Woensdagochtend, in Europa was het nog dinsdag, met zonnig weer vertrokken uit Sawusawu voor de 40 mijl naar Magokai. Assiri, de boatman van de marina, maakte los van de mooring en constateerde dat het niet veel had gescheeld of de tros van de Gemini was volledig doorgeschavield. De oorzaak kan niet anders zijn geweest dan een sterk schurend oppervlak van de kous van de mooring. Weer een les! Assiri heeft toen ik arriveerde ook vastgemaakt aan de mooring. Mijn inspectie van de mooring vanaf de boot was duidelijk niet voldoende geweest. Ik had later met de dinghy de mooring van dichtbij moeten bekijken. Het doet me denken aan een vergelijkbare bijna-calamiteit in Haïti waar de ketting van de mooring naar het betonblok op de bodem was gebroken. Had opstapper Toos niet de merkwaardige bewegingen van de Gemini opgemerkt waren we vastgelopen op de kant. Onderweg kreeg ik een forse squall, eigenlijk meer een front, over me heen. De wind schoot naar zo’n 30 knopen en draaide van SSE geleidelijk 180 graden naar NNW. Omdat de golven nog niet hadden opgebouwd lukte het om de zuidelijke koers te handhaven en een gecontroleerde gijp te maken. Zit je op ruim water dan vangt de windpilot zo’n windshift op (de ingestelde hoek ten opzichte van de wind blijft immers hetzelfde) en maakt het niet veel uit dat je een paar uur een andere kant opvaart. Zit je tussen riffen en/of eilanden is het even andere koek en kun je je zo’n koerswijziging niet veroorloven.

Magokai is een relatief klein eiland met een groot koraalrif voor de deur. Er is één dorpje gelegen aan een beschutte baai. Tegen zonsondergang voer ik de baai in na eerst nog om de kaap naar andere ankergrond te hebben gekeken, maar daar stond nog steeds die wind uit het noorden op. Er lag een motorschip voor anker dat nader bezien een cruiseschip voor zo’n 15 sportduikers bleek te zijn. Vanwege de meer geschikte diepte, 12 in plaats van 18 m (zie de gele stip op het kaartje) ging ik in de buurt van het motorschip, dicht bij het strandje van het dorp, voor anker. Even later gingen de duikertjes aan land, op bezoek in het dorp. De duikorganisatie moet een arrangement met het dorp hebben gehad want er vond een soort bijeenkomst plaats (waar ik bedacht dat dat een kava-ceremonie moest zijn) waarna een voorstelling volgde van de dorpelingen met percussie, zang en dans. Het klonk heel mooi over het water en omdat de afstand tot het dorpje niet zo groot was, kwam de energie die van het dansen uitging goed bij de Gemini binnen. Zelf voelde ik geen behoefte aan land te gaan. Vòòr dat ik in het donker de dinghy vaarklaar zou hebben zou het al bedtijd zijn geweest. Trouwens ik had geen kava aan boord, omdat ik geen plannen had onderweg ergens aan land te gaan. Fout! Die avond las ik nog eens het aanbieden van ‘sevusevu’ er op na en ik had volgens de nog steeds gangbare, eeuwenoude, traditie wel degelijk met een bundeltje kava-wortels onder mijn arm (een gewicht van rond een pond zou acceptabel zijn) de village-chief hebben moeten opzoeken om toestemming te vragen te ankeren. Niet alleen het land behoort een dorp toe, maar ook de aangrenzende wateren. Beschouw het alsof je je anker in iemands tuintje gooit, meldt een van de guides. Het zou wel interessant zijn geweest het ritueel van het drinken van kava mee te maken. De ‘grog’ schijnt er uit te zien als vuil afwaswater en modderig te smaken. De effecten worden beschreven als sederend, pijnstillend en eetlustremmend. Hoewel niet van een gast wordt verwacht dat hij evenveel drinkt als zijn gastheer is het wel politiek juist minstens twee bekers achterover te slaan.
Ik wist niet goed hoe ik mijn falen kon corrigeren. ’s Morgens ben ik, met enige gevoelens van schaamte, de baai uitgesniekt en op weg gegaan naar Levuka op het eiland Ovalau.

