*Om deze foto in het groot klik
hier (foto: Giorgio Corbetta)
Eenmaal onderweg van Suwarrow naar Samoa bleek de scheepsmarifoon van de Gemini geen bereik van enige betekenis te hebben. Een mijl of 25-30 zou haalbaar moeten zijn. Ik moet zeggen dat ik de scheepsmarifoon altijd standby heb staan, maar weinig gebruik. Als singlehandler heb je meer aan je mobiele marifoon, omdat je dan niet heen en weer hoeft te springen tussen kuip en navigatietafel. Het contact onderhouden met de Argonauta en de Shawnigan lukte dan ook alleen als ik binnen een mijl of vijf in de buurt was of via een relay (doorgeven van een bericht) via de een naar de ander. Omdat de marifoon van belang is als veiligheidsmiddel had ik behalve de slippende ankerwinch een tweede reden om naar Pago Pago te gaan.
(foto: Giorgio Corbetta)
Voor mij was het de eerste keer om te buddy-en met andere schepen. Geen onverdeeld genoegen. De Argonauta wilde natuurlijk zo snel mogelijk zeilen en niet de dieselmotor gebruiken, de Shawnigan wilde zijn eigen (trage) tempo handhaven en met zijn zware motor van > 100 pk niet te veel diesel verstoken. Het gevolg was dat ik een aantal dagen in het midden varend, geprobeerd heb met beiden contact te houden. De Gemini heeft nu een nieuw record, namelijk de laagste dagafstand ooit van 45 mijl. Waar ik anders onder de 2 knoop de Perkins bijzet, heb ik nu twee nachten liggen drijven. Leerzaam, dat wel! Voor de 450 mijl naar Pago Pago (spreek uit: Pango Pango) hadden we vijf dagen nodig! Shawnigan heeft ook nog overwogen naar Pago Pago te gaan; zijn autopilot werkte niet goed, de accu's kreeg hij niet goed geladen en een hydraulische pomp was stuk. Omdat hij de registratie nog niet in orde had, hij heeft zijn boot 'voor weinig' van een Amerikaan kunnen kopen, heeft hij Amerikaanse wateren willen mijden en toch voor Apia gekozen.
(foto: Giorgio Corbetta)
Eenmaal in Pago Pago zijn ons de problemen niet bespaard gebleven. Het kostte enige moeite het customsdock te vinden, omdat het met drie sleepboten voor de deur niet als zodanig was herkennen. Argonauta moest de motor daardoor langer aanspreken en kreeg een hittealarm. Daar zit je niet op te wachten met gelekte diesel in de bilge. Ze haalden het wel om af te meren. De douaneman sommeerde mij om langszij van de Argonauta af te meren, wat ik met instemming van Giorgio, de schipper, braaf deed. Het moment dat Giorgio mijn eerste landvast in zijn handen had en ik achteruit sloeg om mooi langszij te komen, brak de gaskabel (teleflex). Ik kon niet meer corrigeren in de vooruit en het is dat de douaneman bijsprong om de Gemini 'aan het lijntje te houden' anders was ik motorloos de engte van Pago Pago, vol met geankerde jachten, binnen gedreven. Het weekend mocht de Gemini vanwege de makke langzij een werkboot blijven en kon ik een nieuwe kabel installeren, die ik gelukkig aan boord had. Argonauta heeft het hitteprobleem onder controle gekregen ( kapotte slang in cooling systeem en een luchtbel die dwars zat) nadat ze, alsof het nog niet genoeg was, een verbrandde motor van een van de bilgepompen moesten vervangen ….
(foto: Giorgio Corbetta)
De eerste indrukken van de Samoans zijn dat ze erg vriendelijk en hulpvaardig zijn. De vrouwen zijn gemiddeld langer en, if I may say so, mooier dan de Tahitianen, en de mannen doen hun best er cool en indrukwekkend uit te zien terwijl de vriendelijkheid hen vooruit gaat en ze gewoon Hi sir! tegen me zeggen. Pago Pago heeft een slechte pers in de guidebooks, (gore haven, geen oorspronkelijke maar een opgelegde Amerikaanse cultuur), maar tot nu bevalt het me hier. Supermarkets hebben van alles en veel goedkoper dan in Frans Polynesia. Op zondag is hier alles dicht, de religie waart hier rond en we zitten nog in de staart van een depressie, dus ik blijf aan boord.
