede dag zijn we maar naar het ziekenhuis op Langkawi gegaan. Zelf dacht ik dat er iets mis was met mijn lever, maar toen de dienstdoende arts een gerichte klap op mijn rechternier gaf wisten we genoeg. De bloed- en urinetest bevestigde zijn vermoeden en de diagnose kwam uit op urethritus en dehydratie. Ik had de laatste tijd veel vocht verloren en te weinig water gedronken. Met heel veel water drinken, antibiotica en Alkalinizer (een soort schoonmaakmiddel voor de urinewegen), gratis door het ziekenhuis verstrekt, duurde het herstel toch onverwacht lang. Het voorgenomen reisje naar Cambodja en Vietnam moesten we laten schieten. In plaats daarvan boekte Harriet een vlucht naar Borneo om daar te gaan duiken en orang utans te gaan bekijken.
Toen ik op de dag van haar vertrek nog niet helemaal fit was, dacht Harriet er beter aan te doen mij niet alleen te laten en niet op reis te gaan. Ik was het daar totaal niet mee eens en heb me er kwaad over gemaakt. Met de toezegging dat ik haar regelmatig op de hoogte te houden, zodat zij indien nodig vervroegd terug zou kunnen keren, heb ik haar zo ver gekregen dat ze toch is gegaan…
Op maandag 28 januari ging la Gemini weer te water en kreeg een mooie plek aan de buitenste steiger van de marina. Het was gelijk minder warm. Veel warmte kon nu via het water afvloeien, terwijl zo’n kade onder de boot juist als een opwarmer werkt. Lekker zo’n licht briesje door de kajuit.
De 31e was Harriet terug aan boord na een interessante reis door Noord-Borneo. Ze heeft met het duiken nog niet eerder zoveel zeeschildpadden bij elkaar gezien. Verder heeft ze veel mooie vogels, veel verschillende apen en zelfs pygmee olifantjes gezien.
We konden nu serieus aan vertrekken gaan denken. Het plan was eerst naar Kuah, de hoofdplaats van Langkawi, te varen, daar drank en voedsel in te slaan en dan de reis naar Thailand te beginnen.
