Na een 4 uur durende treinreis vanaf Brisbane was ik in Bundaberg en nog geen uur later zat ik op mijn bootje. Altijd een speciaal moment. Behalve het genot op je favoriete plek te zijn, kunnen dan klemmende vragen over de staat van onderhoud snel worden beantwoord. Wel, de GEMINI stond er redelijk goed bij. Er waren roestplekken, te verwachten met een stalen boot, maar niet veel meer dan voorzien. Binnen was het volledig volgestouwd dus eerst maar eens de zeilen er op. De joblist was snel gemaakt. Behalve nieuwe antifouling op het onderwaterschip waren de belangrijkste klussen, behandeling van de roest, het lopend maken van zowel de ankerlier als de spinnakerboom (de snapsluiting) en de montage van een nieuwe gever voor de dieptemeter. Verder moest er een nieuw anker komen (de Lewmar Delta had ik immers verloren op Minerva Reef) en ik wilde de 4 standpijpen achter (koelwaterinlaat en toilet) laten vervangen door roestvrijstalen exemplaren. Electroman Rampant en lasser Jim Kahler had ik vorig jaar al benaderd. Het kwam er echter op neer dat ze pas in beweging kwamen toen ik zelf weer aanwezig was. Rampant was een ramp om afspraken mee te maken. Na veel gesoebat leverde en monteerde hij een nieuwe gever, de windmolen kreeg hij niet aan de praat. Er moest volgens hem een nieuwe computer in. Kahler daarentegen bleek betrouwbaar en zeer kundig. Hij was ook degene die uiteindelijk de zwaar gecorrodeerde ankerlier in beweging kreeg. Een ROCNA (40 kg en de beste uit de verschillende tests) werd het nieuwe anker met een extra zware (12 mm) voorloop. De ankerrol behoefde slechts een kleine aanpassing. Zo, nu kon ik met vertrouwen de komende ankermanoevres tegemoet zien.
Intussen waren mij bekende zeilers, die op weg waren naar Torres Strait, in Bundaberg langsgekomen en zag ik van de werf ook al een aantal boten vertrekken. Ik moest voortmaken wilde ik de aansluiting met de vloot naar Darwin niet missen. Daarbij kwam dat ik Bundaberg Port Marine geen feest vond. Eigenlijk doodsaai, geisoleerd van de buitenwereld (een half uur lopen om boodschappen te doen), erg duur, cleaner dan clean en veel geboden en verboden. Er staan zo veel borden met do’ s en dont’s bij elkaar dat je niet de moeite neemt om ze nog te lezen. En warm was het er niet meer; koud genoeg voor een sweater en een dekentje ’s nachts.
De > 2000 mijl lange route naar Darwin (bijna 4000 km) zou me achtereenvolgens langs de volgende kusten moeten brengen: de Capricorn Coast, de Whitsundays, North Queensland, Cairns en dan het laatste stuk naar de top van Australia met Cape York.
Na drie weken stevig aanpoten, was het op 29 mei eindelijk zo ver en koos ik het ruime sop. Ik besloot de shipping lanes te volgen. Het is niet altijd de kortste weg, maar je kunt opschieten, omdat er geen lastige obstakels zijn en daardoor is het ook relatief veilig. Er is veel koopvaardij op de route, maar die kun je, vooral ’s nachts, goed zien. Na het logboek er op na te hebben geslagen moest ik in de nacht van 31 mei de m.s. BELUGA MUMBAI actief ontwijken; die had mij echt niet gezien. Hij reageerde ook niet op mijn oproep via de VHF. Maar dat is uitzondering. Meestal kun je overleggen hoe je elkaar zult passeren.
Wat ik onderweg te zien heb gekregen, was niet indrukwekkend. De kusten vond ik woest en verlaten, eindeloze stranden, baaien, bergen en bossen, allemaal zonder een spoor van menselijke aanwezigheid. Het is alsof de tijd hier heeft stilgestaan sinds Captain Cook deze kusten als eerste verkende. Trouwens, al varend over de Stille Oceaan is James Cook mijn held geworden. Hij wist vooraf HELEMAAL NIKS van het rifgebied toen hij deze wateren doorkruiste. Met een uitgelezen en gezonde bemanning (met sukses had hij de scheurbuik er onder gekregen), onderwijl alles in kaart brengend (hij was een uitmuntende navigator en kaartenmaker) voer hij door het meest tricky gebied van de wereld , het GROOT BARRIERRE RIF. Okay, hij liep vol op een koraalrif en met ‘ pompen of verzuipen’ ( de koraalklomp brak af en bleef in het gat van de romp zitten) wist hij de kust te bereiken. Binnen een paar maanden, na de “Endeavour” op het strand te hebben gezet, kreeg hij zijn bootje weer varend. Hier werd trouwens voor het eerst door Europeanen de kangaroo gespot en vond voor het eerst werkelijk contact met Aboriginals plaats. Cook flikte het toch maar om later, zonder enige voorkennis, de Torres Straat met Cape York te ronden.
