Het slechte weer van de afgelopen week, met veel wind en regen, heeft me tot zaterdag in de marina van CNI vastgehouden. Als ik de weblogs lees hebben van de jachten die onderweg waren naar Tonga hebben die het aardig voor hun kiezen gekregen. De weerberichten volg ik via Buoyweather, Windguru en het http://mkwc.ifa.hawaii.edu/ , die prachtige weerkaarten van de Pacific levert. Op die kaarten kun je de afschuwelijkste winterstormen op het zuidelijk halfrond zien, zoals afgelopen week bij de kust van Chili. Sommige depressies zijn zo diep en omvangrijk dat ze ook het passaatgebied waar ik nu rondzeil wreed kunnen verstoren. Zaterdag was de omslag voorspeld en dat klopte ook.
Vrijdag heb ik gepast afscheid genomen van de staff van de werf met bier, hoe kan het ook anders. De ‘shakedown’ naar Tahaa, 1 uur varen, verliep goed op een lek na in het coolingsysteem bij de kraan van de tank. Na een speurtocht bleek het euvel gelukkig een slangklem te zijn die moest worden aangedraaid en niet een kapotte kraan.
Bij de Taravana yachtclub op Tahaa was een mooring vrij. Lekker om weer te kunnen zwemmen zodra je er maar zin in hebt en ’s avonds heb ik voor het eerst in ruim 2 maanden buiten de deur gegeten, Mahi Mahi met amandel! Maui, de baas van de jachtclub heeft een Hollandse achternaam, Postma. Zijn vader is een Amerikaan van Nederlandse voorouders die op Bora Bora was gestationeerd en gehuwd is met een vrouw van het eiland. Maui is in Bora Bora opgegroeid, maar heeft in Amerika gestudeerd. Hij spreekt vloeiend Engels, Frans en uiteraard Tahitiaans. Je wordt er gewoon verdrietig van zoals hij over de ontwikkelingen van Bora Bora spreekt. Overbebouwing met hotels en resorts, meer dan de helft van de bewoners import, toename criminaliteit etc. Bora Bora wordt het mooiste eiland van de Pacific genoemd, en het is er ook prachtig, maar sinds de Amerikanen hier in de 2e wereldoorlog een basis hebben neergezet (Operation Bobcat) en 5000 soldaten naar het eiland brachten (2x zo veel als de oorspronkelijke bevolking) heeft het een wezenlijke verandering ondergaan. Er werd een airstrip aangelegd, het huidige commerciële vliegveld. Toen de Amerikanen in 1946 het eiland aan de Fransen teruggaven was de lokale bevolking verrijkt met een paar dozijn kinderen van half Amerikaanse afkomst en is er een Amerikaanse gemeenschap op Bora Bora achter gebleven. Er zijn nu privé eilanden, helicoptervluchten, cruiseschepen, jetski’s, speedboten, grote Chinese supermarkten, gym- en fitnessclubs, veel Amerikaanse auto’s, een groot aanbod van toeristische attracties (zoals haaien en roggen voeren) en iedereen kan er Engels spreken.
Zondag ben ik rustig naar Bora Bora gezeild en vond een vrije meerboei bij de Bora Bora yachtclub. Gelukkig maar, anders had ik moeten ankeren in 24 m diep water. Ik zit er niet op te wachten om, na de 40m ketting nog eens te moeten verlengen met ankertros. De manoeuvre had ik wel voorbereid, alles lag klaar, maar ik was blij met de kans. Een Duitser (die zelf vaak singlehandling vaart) heeft met zijn dinghy voor mij de tros van de mooring naar boven gehaald. Het is hier zeer prettig toeven, ik kan niet anders zeggen. Omgerekend voor 8 euries per dag heb je een mooring in een prachtige baai, 1 uur internet en een fiets om naar Vaitape, het belangrijkste dorp, te rijden. Maandag ben ik met de fiets op pad gegaan met als doel het ‘beroemde’ Bora Bora Hotel te bezoeken (er zijn hutjes van 1000 $ per nacht, per persoon) en het even beroemde restaurant Bloody Mary’s, waar ze een bord hebben neergepoot met de namen van alle celebs die er zijn geweest. Ok, ik noem er twee: Raquel Welsh en Rod Steward.
Op de ankerplaats kwam de Gemini achter een Hollandse boot te liggen en ik ontmoette Paul en Anne, die sinds jaren het werken bij de overheid afwisselen met backpacken. Deze reis wilden ze niet over land maar over de Stille oceaan. In California kon de Free Spirit, een boot van ferro-cement, voor weinig uit een erfenis worden gekocht. Het is een kottergetuigde, stoere boot en heeft iets weg van zo’n Bretonse visser. Hun plan is via Tonga naar Nieuw Zeeland te varen en daar de Free Spirit te verkopen. Het is hen niet om de eventuele winst te doen die ze bij de verkoop kunnen maken, maar het gaat hen louter om het avontuur. Mooi toch!
Hoe comfortabel het hier ook moge zijn, binnen een dag of twee vertrek ik naar Suwarow, een van de noordelijke Cookseilanden. Het is 680 mijl varen en ik denk een dag of zes onderweg te zijn. Ik heb veel mooie verhalen over dit atol gehoord. Het is een natuurreservaat en op een parkranger na in feite onbewoond. Punt is wel dat als het weer slecht is je de lagune niet kan binnenvaren. Er zit dan niks anders op dan door te varen naar West Samoa. De weerberichten voor deze week zijn wel goed ….
