Cayo Largo marina is een uiterst rustige plek met weinig andere yachties. Zo nu en dan komen er wat Duitse huurjachten uit Cienfuegos langs die na 1 dag of wat snel doorvaren. Vaak hebben ze één week een boot gehuurd en hebben niet veel tijd om te zeilen. Een keer krijg ik bijna ruzie met een Duitse schipper van een zeer grote catamaran. Omdat alle 220 volt aansluitingen bezet waren, verwaardigt hij zich mijn walstroomdraad uit de energiepaal te trekken en zijn stekker er in te stoppen. Dit omdat het er, zonder stekker, 'nicht vernünftig' uitzag. Dat ik zonder stroom kwam te zitten, leek hem ff niet te interesseren.

De 'imigracion' ambtenaar van Cayo Largo stelt vast dat mijn visum is verlopen. De procedure is dat hij met waardezegels voor 25 dollar, die ik moet kopen bij de bank, naar het vliegveld moet om daar een verlengingssticker te halen. Van te voren mekkert hij over de moeite die hij zich moet getroosten om dat voor elkaar te krijgen. Ik meen stemmingmakerij te ruiken teneinde bij mij een flinke tip te scoren. Met het gehossel van zijn collega's in Havana nog vers in het geheugen raak ik echt niet in de stemming om deze man eens flink te belonen. Wanneer hij, al mekkerend, van het vliegveld terugkomt geef ik hem 2 dollar tip, hetgeen bij hem een ingehouden, verontwaardigde reactie oplevert. Dat dit van mij geen verstandige actie is, blijkt wanneer ik 10 dagen later wil uitklaren en hij ons zo lang laat wachten dat we pas de volgende dag kunnen vertrekken.

Zondag 17 april vlieg ik naar Havana en neem mijn intrek in het casa particular van Mercedes y Jorge aan O'Reilly, midden in Habana Vieja. Het is er prettig toeven en zeer Cubaans. Jorge lijkt 's avonds echt naar de toespraken van 'el jefe y comandante' Fidel te luisteren en Mercedes houdt zich bezig met wat ik oneerbiedig Santeria-getover noem. In het wit gekleed bidt zij veel, daarbij ritmische geluiden makend met een soort rammelaar. In het huistempeltje onder aan de trap en bij de Lucumi-pop, die ze in de huiskamer heeft opgesteld, brandt zij kaarsjes en brengt offertjes. Een kleinkind is erg ziek en door de 'religion' probeert zij het ziekteproces door de orisha's te laten keren.

Maandag 18 april haal ik Harriet op van het vliegveld. Van meet af aan zitten we op elkaars trillingsgetal en brengen in Habana Vieja een zeer genoeglijke tijd door. De verjaardag van Harriet vieren we in een groot cafe met een prachtig Cubaans orkest en 's avonds eten we waarempel echt Italiaans. De dag dat we het 'museo de la revolucion' bezoeken komen we een schaduwkant van Cuba tegen. Als we het museum verlaten houdt een politieman ons aan, vraagt onze paspoorten en schrijft, op de achterkant van een kassabonnetje, onze persoonlijke gegevens op. De ondervraging die volgt doet ernstige zaken vermoeden. De reden blijkt dat we eerder op die dag, op zoek naar de ingang van het museum, over een hek zijn gestapt. We hadden daarmee, laat de ganderik ons weten, ernstig de wet overtreden.

Vrijdag 22 april vliegen we terug naar Cayo Largo. De onderdelen die Harriet uit haar koffer tovert, leveren weer een aantal klusjes op. De waterpomp die zij Gemini schenkt is in een mum geinstalleerd; er kan weer gedoucht en voor water uit de kraan behoeft niet langer de voetpomp te worden bediend.

Zondag 24 april worden we dus niet op tijd uitgeklaard en gaan voor anker in de baai van Cayo Largo bij Punta Sirena.

terug naar de reisverslagen