De eerste dag was de Gemini het enige zeilschip op de rede van Tiputa in Rangiroa. Er lag wel een ‘dead ship’ voor anker, een >50 voet tweemaster, waar al een aantal jaren niet door de eigenaar naar om wordt gekeken. Veel ankerplekken op doorgaande routes hebben wel zo’n verlaten schip dat langzaam ligt te vergaan. De volgende ochtend kwam er zwart Amerikaans jacht, de ´Serafin´ heel langzaam de lagoon binnenvaren, zorgvuldig op zoek naar een geschikte plek voor ze het anker liet zakken. In de daarop volgende dagen kwamen daar de ´Sumatra´ (Amerikanen met een Hollandse Trintella) en de ´Badjhan´, een Franse singlehanded trimaran, bij. De bemanningen van alle drie de jachten leerde ik die week kennen. Linda, de schipperse van ´Serafin´ nodigde me dezelfde dag al uit om mee te gaan duiken.
Om maanden niet gedoken te hebben en dan met zo’n heftige driftduik weer te beginnen vond ik te gortig, maar de dag daarna was ik van de partij. Samen met haar bemanning, een Nieuw- Zeelands koppel, hebben we die week 4 duiken gemaakt. De laatste dag was Bruno van de trimaran ook van de partij. De onderwaterwereld van Rangiroa staat niet zozeer bekend om zijn delicate koraal, als wel om het grote ‘game’. Dolfijnen, haaien, napoleonvissen, murenes, zelfs een grote manta aan de oppervlakte, hebben we kunnen observeren. De haaien zijn meestal wit- of zwart tip rifhaaien tot zo’n 2m lang en hebben vaak gele pilootvisjes of grijze remora’s als escort. De eerste duik zagen we boven op het rif een mooie hamerhaai. Het leek er op dat sommige haaien territoirgebonden zijn. Een aantal, herkenbaar aan hun escort, zagen we steeds terugkomen.

Met alle yachties zijn we een avond traditionele dans in het luxe KiaOra hotel (300$ per nacht) gaan bekijken. Voor 5 $ konden we erbij. Bij Polynesische dans zijn er twee basis bewegingen, de ‘ori’ voor de vrouwen (die heupen gaan, vanaf de knieën, waanzinnig heen-en-weer, terwijl de torso onbeweeglijk blijft) en de ‘paoti’ voor de mannen (schaarbeweging met de benen door het zeer rap openen en sluiten van de knieën). Het orkestje bestaat behalve uit snaarinstrumenten (ukulele en guitaar) uit een variëteit aan percussie-instrumenten, gemaakt van wat de natuur de bieden heeft (bamboe, boomstammen, varkens- haaienhuid, kokosnoten, schelpen etc). Het meest opwindende vind ik de high pitch van de ‘to’ere’, een holle boomstam met over de lengte een opening waar met 1 of 2 stokken op wordt geslagen. Voor het eerst heb ik die gehoord in ´Mutiny on the Bounty´ (ja, die met Marlon Brando).

Met Linda heb ik de Black Pearl farm bezocht. Stap voor stap werd ons uitgelegd hoe de oesters worden geteeld, geselecteerd en geopereerd om ze te voorzien van een ronde kraal van vergelijkbaar natuurlijk materiaal (de nucleus) en weefsel van een zwarte oester zodat zo’n parel tot ontwikkeling zou kunnen komen (kans 1:10 dat het echt een mooie parel oplevert).

De nacht van dinsdag op woensdag werd een zeer leerzame en zal ik niet snel vergeten. Rond een uur of twee kwam er een front over met ruim 30 knoop aan wind uit het zuidwesten en veel regen. Op zich niet zo bijzonder, maar toen bleek dat de ankerketting rond een koraalklomp op de bodem was geslagen ontstond er een tricky situatie. In plaats van ruim 30 meter ketting had de Gemini plotsklaps maar zo’n 15 meter ketting naar de bodem en onder een scherpe hoek. Met de golven die zich hadden opgebouwd in de 12 mijl brede lagoon, was er een gevaarlijke situatie ontstaan. Er was immers geen lengte genoeg meer op de ketting om de golven op te vangen en door meer ketting te steken kwam ik in de buurt van een andere koraalklomp. Met een klap knalde de haak van de snubber (een veerkrachtige lijn van zo’n 2 meter van de ankerrol op de ketting gezet) van de ketting af en kwam op het dek terecht. Aan de vervorming van de haak kun je zien wat voor krachten er op de ketting waren komen te staan. Gelukkig dat ik als back-up een tweede snubber op de ketting had en er snel bij was om een extra lijn op de ketting te zetten. Maar ik heb een aantal zenuwachtige uren doorgemaakt. De volgende dag hoorde ik van de, sommige zeer ervaren, yachties hoe tricky zo’n situatie is. De ankerspil kan van het dek worden gerukt of de ketting kan breken. Een week eerder was dat een 18m jacht overkomen. Toen ook de lijn van het tweede anker brak kwam hij op het rif terecht en is de volgende dag gezonken. Wat je aan voorzorgsmaatregelen kunt nemen is je er van vergewissen dat er geen koraalklompen in de buurt zijn of drijvers aan de ketting bevestigen zodat die niet achter koraal kan blijven hangen. Aan de snubber moet een lange lijn zitten, zodat je, indien nodig de veerkracht kan vergroten door de lijn te verlengen. Tuamotus worden niet voor niks de ´low or dangerous archipel’ genoemd.

Zaterdag ben ik op weg gegaan naar Tahiti. Door de eerdere ervaringen met het getij was ik nu precies op tijd en kon ik in zeer rustig water de pas door naar buiten, wederom de oceaan op. Twee grote dolfijnen deden mij uitgeleide.