18 januari alweer. Dinsdagochtend, vroeg in de morgen. Boordtijd 6.00, maar waarschijnlijk is het nog pas 5 uur. We hebben de boordtijd nog niet aangepast aan de veranderende tijdzones. We zitten midden op de oceaan, 20 graden NB en 41 graden 40 WL. Nog 110 mijl en dan zitten we op de helft. Dat zal waarschijnlijk woensdagochtend gebeuren. Niet een tijdstip om aan de champagne te gaan. We hebben een westelijke stroom mee van 0,5 tot 1,5 knoop, de North Equatorian Current.
Voor het eerst sinds ons vertrek uit Puerto de Mogan (Gran Canaria) is er geen wind. De zee is ook voor het eerst rustig. Wel staat er nog een aardige deining, waardoor het schip heen en weer rolt. Geen gemakkelijke beweging als je wilt slapen, maar het is al minder dan de afgelopen nacht, toen de deining zo erg was, dat slapen vrijwel onmogelijk was, omdat je met de beweging van het schip mee van de ene kant van je kooi naar de andere kant rolde. Je moest je steeds schrap zetten en dan lukt het nog maar nauwelijks om te slapen. We hebben een plek in de boot gevonden waar slapen wel mogelijk is: op de bank aan bakboordszijde, de lijzijde van het schip. Daar kan je jezelf aardig klem zetten. Die plek wordt nu om de beurt ingenomen. Soms staat de volgende al met zijn dekbed klaar om de ander wakker te maken. Tot deze windstilte was de oceaan steeds onrustig met soms muren van water, die op ons afkwamen (schuin van achteren op de kont van het schip) en golven, die over het dek spoelden en soms de kuip nat spetterden (en ons als we er net in zaten).
Een paar keer werden we s' morgens aangenaam verrast door vliegende vissen in de kuip, achter het ankerluik of achter de ladder, die Frans voor Cubanen op het dek gesjord heeft. Die gingen dan voor de lunch in de pan, een heerlijke delicatesse. Mooie vissen met heel lange vinnen en een parelmoerachtige donkerblauwe rug. Ook troffen we mini vliegende visjes aan van slechts enkele centimeters lang, die al grotendeels verdroogd waren. Gisteren zijn we een tijdje omsingeld geweest door een kleine meeuwachtige vogel met een mooi uitgesneden scherpe staart, die in zijn eentje ons gade sloeg. Wat zoekt zo'n beestje midden op de oceaan in zijn eentje? De afgelopen week hebben we sinds ons vertrek verder geen andere dieren gezien. Ook geen andere schepen op een na, die ons op grote afstand in het oosten passeerde. Allereerst diende zich een zwak schijnsel achter de horizon aan wat net zo goed aan een ster toegeschreven kon worden. Toen het schijnsel groter werd en op dezelfde plaats waarneembaar bleef, dacht ik aan de maan, die zich al nachten niet meer had laten zien (Nieuwe Maan), maar opeens was er een duidelijk zichtbaar licht. Overigens komt de maan hier ander op dan in Europa, namelijk met de ronde kant naar onderen ipv. opzij. Even wennen, mijn ezelsbruggetjes werken hier niet. De reis verloopt verder naar wens, alhoewel je last blijft houden van de ongemakken van het zeilen op onrustig water. Op diverse vingers en scheenbenen prijken dan ook inmiddels pleisters. Meerdere malen heb ik bij het openen van kastdeuren de inhoud tegen moeten houden. Het koken, soms bij windkracht 7, is een tour de force op zich. Ja, zeilen is echt sporten. Het lijkt nog het meest op apenkooien, waarbij je handen en voeten moet gebruiken om jezelf een stevige positie te verschaffen, die echter elk moment weer moet veranderen. Ondertussen moet je de pannen op het vuur in de gaten houden en de ingredienten, die nog op het aanrecht liggen. Soms rollen de uien en de aardappelen van de ene kant van het aanrecht naar de andere en hoef je ze alleen maar met je hand tegen te houden om er een te pakken. Het culinaire dieptepunt was, toen ik een pan pasta van het vuur af haalde om af te gieten en de braadpan met Kaap Verdiaanse tomaten, uien, Provencaalse kruiden en het kostelijk gevormde vocht in een onbewaakt moment vanwege een forse slinger van het schip achter het fornuis verdwenen. Merde! Koken aan boord is niet alleen een fysieke sport, maar kost je mentaal ook het een en ander vanwege dit soort frustraties.
Ook Frans ontloopt dit niet. Geregeld laat iets aan boord het afweten: de pomp van de warmwatervoorziening, zijn mega zaklantaarn, die hij liefkozend "mijn baby" noemt, een display van de GPS in de kuip, etc. Als de ene klus geklaard is, dient de volgende zich aan. Vaak moet hij onder de vloer en moet er ohm gemeten worden of zoiets. Nu doet de kleine stroomomvormer het bv. niet. De zeilvoering is aardig constant gebleven: de kluiver en stormfok beiden uitgeboomd aan bakboord. De koers is rond de 270 graden. Zo, het is nu boordtijd 7.00. Tijd om Frans van onze ideale ligplek te lichten.
