meer foto's...
Drie dagen na aankomst in Fatu Hiva ben ik voor het eerst aan land gegaan. Het kwam er gewoon niet van en ik had er ook niet zo'n zin in. Er was ook het een en ander aan la Gemini doen. De romp zag er uit met veel eendenmossels en vreemde paarse en groene spatten. Wat ik denk is dat sommige klapgolven tegen de romp wel eens volgezeten hebben met squit, kleine inktvisjes, en dat die spatten inktvlekken zijn. De romp is nog niet schoon; daar moet ik nog een paar keer langs. De kluiver kan ik met die valwinden niet verwisselen. Het moet dan eigenlijk windstil zijn. Een van de disfunctionerende lieren heb ik geserviced en die loopt weer als een tierelier.
Eenmaal aan land leek het of ik weer moest leren lopen. Ik kon geen rechte koers houden en werd zo nu en dan een tikkie duizelig. Ik ben op weg gegaan naar een uitkijkpunt (ze zeiden 'un heur' lopen) maar volgens mij is het wel quatre heurs. Ben dus na 1 uur weer teruggegaan en ben bij het haventje met de locals gaan beppen. De 1e vraag van een madame was, toen ze hoorde dat ik alleen aan boord was, of ik getrouwd ben? Het lijkt wel Azië, daar krijg je ook snel zulke openingsvragen. De mensen zijn vriendelijk en wat me opvalt is dat ze giechelen. Bij de eerste dacht ik nog ' die vindt me rare grijze man', maar toen ik veel mensen heb horen giechelen ben ik het toch als een cultureel fenomeen gaan zien. De mannen lijken allemaal hetzelfde te willen, rum en/of wijn, ook marihuana als ze horen dat ik uit Holland kom. Het lijkt wel of ze alleen maar stoned willen zijn. Op Fatu Hiva heb ik veel apathie bij de mensen gezien in tegenstelling tot de andere eilanden. En weet je wat, ze roken allemaal dezelfde shag, BISON, jaaaha uit Groningen, Holland.
De afgelopen dagen ben ik 2 L wijn en een fles rum in de ' handel' kwijtgeraakt voor bananen, pompelmousse en verleende diensten. Het lijkt me beter om er mee te stoppen om te voorkomen dat ik bekend kom te staan als de drijvende slijter.
Veel vrouwen dragen kleurrijke kleding en een bloem achter hun oor. Objectief beschouwd zijn ze geen schoonheden. Ze hebben veelal groffe gezichten en er zijn er heel wat die overgewicht hebben. En dat komt niet van het fruit, de vis en rijst. Het assortiment chippies bij de epiceries is zeer uitgebreid. De snack afdeling neemt zo maar een kwart van de ruimte in beslag met Pringels soorten die ik niet eerder heb gezien. Heineken beer lijkt favoriet! Hoezo global economy?
Het deel van Fatu Hiva dat ik heb gezien vind ik paradijselijk mooi. Ze zouden er de Hobbit ofzo kunnen filmen: groen, heuveltjes, dalletjes, beekjes, wuivende palmen en prachtige bomen. De bomen hebben vaak bloemen of zijn zwaar van de bananen, mango's, pompelmousse, limoentjes of papaya's. Elke boom heeft een eigenaar dus denkt niet dat je ff in kan slaan, hoewel het overal op straat ligt. Met ruilen kom je aan fruit, in de winkels zie je het niet. Als wildlife zijn er kippen (veel), katten, honden en af en toe een varkentje of een kalf.
Voornaamste bron van inkomen is de kopra productie - zwaar gesubsidieerd door Frankrijk lees ik - gevolgd door 'handicrafts' zoals hout- en steen bewerken en het vervaardigen van tapa (textiel vervaardigd uit bast van bomen). Op zich is de kopra zwaar werk. Je moet die kokosnoten eerst uit die boom zien te krijgen (ze maken een soort laddertje in de stam) alvorens ze te breken en de kokos er uit te halen. De kokos wordt daarna op plateaus te drogen gelegd, onder een afdakje. Regelmatig komt de kopraboot om de kopra in te slaan en benodigde goederen te brengen. Tourisme en yachties zouden ook een goede bron van inkomen kunnen zijn, maar er is nog niet veel ontwikkeld. Op zich is dat wel een deel van de attractie. Het leven in de Marquesas lijkt nog weinig gehaast en gestresst. Misschien is het ook wel beter zo.
