Maandagmorgen vroeg arriveren we in Los Roques, een beschermd gebied met riffen en eilandjes en ankeren voor el Gran Roque, het grootste eiland. De zeiltocht zondag en 's nachts was prachtig; met vol tuig zeven knopen. Mevrouw Gemini in vol ornaat. En die sterrenhemel….
Op el Gran Roque lijkt de asfaltweg nog niet uitgevonden. De huizen zien er echter goed uit en zijn netjes geschilderd. Armoede kan het dus niet wezen. Veel bovenmodale Venezolanen hebben hier een vakantieverblijf. Pal naast het bewoonde gebied is een airstrip waar ze met het vliegtuig aankomen.
We drinken cocktails op een terras op het strand, met gratis show van duikende pelikanen en meeuwen die proberen een graantje mee te pikken van de visvangst. In grote getale springen ze op, onder en naast de pelikanen die haastig proberen de buit in de zak onder hun snavel weg te werken. Je vraagt je af waarom de meeuwen niet gewoon zelf voor hun eten zorgen.
Het inklaren op el Gran Roque gaat vlot. We mogen niet meer dan twee etmalen blijven; moeten anders tachtig dollar betalen als bijdrage aan de bescherming van het gebied. We zouden dan ook naar de andere eilandjes mogen. We willen hierna naar Las Aves, dus twee dagen volstaat.
Het zonnedek maakt een verblijf aan dek met een boekje ook op de warmste uren van de dag aangenaam. Lui zijn hoort ook bij een vakantie.
Gesnorkeld bij de punt van het eiland. Je kunt je, als je op een bootje zit, bijna niet voorstellen hoe groot de rijkdom onder de oppervlakte is. Alsof je, bij het snorkelen, je hoofd in een andere, wondere wereld steekt. Frans probeert mij de eerste principes van de hoekduik bij te brengen. Valt niet mee want ik durf niet.
Woensdag vertrekken we naar Isla Sur, onderdeel van de Aves de Barlavento. Met behulp van ´eyeballnavigation´ laveren we tussen de riffen door. Aves is het spaanse woord voor vogels. "The birdlife has to be seen to be believed", zegt de reisgids en dat is hoorbaar bij aankomst. Honderden Jan-van-Genten zorgen voor een voortdurend gakgeluid. Mooie, kleine vogeltjes met lichtgroene vleugels dansen als vlinders boven het water. Visdiefjes, volgens Frans. De Gemini dichtbij het mangrovebos leggen is aantrekkelijk, om het allemaal nog beter te zien, maar poep op je kop en het schip is weer niet zo leuk. We maken een tochtje met de dinghy naar de andere kant van het eiland en treffen daar naast prachtige stranden een kerkhof van conches aan. We zoeken er een voor Stefan, maar kunnen geen mooie onbeschadigde vinden.
Als ik uitspreek dat de Gemini het zo goed doet en Frans op donderdagavond vergenoegd constateert dat dit nou een voordeel is van het ´selfsufficient zijn´ (helemaal alleen op zo'n prachtige plek liggen met alles wat je nodig hebt aan boord) valt het boze oog op ons. De startaccu´s laten ons in de steek. Zijn we te overmoedig geweest door twee broden achter elkaar te bakken, heeft Frans zich in de maling laten nemen bij de aankoop van nieuwe accu´s op Isla Margarita?? Het kost wat denkwerk hoe dit op te lossen. Het aansluiten van de startaccu´s op de alternatieve energiebronnen (windmolen en zonnepanelen) biedt uiteindelijk soelaas. Vooral het aansluiten van de zonnepanelen de volgende morgen zet zoden aan de dijk.
Tijdens het wachten op voldoende lading voor de startaccu´s ga ik snorkelen. Bij het bestuderen van een visje op de bodem, dat ik nog niet eerder gezien had, is ineens ongeveer een meter van me af een joekel van een vis. Een barracuda denk ik en ik zwem in een schrikreactie meteen weg, terug naar de Gemini. Aan boord zien we dat de vis me gevolgd is. Frans ziet de vis vanaf het dek en denkt eerder dat het een haai was (!!) s´Middags slaat tot ons grote genoegen de motor aan, nadat Frans na het opladen ook een loshangende startmotor provisorisch op zijn plaats geschroefd heeft. Adieu paradijs en op naar Bonaire. De schetterende discomuziek die onze aankomst in de haven van Kralendijk midden in de nacht begeleidt, maakt duidelijk dat we weer in de bewoonde wereld zijn.
HIER staan 2 mooie luchtfoto's van Willem & Ursula!
