Het nieuwe roer voor de autopilot is deze week gearriveerd. De afhandeling op het vliegveld door Fret Tahiti en de douane verliep ongekend soepel. Het monteren stel ik uit tot de Gemini in Raiatea op de kant staat, zodat ik overal goed bijkan.

Maandagmiddag ben ik op weg gegaan om de botanische tuinen en het Gauguinmuseum aan de zuidwestkust te bezoeken. Na ruim drie kwartier wachten kwam eindelijk de bus die er vervolgens nog eens ruim een uur over deed om in de buurt van het museum te komen. Eind van het liedje was dat ik nog een kwartier zou hebben om Gauguin's schilderijen (reproducties) te bewonderen. Stom, voor zo'n trip had ik al 's morgens moeten vertrekken. Ik besloot met de bus mee te gaan naar Taravao, waar een interessante anchorage voor jachten moet zijn. Het bleek inderdaad een aardige plek om eventueel volgend jaar naar toe te gaan. Even voor 5 uur ben ik langs de weg gaan staan om met de laatste bus terug richting Papeete te gaan. Toen de bus aankwam stak ik mijn hand op, maar helaas, met een noodgang reed hij door…. "Shit!" Daar stond ik, ruim 50 km van de Gemini verwijderd. Ik ben teruggelopen naar Taravao om te bezien of er andere manieren van transport zijn, maar neen. Mij werd lachend uitgelegd dat om een bus aan te houden je met hoogopgeheven arm een 'halende' beweging moet maken, dat de eerstvolgende bus om drie uur 's morgens zou zijn en dat hitch hiking nog de enige manier was. Om 6 uur wordt het donker op deze breedte dus binnen no time stond ik in het pikkedonker te liften. Ik besloot door te lopen naar het volgende dorpje zodat ik, zichtbaar onder een lantaarnpaal, een grotere kans op een lift zou hebben. Ik weet niet hoe het voor de gemiddelde automobilist er uit heeft gezien zo'n grijze man met zijn vinger ophoog, maar er stopte geen auto. Verderop in het dorpje zag ik onder een soort overkapping een man en vrouw aan het werk en ik maakte een praatje. Volgens hen was liften het enige wat ik nog kon doen, dus ik weer onder een lantarenpaal vòòr hun bedrijf, een marktje voor groente en fruit. Toen zij zagen dat er inderdaad geen auto stopte, nodigden ze me uit om bij hen te slapen en de volgende ochtend de bus te pakken. Daar hoefde ik niet lang over na te denken en 10 min later zat ik de truck van Tumoana en Yolinda op weg naar hun huis in de bergen. Daar aangekomen maakte ik kennis met Yvette, de zus van Tumoana, en haar dochter en zoontje. Een en al vrolijkheid over de plotselinge gast en de schoolatlas werd er bijgehaald om te zien waar nu eigenlijk Nederland ligt. Na de kip met rijst stak de familie kort de koppen bij elkaar en stelde me het volgende voor: "Wat zou ik er van vinden als ze me dezelfde avond nog naar mijn boot zouden brengen?" Ze waren nieuwsgierig naar de Gemini geworden en ze hadden wel zin in een uitstapje. Ook daar hoefde ik niet lang over na te denken en 10 minuten later zat ik weer in de truck naast Tumoana, met de rest van de familie in de laadbak. Onderweg vertelden we over ons leven, hij vooral over het op jacht gaan, zijn passie (wilde varkens, geiten en af en toe een koe). Dat ik vrijgezel was, kon zijn goedkeuring niet wegdragen: "Wil je geen Tahitiaanse vrouw?" Of hij zijn zuster in gedachten had weet ik niet, maar ik heb beleefd het aanbod afgeslagen. Gezien de corpulentie van broer en zus zijn we in 2 ploegen met de dinghy naar de Gemini gevaren. Yvette streek snel op de bank neer met een pak koekjes en de anderen heb ik een rondleiding over het schip gegeven.


Jammergenoeg raakte het scheepstoilet onklaar toen Raimana, het meisje, naar het toilet bleek te zijn gegaan en zoals thuis het toiletpapier had willen doorspoelen. De dinghy-ride had ze erg spannend gevonden, misschien dat ze daarom ineens zo nodig moest. Toen we eenmaal afscheid moesten nemen, schreef Yolinda een afscheidsbriefje: "Pour France. On te souhaite tous un tres long bon voyage. Que le seigneur notre dieu te guide vers son chemin, au revoir".
Zoals zo vaak was een shitsituatie aan het begin van deze avond de opmaat geweest voor een hartverwarmende, vrolijke avond. Woensdag ben ik met Aron van de Carina naar een traditionele dans in het Intercontinental Hotel geweest. Geen probleem om als non-guest de show te zien. Het was kwalitatief van hoger niveau dan op Rangiroa, met meer dansers en een groter orkest.


Donderdag bleek plotsklaps de dynamo niet meer te werken en kon ik geen stroom draaien. Ik dacht dat ik goed had gekeken of een los of gebroken contact de oorzaak van het probleem was. Lars van de Luna vond de oorzaak wèl, een gebroken contact dus, en de volgende dag draaide de dynamo weer stroom als een tierelier. Dezelfde avond hebben we dat met Aron erbij gevierd met de bijzonder lekkere rum, die ik nog van Panama in stock had.

Zondag ben ik op het aanbod van Aron ingegaan om samen op te varen naar Moorea, 20 mijl verderop, om van elkaars bootje foto's te maken. Helaas stond er niet veel wind, dus geen Gemini met volle zeilen op de foto. Aron heeft zo'n 150 foto's gemaakt, zegt hij, waarvan hopelijk een aantal in de volgende weekly te zien zullen zijn. De ankerplaats in Papetoai bay, Robinson's Cove genaamd is paradijselijk mooi. De kont van la Gemini heb ik met de lange Dyneema lijn die ik aan boord heb, aan een boom gebonden.