meer foto's...
Twee van de singlehandlers heb ik deze week aardig leren kennen. De derde, een Fransman, was binnen 2 dagen vertrokken. Aron, een innemende 23 jarige Hongaar,
www.meder.hu , vaart met “Carina” de wereld rond, een 19 ft boot (6 m, net zo lang als een 16 m²). Het is niet alleen een zeer kleine boot, maar ook min of meer ‘gaar’. Maar ja, er zijn wel meer zeilers uit het voormalige oostblok met weinig middelen en grootse dromen. Voor dat hij vertrok, hij is nu op weg naar de Tuamotus, heeft hij vanaf de zaling van de Gemini, twee ‘nieuwe’ vallen in de top van zijn mast ingeschoren. Hij lijkt zich bewust van de risico’s die hij loopt. “My boat is not strong, maybe I die..” Lars is een Noor, die al een jaar of 6 op zijn 28 ft, zeer goed onderhouden boot, woont. De eerste jaren heeft hij 3 maanden werk met 3 maanden zeilen kunnen afwisselen. Nu ligt hij al 2 maanden hier op NUKU HIVA voor anker. Hij vindt het hier geweldig en kan maar niet wegkomen. Hij denkt aan terugkomen, maar dan na een zo vroeg mogelijk vertrek uit Panama. In de loop van de week heb ik op een happy hour bij Rose, een yachtie die zich hier in de jaren 70 heeft gevestigd, een familie uit San Francisco ontmoet. Ze varen met een 50 ft Beneteau. Het bijzondere is dat Opa, geboren in Estland, die zo’n 30 jaar geleden om de wereld zeilde, nu met zoon en kleinkinderen een grote zeiltocht over de Pacific maakt. Ik werd uitgenodigd mee te eten (pizza’s). Een leuke familie, nu met zeven personen aan boord en tot voor kort waren ze met zijn negenen ……
Verder heb ik veel vertoefd op de ‘Yachtservice’ een winkel waar yachties kunnen internetten, de was kunnen doen, boeken kunnen ruilen, noem maar op. Min of meer als ruil voor de kopieën die ik voor ze heb gemaakt van mp3 muziek en een DVD met Pacific guidebooks, werd mijn was gedaan, kreeg ik een paar uur gratis internet en werd ik mee uit eten genomen.
Het leven is hier onwaarschijnlijk duur, vaak 3 keer zo duur als in Ecuador of Panama. Maar goed dat ik veel heb ingeslagen. Alleen verse spullen heb ik hoeven aanschaffen. Het meeste op de markt van zaterdag die, schrik niet, ’s morgens om 4 uur begint. Om 6 uur is iedereen weer verdwenen.
De mensen zijn weer zonder uitzondering vriendelijk en behulpzaam. Heel gemakkelijk raak je in gesprek en kom je op levensonderwerpen. Ook zeer pijnlijke zoals een echtgenote die al maanden in het ziekenhuis ligt, of een (psychotische) neef die zich onlangs heeft gesuïcideerd.
Via Aron, leerde ik Mohi kennen, een van de tattoo-masters hier van Taiohea. Een oude wens, als ik ooit de Marquesas zeilend zou bereiken een tattoo te laten zetten, heb ik kunnen realiseren. In een prettige sfeer, een aantal mensen er om heen, muziekje erbij, werd eerst een schets gemaakt. In overleg volgden wijzigingen en aanvullingen, allen volgens Mohi zijn artists impression. Na ongeveer 1½ uur was het kunstwerk klaar.
De afbeelding stelt een TIKI voor, een vergoddelijkte voorvader. De meeste mannen van Taiohea vinden dat mijn tattoo niet af is. Er horen allerlei figuurtjes en symbooltjes bij, vele daarvan ‘ingekleurd’. In zo’n donkere tekening op mijn schouder had ik echter niet zo’n zin, dus ik heb het bij de contouren gelaten. Tiki’s, die je overal als beelden op de Marquesas tegenkomt, geven kracht en moed evenals bescherming. Lange tijd is tatoeëren verboden geweest, omdat de katholieke missionarissen dat een heidense en verderfelijke bezigheid vonden. Toch bleven de Polynesiërs tatoeages aanbrengen, vaak als symbool van verzet tegen de opgedrongen cultuur. Bij vrouwen geven tattoo’s aan in welke levensfase (kleuter, kind, meisje, vrouw) ze verkeren. Bij mannen gaat het, het zal eens anders wezen, om moed en kracht.
Zaterdag heeft Lars me geholpen de kluiver te verwisselen. Voor zo’n lap zeil heb je toch 2 personen nodig. Nu nog het brandstoffilter vervangen, opruimen …. alles weer zeevast zetten en ik kan op weg naar de Tuamotus, hier 475 mijl vandaan. Het plan is eerst naar Manihi te varen en dan naar Rangiroa. De eerste paar honderd mijl zal ik nog van de passaatwind kunnen genieten. Dan volgen de variabele winden van lage en hogedrukgebieden. Daar kan wel eens slecht weer bijzitten.
De ruige groene bergachtige Marquesas (geologisch hele jonge eilanden) ga ik dus achter me laten en wissel die in voor de platte atollengroep de Tuamotus (geologisch hele oude bergen, die inmiddels weer in de oceaan zijn weggezakt). Bestaan de Marquesas 'slechts' uit 15 eilanden (waarvan 6 bewoond), de Tuamotus bestaan uit 77 atollen die zich uitstrekken over 1.500 km (van NW naar ZO) en 500 km (O naar W). Dat is nogal wat. Met de 2 of 3 atollen die ik ga aandoen, zal ik alleen maar een indruk kunnen krijgen van dit gebied. Maar ja, ik heb nu eenmaal niet alle tijd. De atollen zijn kwetsbaar. Ze zijn nagenoeg plat en met name het zuidelijk deel van zo'n atol moet het vaak afleggen tegen de golven van winden uit het zuiden. De motu's (eilandjes) in het zuiden zijn veelal al lang weggeslagen en er rest alleen een rif onder water. De eilanden dien ik dan ook bij voorkeur om de Noord te ronden. De lagunes binnen de atollen kunnen zeer uitgestrekt zijn. Lagunes van 50 mijl zijn geen uitzondering.