De 25 mijl naar dit eiland heb ik bij gebrek aan wind een aantal uren moeten motoren. Levuka is niet zo populair bij yachties vanwege de lagerwal en de weinige bescherming die het rif biedt bij een fikse passaatwind, maar wat dat betreft waren de weersvoorspellingen goed. De Gemini was wel het enige geankerde schip in de baai, wat me deed afvragen of ik er juist aan deed er te zijn. Problemen met het weer zijn gelukkig uitgebleven. Levuka is de vroegere hoofdstad. Toen Fiji een Britse kolonie was geworden werd de hoofdstad in 1882 naar Suva verplaatst. Levuka kwam tot welvaart sinds een aantal westerlingen (deserteurs, ex-walvisvaarders, planters) er handelsondernemingen en plantages begonnen. Voor handel en reizen tussen de eilanden was de stad ideaal gepositioneerd, omdat het voor zeilkano’s met de oostelijke passaatwinden zowel uit het noorden als zuiden bezeild was. De typische geveltjes van de huizen geven Levuka’s boulevard een wildwest aanzien. Het schijnt er in die tijd ook ruig aan toe te zijn gegaan met de wetteloosheid, gewelddadigheid en alcoholconsumptie van een frontiertown. Blackbirding was lange tijd de belangrijkste vorm van handel. Geronselde eilanders uit de Pacific, die middels list en bedrog of gewoon kidnapping aan boord van schepen waren gebracht, werden verhandeld om op plantages of in mijnen te werk te worden gesteld.





De nacht van Levuka naar Suva (60 mijl) was een kutnacht. Een aantal uren motorzeilen met wind op de kop werd gevolgd door een squall van zo’n anderhalf uur met bakken hemelwater en straffe wind uit een ongewenste hoek. Daarna was het volledig windstil. De golven waren inmiddels wat opgebouwd en om het tuig te sparen heb ik alle zeilen naar beneden gehaald en ben bij gaan liggen mede om de aanloop naar Suva beter te timen. Natuurlijk gelijk maar een tukkie gedaan. Het aanlopen van Suva was een eitje. Contact leggen met Port Control en het voor anker gaan bij de Royal Suva Yacht Club verliepen probleemloos. Er lagen vier jachten voor anker. Zondag heb ik met drie van hen contact gemaakt; alle drie zijn vorig jaar al in Nieuw Zeeland geweest. Twee bereiden opnieuw een oversteek voor en wachten op een ‘weatherwindow’.
De ruim 1000 mijl van Fiji naar Nieuw Zeeland liggen op een zuidelijke koers van 21º S naar 35º S en als gevolg van zo’n groot verschil in breedtegraden kan een grote variatie aan weer worden verwacht (vergelijk de 52º van Nederland met de 36º van Marokko). Het is moeilijk voor de gehele oversteek een goede periode te kiezen zonder onderweg enig slecht weer tegen te komen. Normaal gesproken zou je vòòr het begin van het orkaanseizoen op 1 november uit de tropen moeten vertrekken, maar dan kun je bij Nieuw Zeeland in een late ZW winterstorm terecht komen. De truc is dus niet te laat (kans op tropische storm of orkaan) en niet te vroeg (winterstormen bij Nieuw Zeeland) te vertrekken. Onder meer is dit er van afhankelijk of het een el Niño- of la Niña-jaar is. Dit jaar is het geen van beiden en tot half december worden er in de Pacific geen stormen verwacht (Bob McDavitt). Eenmaal onderweg is er na circa 300 mijl bij het Minerva rif (voor de liefhebbers: 23º 38.22 S 178º 54.91 W) de mogelijkheid voor anker te gaan en beter weer af te wachten. Vertrekken uit Tonga heeft het voordeel dat je al min of meer langs Minerva vaart. Vertrekken uit Fiji, dat westelijker ligt, heeft het voordeel dat je met de verwachten westelijke winden een betere uitgangspositie hebt. Jullie begrijpen het: de komende weken zijn het de weersverwachtingen waar het om draait en yachties praten over bijna niets anders.
---

terug naar de reisverslagen