In plaats van maandag ben ik vanwege het onwaarschijnlijk slechte weer (de hele dag regen, met bakken uit de hemel, en zeer weinig zicht) dinsdag aan de 200 mijl lnaar Nuiatoputapu, het meest noordelijke eiland van Tonga begonnen. Op woensdag om 14.25 uur ben ik de datumlijn gepasseerd en was het plotsklaps donderdag 15.25 uur. Samoa heeft UTC -11, Tonga heeft UTC +13. Het werd ook ineens ingewikkeld om info van buoyweather te krijgen, waarschijnlijk omdat de notatie +13 UTC voor Buoyweather geen parameter kan zijn. Het weer is prachtig gebleven deze trip en het kostte me enige moeite niet te snel te gaan. Zo'n koraaleiland aanlopen in de nacht is geen optie. Dicht bij het eiland, ik was nog zoekend naar de ingang door het koraalrif, kreeg ik het onverwacht druk. Ik spotte een spuit van een walvis, maar moest ook zeil minderen omdat er een squall kwam aanzetten. Ik liet me verleiden door de walvissen, het bleken er minimaal drie te zijn, en haalde mijn camera op in de kajuit. Ja hoor, batterij leeg en nu ook aan de late kant met het wegdraaien van de kluiver. Het liep weer goed af en ik heb enige tijd de spuiten en de glanzende ruggen van de walvissen kunnen volgen.
De eerste indruk van Nuiatoputapu (yachties die de naam niet het niet uit hun bek kunnen krijgen noemen het eiland "New Potatoes") is dat van een prachtig tropisch eiland met een veilige baai om te ankeren (10 tot 12 meter). Er lagen drie jachten voor anker, waarvan ik er twee kende (van Suwarrow en Apia) en die me via de VHF duidelijk maakten hoe er moest worden ingeklaard. De autoriteiten, die zelf geen bootje hebben en met de dinghy moet worden opgehaald, zaten binnen het uur bij mij aan boord. Voor dat ik er erg in had, hadden ze met zijn vieren een plekkie gevonden in de kajuit en het was duidelijk dat het vooral ook een sociaal gebeuren zou worden. Ik schonk cola, haalde een rol gemberkoekjes te voorschijn en het werd snel 'gezellie' met de ladies van de customs (Bessie), immigration (Sia) en de health department (naam vergeten).
De man van de veterinaire dienst, die checkt wat je aan groente, fruit en vlees binnenbrengt, viel er een beetje buiten. Hij wilde vooral, bleek later, een beetje handel drijven (zijn schelpenoorbellen en schelpenhanger tegen mijn Colombiaanse Marlboro en Panamese zeep). Er wonen op het eiland zo'n 1200 mensen. Er zijn drie armetierige, weinig ontwikkelde dorpjes met huizen en hutjes die van het plaatselijk aanwezige materiaal zijn opgetrokken. Als 'wildlife' zijn het vooral varkens, paarden en honden die rond de huizen scharrelen. Volgens mij zijn er ook wilde varkens. Ze doken in ieder geval snel de jungle in als ik ze op de weg aantrof (roasted pig staat vaak op het menu van de Tonkinezen). Zaterdagmiddag heb ik een wandeling gemaakt van een paar uur (bloedjeheet trouwens zonder wind) en veel vriendelijke mensen ontmoet. Ze vinden het prachtig om gefotografeerd te worden om dan op het LCD-scherm het resultaat te bekijken.
Zowel mannen als vrouwen, meestal de ouderen, hebben een soort grasmatje rond hun middel. Vrouwen gaan op sjiek door een 'kiekie' rond hun middle te doen, een ceintuur met daaraan strengen waar van alles aan kan hangen (zie de foto van Sia en mij).
