Wat een ankerplek! Er zijn hier yachties die maar niet weg kunnen komen. Hun geplande drie dagen zijn inmiddels drie weken geworden. Eerst dacht ik hier ook nog vast gezelschap te hebben gekregen van een groep van rifhaaitjes, als soort huisdier, maar bij nader inzien bleken het steeds anderen en zat er ook wel een Jopie van 1½ meter tussen. (De foto heb ik met mijn nieuwe cameraatje gemaakt die tot 10 meter onder water zou moeten kunnen.) John moet als opzichter met regelmaat de andere eilandjes 'controleren'. Er zijn er 5 die zo'n halve mijl lang zijn en kolonies van nestelende zeevogels herbergen. Het hele gezin gaat dan mee en als er geïnteresseerde yachties zijn, kunnen die ook mee. Er wordt onderweg gevist en er wordt altijd wat gevangen.
Het is me opgevallen dat het hele gezin ontzag heeft voor de rifhaaien die ook in het ondiepe water boven op het koraalrif rondwaren. Al snel worden ze met stukken koraal op een afstand houden. Het heeft er natuurlijk mee te maken dat als je net een visje gevangen hebt je het risico loopt een paar vingers kwijt te raken als zo'n haaitje probeert je vangst weg te snaaien. Bezoekers mogen volgens de regels van het reservaat niet vissen of kreeften verzamelen, maar delen wel in de 'catch of the day'. Op de terugweg van de eerste 'excursie' naar Brushwood Island en One tree Island ving John een giga grouper die later, gefileerd, onder de liefhebbers werd verdeeld. De moot die mij ten deel viel zou in een restaurant in Nederland over zo'n 8 borden zijn verdeeld, en lekker! Op zulke tochten wordt er ook gejut (vooral boeien en visnetten) en wordt zo veel mogelijk het aangespoelde plastic materiaal verzameld.
De tweede tocht naar de Gull islands vond ik het meest interessant. Galapagos is er niks bij. Honderden boobies, fregatvogels en sterns in de lucht en evenzoveel jonkies op de nesten van koraal en brushwood. En een kolere-herrie! Op het rif van Gull island ligt het wrak van een Koreaanse vissersboot die in de jaren 70, in de tijd dat Tom Neale op Anchorage Island woonde, in een storm op het rif is gezet. Tom schrijft dat hij met lichtseinen contact met de crew heeft kunnen maken. Toen hij eenmaal met zijn bootje vol met jugs drinkwater (de eerste levensbehoefte) op de plek des onheils was aangekomen, was de bemanning verdwenen. Naar wordt aangenomen opgepikt door een andere Koreaanse boot, omdat meestal als vloot van schepen de oceaan wordt afgestroopt. Zo aan het wrak te zien kunnen het motorblok en de bedrading (koper en kunststof) het langst weerstand bieden aan de zee en het natuurgeweld dat zich hier in het orkaanseizoen voltrekt. In een van de vertrekken van de opbouw naast het openluchthuis van John en Veronica ligt wat nog over is van de inventaris van een zeiljacht dat hier buiten het rif tot zinken is gebracht. Passerende yachties kunnen wat van hun gading is meenemen om vervolgens per email contact op te nemen met de eigenaar om de vergoeding te regelen. Het Franse jacht had zijn mast verloren en de schipper heeft er geen brood meer in gezien zijn boot zeilend te maken. Voor de halfwinder (een lichtweerzeil) had ik wel belangstelling gehad, maar iemand was mij net voor..….
Het eind van de week werd duidelijk welke jachten richting Samoa wilden gaan. De Franse Shawnigan wilde net als ik naar Apia, Engelse Argonauta wilde voor reparaties naar Pago Pago op Amerikaans Samoa. Uiteindelijk besloten we zondag met zijn drieën te vertrekken om als buddy's de reis te maken. Dit vooral in het belang van Argonauta met een halve liter per uur lekkende dieselpomp en twijfelachtige verroeste puttings (waar de verstaging aan het schip wordt bevestigd). We namen afscheid van de familie, gaven wederzijds cadeautjes (wij kregen kokosnoten mee en gaven hen een paar kilo meel om brood te kunnen blijven bakken) en lieten 'ceremonieel' een vlag van ons land achter. Bij het ankerop gaan bleek de ankerketting van de Gemini rond een ´bommie´ (koraalklomp) te liggen. In plaats van eerst de ketting vrij te varen, probeerde ik, ongeduldig als ik was omdat ze op mij aan het wachten waren, met kracht de ketting los te trekken. De ankerwinch is daarbij ontregeld geraakt. Juist als de winch kracht moet leveren gaat hij slippen ….. Elk nadeel heeft zijn voordeel volgens Johan; ik weet nu dat ik met handkracht 30 m ketting boven kan krijgen, maar het ging maar net! Ineens had ik ook een reden om naar Pago Pago te gaan, de beste plek in de South Pacific voor reparaties, zeggen ze.
Bij het wegvaren blies John ten afscheid op zijn grote tritonschelp en hieven Veronica en hij beide armen in de lucht. Ik ga Suwarrow niet vergeten.
