De eerste inspecties op la Gemini maakten weer duidelijk dat corrosie op een stalen boot een voortschrijdend proces is, tenzij er (snel) iets aan gedaan wordt. De overweging om eerst naar Thailand te varen en daar een refit voor mijn boot te organiseren werd al snel omgezet in een besluit toen ik de (geďllustreerde) verslagen las van KINDOFBLUE die in Thailand (Boatlagoon) midden in het proces van een grote opknapbeurt zaten. Met de informatie die ze mij gaven, kon ik een plek op de werf van Boatlagoon reserveren en de eerste contacten leggen met mr. San, een jachtschilder die tevens als casemanager kon optreden en andere ambachten kon benaderen. De planning was, half februari, precies na het bezoek van Harriet, de Gemini daar op de kant te laten zetten.
De warmte op Rebak was de eerste weken niet te harden, terwijl er toch heel wat klusjes op me lagen te wachten. Uitspraak van Anneke van de NARID: “ Als ge hier een bierke opheft, begint ge al te zweten!” In een laag tempo, vaak ‘badend in het zweet’, heb ik, natuurlijk met de gebruikelijke tegenslagen, een nieuwe bilgepomp, een nieuw gasfornuis en een nieuwe handpomp voor het toilet-voor geďnstalleerd. Verder bleek een van de afsluiters voor de vuilwatertank niet meer te bewegen en lekte de handpomp voor het toilet-achter zo erg dat een volledige revisie nodig was. Gelukkig waren er genoeg reserveonderdelen aanwezig.
De nieuwe vacuümpomp van West Marine bleek een gouden aankoop. Oorspronkelijk bedoeld om vuile olie uit het carter te trekken, kon ik er de diepe put van de bilge mee droogmaken, het water op de bodem van de dieseltank mee opzuigen (half litertje, niet zo veel, omdat ik dat twee keer per jaar al deed) en het mengsel azijn/water in de leiding naar de vastzittende afsluiter verversen. Een nadeel is dat het een behoorlijk groot apparaat is waar ook al weer een plek voor moet worden gevonden.
De eerste twee weken van december waren Martin en Dany aan boord van de NORDIC, die naast de Gemini op de kant staat. We hebben samen avonturen beleefd (zie weekly 47 en 48, 2008 dinsdag 18 november) en zijn sindsdien bevriend geraakt. Vanwege een ontoereikende scheepskas staat de Nordic inmiddels 3 jaar ´on the hard´ wat in algemene zin niet goed is voor een jacht. Een uitspraak van Noel, de eigenaar van de chandlery die de accu´s van de Nordic in de gaten houdt, "If you leave your boat on the hard too long, it will leave you!" En hij heeft gelijk: "Een boot moet varen!". De belangrijkste taak waar Martin en Dany voor stonden was de kakkerlakpopulatie aan boord, die inmiddels grote vormen had aangenomen, zien kwijt te raken. (zie weekly 48/49, 2011) De meeste jotties hebben wel een ongedierte verhaal (de Gemini heeft tenslotte een Cimex lectularius [wandluizen] verhaal, die we destijds maar kies ´ongedierte´ hebben genoemd), maar bij Nordic was er wel een probleem van enige omvang. Al schoonmakend en insecticide sprayend, geen prettig karweitje, bleek dat de vluchtende cucarachas zich hadden verzameld in de kettingbak. Toen Martin het deksel daarvan opensloeg kwamen er lagere gevoelens in hem los en heeft hij al insecticide spuitend de bevolking, voor een belangrijk deel, uitgeroeid. De lijken van het gespuis, werkelijk honderden, heeft hij uit de kettingbak geschept en op de kade gegooid. Of dit verstandig was, laat ik even in het midden, maar de afvoer greppel van het terrein heeft er enige tijd bijzonder uitgezien, nadat we met de waterspuit de kade hadden schoongespoten. Die 2 weken met Dany en Martain (Martin op zijn Quebecs) waren erg gezellie. Elke dag rond 5 uur kapten we met het werk, kochten een ijsje in het winkeltje om daarna te gaan zwemmen en een biertje te drinken.