Op 1 juni, na drie nachten doorzeilen (overwegend SE , 5 tot 15 Knoop) en 200 L diesel verstookt te hebben, liet ik het anker vallen voor White Haven Beach in de eilandengroep van de Whitsundays. White Heaven Beach geldt als het mooiste strand van Australie. Daar moet je dus geweest zijn. Het is inderdaad wel mooi, maar ook een komen en gaan van gemotoriseerde touristen catamarans, helicopters en watervliegtuigen. ’s Avonds is het weer het gebied voor de yotties. Hoewel de behoefte groot was, kon ik het wel vergeten om lekker te gaan zwemmen. Vanaf Gladstone, zo’n 100 mijl ten Noorden van Bundaberg, tot aan het uiterste Noorden van Australie komen zoutwaterkrokodillen (salties) voor en meer aan de kust dan op de buiteneilanden en riffen. Het schiereiland van Cape York herbergt de meeste krokodillen en dan vooral in de mangrove kreekjes en rivieren. Ze kunnen wel 7 meter lang worden en zijn zeer sluwe, uitgenaste jagers. Er vallen doden en dan vooral huisdieren. Van scheepshondjes is bekend dat ze van het dek gegrist kunnen worden. Onderzoek heeft uitgewezen dat mensen die veel vissen een verhoogd risico lopen op een ongeluk met een saltie. Krokodillen ervaren nu eenmaal een onweerstaanbare aantrekkingskracht voor vis en/of visgeuren. Het is bekend dat dingies die naar vis stinken, omdat er veel mee gevist wordt, door croc’ s zijn aangevallen.
Er is nog een andere reden niet een duik vanaf je boot te nemen. De "jelly fish", ofwel de Box Jelly Fish, is een kwal die je in het water niet tegen wil komen. Hij heeft een lijf van 10 -15 cm diameter en tentakels van enkele meters lengte. De tentakels zijn zo lang dat slachtoffers al gestoken zijn voordat ze de kwal zelf in de gaten hebben. Zoals de naam al suggereert, heeft deze duivel een lichaam als een doosje. Hij is transparant waardoor hij moeilijk is te zien als je aan het zwemmen bent. Het beest komt vooral in riviermondingen en langs de kust voor, maar is op de eilanden zeldzaam. De beet, zeer pijnlijk en verlammend, is zonder juiste hulp dodelijk (4 tot 6 meter tentakelcontact is dodelijk voor een volwassene). De noodzaak kan er niet anders uit bestaan dan onmiddelijke evacuatie per helicopter om daarna snel aan de beademingsapparatuur te kunnen worden aangesloten. Dan ga je toch niet zwemmen!? De minst gevaarlijke tijd is het late winterzeizoen (onze zomer).
Wat haaien betreft, om het geheel te completeren, is het gevaar aanzienlijk minder. Ik zeg vaak over haaien (white tips en black tips in het kustgebied) “ je mag blij zijn als je er een ziet!” Maar nachtzwemmen betekent wel verhoogd risico, vooral bij opkomend water, omdat de haaien dan niets kunnen zien en op goed geluk in het rond kunnen gaan happen als er bewegingen in het water zijn.
De Whitsundays, het was Pinksteren toen Cook in 1770 deze eilanden een naam gaf, zijn bijna geheel natuurgebied, je mag er zelfs niet wonen. Ze worden door yotties hooglijk gewaardeerd, omdat het uit verschillende prachtige eilanden bestaat met ruime mogelijkheid om te ankeren. Meer naar het Groot Barriere rif toe kun je er fantastisch duiken. Airlie Beach is het toeristische centrum aan de kust waar je alle mogelijke activiteiten kunt regelen. In het jaar 2000 stapte ik hier aan boord van de ICEBERG om een onvergetelijke 4-daagse zeiltocht door het gebied te maken.
Van White Haven verkaste ik de volgende dag naar Nara Inlet op Hook Island, een schilderachtige, op een fjord lijkende, smalle inham met veel schreeuwende kaketoes in de bomen. Met de draai die ik maakte om goed voor de ankerplek te komen, schampte de Gemini de bodem. Een volgende keer zou ik dan ook de boot op het anker laten draaien. De bodem was overigens erg modderig. Via de Glouchester passage verliet ik de dag er op de Whitsundays om naar Noord Queensland te trekken. De ankerplaats bij de Glouchester passage, de smalle en ondiepe doorvaart tussen Glouchester eiland en het vaste land, was vanwege het laagwater hairraising om te benaderen. De schipper van de PANDA, die het gebied kende als zijn broekzak, loodste me met de marifoon, terwijl er 70 cm water onder de kiel was, naar binnen. Ja, de nieuwe dieptemeter gilde het uit.
