Vanwege slecht weer, het bleef maar regenen en er stond flink wat wind, 2 dagen later dan gepland vertrokken richting het atol MANIHI van de Tuamotu Archipel. Omdat de Gemini met die draaiwinden weer heel wat keren rond het anker had gedraaid, heb ik voor het verlaten van de baai, op zo'n 40 meter diepte, de ankerketting helemaal uitgerold om de twist uit de ketting te halen. Hoewel de eerste paar dagen het met de windsterkte meeviel, tussen 15 en 25 knopen, was de zee lomp met een onregelmatig golfpatroon. Niet fijn varen, maar het schoot wel op met dagafstanden van meer dan 140 mijl. De derde nacht kwam er een forse squall over. Het sb leioog van de stagfok brak uit en ik kon nog maar net de onderdelen bij elkaar graaien voor dat die via een spuigat de zee in hadden gegleden. Op gegeven moment kwamen er drie op elkaar volgende uitzonderlijk hoge golven achterop. Ik dacht nog:"Daar pak je een Koopmans niet op met die mooie geveegde kont!" La Gemini kreeg ik daarna echter niet meer op de gewenste koers. Het duurde zo'n 10 minuten voor dat ik doorhad dat er iets met de autobesturing was en moest constateren dat het roer van de windvaan in de diepte was verdwenen. Ontzettend balen natuurlijk! (Later bleek het finaal te zijn afgebroken.) Gelukkig kon ik de Autohelm als back-up inzetten, de 'kwetsbare' electronische auto-pilot, en hoefde ik nog niet zelf te sturen. Dezelfde dag nog heb ik via Sailmail contact gezocht met de fabrikant van Windpilot; er moet wel een ander roer komen …… Het reisdoel heb ik daarna omgezet naar Rangiroa. Ook gezien het tij kwam het beter uit. Bij Manihi zou ik urenlang op slackwater moeten wachten om de pas in te kunnen varen. Er kan daar wel 9 knoop stroom staan. 1 september kon ik na 1½ uur wachten, veel later dan volgens het getijdetabel staat aangegeven, de Passé de Tiputa van Rangiroa doorvaren. Een boot met sportduikers had ik nog om de tijd van slackwater gevraagd en nadat de duikers overboord waren gezet kwam de stuurman bij de Gemini aan boord. Victor liet er geen gras over groeien en vroeg of ik wat te roken en te drinken had, terwijl hij tegelijkertijd achter het roer ging staan om eens flink de besturing van een zeilboot uit te proberen. Ik heb hem een (Panamees) biertje gegeven, me niet realiserend dat hem dat naar veel meer zou doen kunnen gaan smaken. Want eenmaal voor anker in de lagoon kwam Victor nogmaals langs, nadat hij eerst zijn groep Japanse duikers bij het Kia -Ora hotel had afgezet. Zijn intenties werden snel duidelijk. Nadat hij me kort geholpen had met het opzetten van de zonnetent vroeg hij of hij naar binnen mocht. Hij vleide zich vervolgens op de bank neer, begon in een National Geographic te bladeren, vroeg of ik wat te roken, te drinken en te eten had en of er een muziekje met Bob Marley ten gehore kon worden gebracht. Het leek alsof hij 'instant' alle mogelijk denkbare geneugten van het Westen wilde ondergaan. Hier moest ik duidelijk zijn, dacht ik, zonder onvriendelijk te worden. Ik heb hem de laatste neut uit de fles "Bacardi Limon" geschonken en uitgelegd dat ik na 5 dagen op zee graag een zeebad wilde nemen en een tukkie wilde doen. De boodschap was duidelijk. Of het vriendelijk genoeg is geweest weet ik niet; Victor heb ik niet meer gezien.
De ankerplek is prachtig met palmbomen langs het strand die half over het ondiepe, kristalheldere, turquoise water hangen. Er lijkt een onderwater habitat onder de Gemini te zijn ontstaan met koraalvissen en grote remora's (vissen met een zuignap op hun kop) die proberen in de meest vreemde posities zich aan het onderwaterschip te hechten. 1 keer heb ik een rifhaai onderdoor zien glijden.

Ook de Tuamotus worden zwaar door de Franse regering gesubsidieerd. Alles, van voedsel tot bouwmaterialen wordt met kleine vrachtschepen vanuit Papeete de verschillende bewoonde atollen binnengebracht. De huizen zijn zeer eenvoudig (betonnen basis met houten opbouw van plaatmateriaal en met een zinken dak) en hebben allemaal TV, gasfornuis en een koelkast. Op Rangiroa is een elektriciteitsnet, dus er zal ergens wel een gebouw met generatoren staan.

Er zijn een aantal kleine winkeltjes (magasins) die aardig wat spullen verkopen, maar over het algemeen erg duur zijn. Ik schat drie tot vier keer zo duur als in Ecuador. Veel blikvoer, zoals groente en corned beef en in sommige winkels (met vergunning) is er behalve het Tahitiaanse HINANO ook HEINEKEN bier te koop. 's Morgens om zeven en 's middags om drie uur zijn er verse baquettes te krijgen. De Tuamotianen leven voornamelijk op vis, rijst en kokosnoten. Moestuintjes zijn er niet want de grond is feitelijk verpulverd koraal.
Net als op de Marquesas is kopra een belangrijke bron van inkomen. Hier op de motu's is misschien de teelt van 'black pearls' nog belangrijker. De 'tig' kokospalmen zijn behalve zeer decoratief, voor de Tuamotianen een basale levensvoorwaarde. De stam wordt als bouwmateriaal gebruikt. Van de palmbladeren weven ze behalve mandjes, matjes en touwwerk, 'plaatmateriaal' voor daken en muurtjes. Die zouden het wel 3 jaar in dit klimaat kunnen uithouden. De kokosnoot zelf is het grote geheim naturellement. Behalve de kopra levert het zeer lekkere en voedzame kokosmelk. In het westen is het inmiddels als ingrediënt van de oosterse keuken doorgedrongen. (Van koks zoals Stefan en Lino heb ik nog steeds blikken kokosmelk aan boord.) Het is me een boom, die kokospalm, als je nagaat wat het allemaal kan leveren.