Aan de andere kant van de Gemini stond het jacht de "SNUCKELPUTZ" (meer Duits kan die naam bijna niet zijn) een 40 voet tweemaster. De schipper/eigenaar is een gepensioneerde Engelsman die al zo’n 15 jaar in Zuid-Oost Azie verblijft. De Schnuckelputz is het 3e jacht dat hij voor relatief weinig geld heeft gekocht (de schipperse was Duits), met de bedoeling later, na een refit, het met winst te verkopen. Hij was het jacht, onderhevig aan osmosis (water achter de gelcoat), aan het opknappen. Nu waren er meer polyester boten waar de schippers de strijd met osmose hadden aangebonden, maar zoals mijn buurman dat deed, verdient een vermelding. Met behulp van een kleine compressor, waarvan het onderdrukgedeelte via slangen is verbonden met twee zuignappen die op de osmoseplekken zijn geplaatst, weet hij veel sneller het zure vocht aan de romp te onttrekken.
Op de Schnuckelputz woont ook een 23-jarige Cambodjaanse. Het komt hier vaker voor dat jotties een Thaise vriendin hebben, of een relatie zijn aangegaan, maar deze vriendin is doof en dat riep een aantal vragen op. Onmiskenbaar was ze niet naar een dovenschool geweest. Ze beheerst geen gebarentaal, kan geen liplezen, laat staan lezen en schrijven. De communicatie verloopt visueel of anders, van haar uit, met primaire geluiden. Opmerkelijk was dat ze heel graag op haar fietsje rondrijdt, een aantal keren per dag iets anders aan heeft en zo nu en dan trots foto’s op haar cameraatje laat zien. Na enige tijd, nadat we elkaar beter hadden leren kennen, vertelde de buurman zijn verhaal. In Siem Reap had hij haar op straat leren kennen. Ze verzamelde lege blikjes, was vel over been, had net genoeg om 1x per dag te eten en van haar zuur verdiende geld moest ze nog een deel aan de familie afgeven. Vanuit ´love and compassion´, althans dat maak ik er van, is de Brit zich over haar gaan ontfermen. En dan volgt, na zijn commitment (´voor mijn dood nog iets goeds willen doen…´), een aaneenschakeling van hordes die hij moet zien te nemen. De familie van het meisje zag een gouden ei dat was komen aanrollen en een oom, met connecties uit het Pol Pot regime, had al eisen en dreigementen laten horen indien onze Brit er aan dacht om het meisje mee te nemen. Inmiddels zijn ze bijna 2 jaar samen, maar de visa regels vereisen dat ze om de zoveel tijd naar Cambodja terugmoeten. De Brit kreeg te maken met veel onbegrip uit zijn sociale omgeving. Leuk om te horen dat in Maleisië de twee juist werden gesteund en in de jachtclubs zou steeds weer zijn geprobeerd op welke manier er meer contact was te maken met de Cambodjaanse. Inmiddels zijn de twee in Singapore in het huwelijk getreden om de horde van de visaplicht te nemen, maar voor het vernieuwen van het paspoort zullen ze toch weer eens terug moeten naar Cambodja, met de vrees in het old boys network van Pol Pot verzeild te raken.
De Holy Days van december stellen hier niet veel voor. Ze proberen er wel iets van te maken, maar het zijn tenslotte geen islamitische gebeurtenissen. Erg leuk dat Anneke en Dirk van de Narid zich vlak voor de jaarwisseling aandienden door een fles wodka op mijn tafeltje te zetten, nadat ik net een Nassi Kampung had besteld. Oud en nieuw was gezellie, maar echt knallen deed het hier niet. Om 1 uur was het al rustig op het eiland.