Het dorp ziet er goed onderhouden uit met mooi geschilderde huisjes (op betonnen stutten en met plaatijzeren dak) en zorgvuldig onderhouden tuintjes en gazonnetjes. Vuilnis op straat zie je niet. Er is geen waarneembare armoede. Veel nieuwe, laatste model auto's rijden er rond, overwegend 4x4s - waarschijnlijk ook gesubsidieerd. Wat verder opvalt is dat behalve de inlandse kano met 'outrigger' overal het zelfde type aluminium speedbootjes rondvaren, goeie bootjes trouwens. Ook al zwaar gesubsidieerd door Frankrijk. Ze zijn te koop voor zo'n 3000 dollar, vertelden de vissers.
Woensdag ben ik met 15 tot 20 knopen wind op weg gegaan naar het eiland Tahuata, 40 mijl verderop. Om een uur of 5 kwam ik in de baai Hana Moe Noa aan, ofwel de Long Sleep Bay. Het zag er werkelijk tropisch uit met helder water, een strand van wit zand en palmbomen. Hier had ik wel zin in. Tegenwoordig check ik het anker met mijn duikmaskertje, nu met het gevolg dat ik voor een 2e poging ankerop ging om in plaats van achter een koraalklomp in het zand te ankeren. Na mijn happy hour heb ik gekookt (spaghetti), gegeten en ik zat nog geen half uurtje te rieleksen toen een Franse yachtie langs kwam. Op het Franse nieuws had hij gehoord dat er die nacht rond 2 uur een tsunami werd verwacht van de 2e categorie. Hoe hoog die golf dan zou zijn en uit welke richting kon hij niet zeggen. Zelf zou ik het nieuws kunnen volgen op 89.5 FM. Zijn voornemen was om 12 uur 's nachts de baai uit te gaan, buitengaats te wachten en dan weer in de baai voor anker te gaan. Wat doe je in zo'n geval? Niet met 5 meter water onder de kiel wachten of die Fransman wel gelijk heeft. En waarom tot 12 uur wachten? Lekker zitten doe je dan niet meer. Toen ik om een uur of 10 begon met de voorbereidingen om in het pikkedonker de baai te verlaten, zag ik dat drie andere boten hetzelfde deden. Mijn Canadese buurman heb ik niets zien doen. Hij had ook geen ankerlicht wat het lastig maakt om zonder problemen weg te komen. Een aantal keren heb ik hem dan ook even in het licht gezet. Ik besloot niet buitengaats te gaan afwachten, maar gelijk door te varen richting Nuku Hiva. De volgende dag bleek ik niet met zekerheid Nuku Hiva met daglicht te kunnen aanlopen. De koers heb ik verlegd naar Hakahau op het eiland Ua Pau met als nadelen dat het lager wal is en moeilijk vanaf zee te herkennen, bleek. De golven waren behoorlijk hoog inmiddels, dus alles bij elkaar werd de aanloop een opwindende, zo niet hairraising onderneming. Eenmaal in de baai kon ik achter de breakwater voor anker en werd het een uiterst rustige nacht. Ua Pou is geologisch gezien opmerkelijk. Het heeft woeste, steile kusten, net als de andere eilanden, maar vanuit het midden van het eiland zie je torenhoge zuilen omhoog steken waarvan de meeste in de wolken verdwijnen. Op Ua poa heb ik alleen maar vriendelijke mensen ontmoet. Het is, van mijn kant, steeds 'Bonjour Madame' en ik heb, moet van mijn hart, een aantal adembenemende polynesische beauté's mogen aanschouwen. Zelfs de gendarmes zijn aardig (gaven me de postzegels voor mijn inklaringsformulier naar Tahiti en lieten me mijn mail checken op Hotmail) en de hondjes blaffen je niet af. Zo baas zo hondje, zeggen ze toch wel eens. Veel huizen hebben satelliet schotels. Op de radio hoor je veel Franse en Polynesische liedjes, meestal 'zoetgevooisd' alla de 'Killiman Hawaians'.
Vrijdagmorgen op weg gegaan naar Nuku Hiva, 30 mijl verderop. Het is een van de 2 mogelijke havens om in te klaren. Of de donder er mee speelt kwam er tijdens de aanloop een forse squall over me heen. De hoge golven van dwars, samen met de woeste, donkere, steile kust maakte het weer tot een soort inferno waar je doorheen moet om uiteindelijk in een prachtige, ruime, rustige baai terecht te komen. Er liggen hier, in het noordoostelijke deel, 8 jachten, waarvan er 4 zijn bemand, alle 4 singlehandlers, een Fransman, een Noor, een Hongaar et moi …
