Ze drijft en is tot nu toe droog achter haar oren gebleven. Vrijdagochtend was het zover, nadat er eerst nog uitstel van de tewaterlating was, omdat de tractor stuk was. Door het gedoe met de romp had ik nog niets aan de Perkins kunnen doen en had geen eigen aandrijving. Voor de jongens van de werf geen probleem. Met twee man in het water en twee op de kant hebben ze de Gemini van de slipway naar een plek in de marina kunnen verhalen. De 100 meter dyneemalijn, die ik op de valreep nog in Brouwershaven heb aangeschaft, kwam weer goed van pas.
foto: Liz Clark
De Gemini ligt nu ‘ingeklemd’ tussen twee Italiaanse jachten; een met een familie die hier net als ik vorig jaar is gearriveerd. De ander met een jong koppel en zoontje van twee jaar. Ik dacht eerst nog een huilbaby, maar een Française hier verderop denkt dat het ‘abnormale’ huilen mogelijk te maken heeft met het doorkomen van de tandjes. De moeder van het ventje, die zich bij mij kwam verontschuldigen voor het kabaal, meent dat het te maken heeft met weersverandering …
De voornaamste onderdelen op de joblist de komende dagen zijn de Perkins, de Yamaha en het werk in de mast (controle lopend en staande want, reparatie windmeter, lijntjes spannen die voorkomen dat de vallen achter de maststeps klem raken, nieuwe spinakerlijn).