Onderweg is me opgevallen dat begraafplaatsen worden versierd met (namaak)bloemen, speelgoedjes en vlaggen, zodat ze een kleurrijk aanzien krijgen. Wat ik heb gemist is het bijwonen van een Kava ceremonie. Dan had ik langer moeten blijven. Kava is voor Tonga wat bier is voor ons. Je schijnt er een beetje stoned van te worden. Traditioneel wordt de kava-wortel eerst gekauwd door vrouwen, bij voorkeur maagden … Het speeksel maakt de ingrediënten uit de wortel los. Later wordt de smurrie met water erbij gezeefd.
Het supply-ship was al drie maanden te laat vanwege technische mankementen en er waren tekorten ontstaan, vooral meel, suiker en tabak. Het toeval wilde dat zaterdag een schip van de Navy inviel voor de kapotte supplyboat en de hele zaterdag is het aan de pier druk geweest voor een van de grootste gebeurtenissen op het eiland (winkels en scholen gaan dicht, geplande festiviteiten worden opgeschort). Behalve de bestellingen voor de vijf winkels op het eiland zijn het de pakketten van familieleden op de andere eilanden die worden afgehaald en zijn het gewassen van het eiland (vlechtmateriaal, jonge planten e.d.) die met het schip worden meegegeven.
Aan boord was een Amerikaan, Rodney Anderson uit Sacramento, Ca. Hij zag mij op de kade als 'palangis'(witneus) tussen de locals staan en stapte op me af. Rodney is dichter/schrijver van beroep en met het bezoeken van afgelegen plekken op deze aardbol wil hij voeding voor zijn boeken opdoen. Hij was bijzonder geïnteresseerd in Pitcairn Island en de nazaten van bemanningsleden van de "Bounty", tja en dan had hij aan mij een goeie. Het zijn de Hollanders Schouten en Lemaire geweest die in mei 1616 voor het eerst melding hebben gemaakt van het bestaan van de Tonga-eilanden. Ze waren op zoek naar nieuwe handelsgebieden om te kunnen concurreren met het VOC. De eerste ontmoeting met Tonkinezen draaide uit op een gewelddadige confrontatie. Omdat de bemanning van de zeilkano als agressief overkwam werd een Tonkinees door de Hollanders doodgeschoten en namen ze er twee enige tijd aan boord 'ter observatie'. Abel Tasman kon in 1643 wel enige handel drijven met Tonga en vers water innemen. Ruim een eeuw later, in 1777, was Captain Cook zo onder de indruk van de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Tonkinezen, ter ere van hem werden er grootse feesten aangericht, dat hij op de naam Friendly Islands uitkwam. Dertig jaar later werd duidelijk dat de feesten werden aangericht om de Engelsen op één plaats te concentreren zodat ze snel konden worden vermoord en hun schepen geplunderd. De Tonga chiefs hadden echter onderling ruzie gekregen of de aanval overdag dan wel 's nachts moest plaatsvinden en de operatie werd afgeblazen. Het tegenwoordige Koninkrijk Tonga is de laatste Polynesische monarchie. Het bestaat uit 170 eilanden waarvan er 135 nog onbewoond zijn. Het is een arm land. Omdat het nooit gekoloniseerd is geweest is er nu ook geen supermacht die, uit schuldgevoel, materiele steun verleent. Missionarissen hebben, nadat er eerst een aantal in een Tonkinese stoofpot zijn verdwenen, wel invloed gekregen. Behalve dat zij hun religieuze boodschap kwijt konden, hebben zij een einde maken aan het kannibalisme. Volgens de Lonely Planet zijn de Mormonen hier het sterkst vertegenwoordigd.
Omdat het heel wat voeten in de aarde heeft om hier uit te klaren (eerst een half uur lopen naar de autoriteiten in het dorp) heb ik bij het inklaren gelijk uitgeklaard en bij Bessie mijn customs clearance betaald en opgehaald, (In- en uitklaringskosten totaal circa $ 50 US). Bijzonder dat Bessie me adviseerde tegen Sia van de immigratie te zeggen dat ik zaterdag het land zou verlaten. Het is verboden op zondag, is een sabbat, te vertrekken. Vanmiddag ga ik op weg naar Savusavu in Fiji, circa 400 mijl verderop.
