Het is niet alleen dat je van de vrieskou naar de tropenwarmte en van een ´intellectuele´ naar een ´gore klauwen´ inspanning overstapt. Nee, in ene zijn ook je sociale contacten van een netwerk teruggebracht tot een handjevol, momenteel bestaande uit een paar andere zeilers, werfpersoneel en security guards. En niet te vergeten de 2 honden van de werf. Vervelend? Neen. FF wennen? Ja.

Op de 1e foto zie je Boss, the epoxy-man. Hij heeft alle rotte plekken van het onderwaterschip behandeld. Op de 2e foto zie je John Abrahams, een van de beveiligingsmensen. Het leuke van de security vind ik dat een ieder zo zijn eigen taakopvatting heeft. Het varieert van actief rondlopen en contact maken, tot het steeds weer verplaatsen van de stoel. Geinig vond ik wel dat ´el Jef´’ van de security mij van te voren kwam inseinen dat een nieuwe collega mij zou komen vragen even uit het golfwagentje te stappen, waar ik meestal in zit te internetten. Het kostte de jonge collega duidelijk moeite. Ze spreken meestal alleen Spaans, maar hij deed het na enig draaien wel. Wist ik veel dat onder de zitting van dat wagentje de security-spullen (storno en wapenstok) verborgen liggen.

Van de klussenlijst heb ik nog weinig kunnen afvinken. Dat onderwaterschip en de roest op het dek komt wel goed. Een onzekere factor zijn de specialisten die het druk, druk, druk hebben. Na de Cubaanse behandeling is de bedrading in de machinekamer een zooitje, de antenne van de hoofd-GPS is stuk, evenals de Autohelm en de radar. En die bio-energie (solarpanels en windmolen) wil ik nu echt wel graag er op hebben.