De kapitein viert de aankomst op Bonaire met het -binnen een uur- inhalen van de hoeveelheid drank die hij tekort gekomen is tijdens het varen. Gecombineerd met het late uur laat het effect zich de volgende dag raden. Het lukt maar net om op tijd in te klaren; dat moet voor twee uur. We verhuizen daarna de Gemini naar een wat minder lawaaierige plaats.

De vissenrijkdom van de wateren rondom Bonaire laat zich s’morgens al zien als een stukje brood in het water valt. Wel 50 vissen schieten er op af en strijden erom. Voor de kenners: vooral sergeant majoors en wat sweetlips.
Onder de Gemini spelen zich idyllische taferelen af. De schroef en de trossen van de mooring worden beknibbeld door talloze doktersvissen en veel ander moois. Je hoeft maar met masker en vinnen van de boot af te springen en kijken maar. Dat is Bonaire. Dat blijkt ook als we de volgende dag gaan duiken. Ik heb het nog niet mooier gezien dan daar, zelfs een paar meter van het strand. We hebben negen meter diep gedoken; niet zo verstandig voor een onervarene, maar wel heel leuk. Elke vierkante meter leek wel een schilderij.


Een jongensdroom van Frans: scheuren op een heuse Harley en dan het liefst zonder helm. Maandagmorgen rijden we over het eiland met een stoere motor. We gaan door het prachtige droge landschap van Bonaire, onder langs de zoutpannen en slavenhuisjes en dan via Kralendijk naar boven naar het Washington Slagbaai natuurpark en het Gotomeer met al die flamingo’s. ’s Middags heb ik besloten mijn reis te wijzigen en niet via Caracas maar direct vanaf Curaçe;ao naar Amsterdam te vliegen. Het verhaal van Stefan en Richard heeft me niet geïnspireerd naar Caracas te gaan, evenmin als de verhalen over dure taxi’s en luchthavenbelasting enz. Als bonus: twee dagen extra!

Dinsdag zijn we naar Curaçao gevaren. Helaas niet -wat ik stiekem gehoopt had- met vol tuig, wel met weinig wind en veel deining. Onderweg ontdekken we een aantal nieuwe huisdieren. Maden. Even is het een raadsel waar ze vandaan komen, totdat achter een bolder een dode vliegende vis blijkt te liggen. Het Spaanse water is dermate diep dat het lijkt alsof het anker losgeschoten is. We zwaaien voortdurend rond, net als de boten om ons heen, waardoor het uitzicht steeds weer anders is. De eerste keer bij het zwemmen raak ik dan ook gedesoriënteerd. In het Spaanse water is met snorkelen niets te zien, alleen aan de oevers zijn wat vissen en zo nu en dan een bergje koraal. Als je de beelden van Bonaire loslaat ook best mooi.

Willemstad blijkt vanaf het Spaanse water gemakkelijk met de bus te bereiken. Minder dan een euro, ieder uur. Het is er veel wereldser dan Kralendijk (hoewel ook hier geen boekhandel te vinden is, daarvoor moeten we in een andere wijk zijn en niet in het centrum!, zo vertelt een meneer van de apotheek ons verontwaardigd). De kleurigheid van de huizen is opvallend. Het is te danken aan gouverneur-generaal Kikkert (door vrienden Froggie genoemd) die in 1817 het bevel gaf de huizen anders dan wit te schilderen, omdat hij dacht daar zijn verschrikkelijke hoofdpijn van te krijgen. Zoiets zou Balkenende eens moeten verordonneren!

Een Venezolaanse kapster in Willemstad maakt korte metten met Frans’ Haagse mat. In tien minuten en voor 15 Antilliaanse guldens is hij ‘geknipt en geschoren’.

 

 

Het zeeaquarium vlakbij Willemstad voldoet niet geheel aan mijn verwachtingen. Je kunt er zwemmen met dolfijnen, maar je moet dat van voren afspreken en een en ander wordt van minuut tot minuut begeleid in een strak programma. Jammer, het had me wel leuk geleken om een dolfijn vast te houden. Opstellen in rijen van twee geldt ook voor het aanraken van verpleegstershaaien. Prettig is wel dat je foto’s van fregatvogels en pelikanen van dichterbij kunt maken; ze houden de visverstrekking bij de dolfijnenshow nauwlettend in de gaten.
Het Kuru Holandamuseum in Willemstad blijkt zeer de moeite waard. Het geeft een beeld van de afkomst van de Antillianen, dus er is veel Afrikaanse kunst. Het meest indrukwekkende is het gedeelte over de slavernij. Het doet je, als Nederlander, de kaken rood kleuren van schaamte. Wist je bijvoorbeeld dat slavenhandelaars kindervallen gebruikten. Spelende kinderen werden in pijnlijke klemmen gevangen, zodat door hun geschreeuw de ouders, die zich hadden verstopt, naar buiten gelokt werden. We zagen onder andere bitten voor slaven die teveel aten, het interieur van een slavenschip, tekeningen hoe slaven soms terechtgesteld werden (hoe langzamer en pijnlijker, hoe beter) en brieven van een slavenhandelaar die de wrede omgang met slaven beschreef en rechtvaardigde onder andere door te wijzen op de goedkeuring van de kerk.
Net die vrijdag wordt de Koningin Emmabrug, de pontonbrug die de twee stadsdelen Punda en Otrobanda aan elkaar verbindt en een grondige renovatie heeft ondergaan, weer geopend. Er is groot feest waar wij, omdat we een tochtje in een gehuurde auto over het eiland maken, niet bij zijn. De volgende en mijn laatste dag wandelen we wel over de brug. En dan is het tijd om naar het vliegveld te gaan.