Bij de controlegang voor vertrek bleek een inbusbout van het hulproer losgetrild. Verder zat er speling tussen de as van het hulproer en de as-bus. Ik neem me voor Peter Forthmann van Windpilot daarover te mailen. Als twee catamarans met toeristen van Cayo Coco met veel kabaal de baai komen binnenvaren, lijkt me dat een goed moment om er van tussen te gaan. De reis van ruim honderd mijl naar Boca Chica verloopt zo voorspoedig, met een vol maantje en af en toe een regenbuitje, dat ik de Gemini een paar uur laat bijliggen alvorens de aanloop naar Boca Chica met daglicht in te zetten. Ja hoor, weer ´hairraising alarms´, nu met 10 cm water onder de kiel. Het blijkt een korte, maar stijle drempel die Boca Chica scheidt van het open water. In de grote, goed beschermde baai lig ik binnen het kwartier achter de smid (Zeeuwse uitdrukking).
Ik waan me enige tijd de enige bezoeker tot ik in de verte met de verrekijker een klein open vissersbootje kan waarnemen. Net als ik aanstalten maak om te kooi te gaan zie ik de vissers mijn kant opkomen. Waar de verhouding tussen vissers (beroepsvaart) en yachties (pleziervaart) in het algemeen te wensen overlaat, is van Cuba bekend dat juist contacten met vissers mooie ontmoetingen kunnen opleveren. De drie mannen in het houten 20 voet bootje komen langzij en ontpoppen zich als de vriendelijkheid zelve. In een bun, midden in het bootje, krioelt het van de langousten. Of ik een langoust wil?? Uiterst handig wordt het beest onthoofd (Voor een snelle dood, achter het 6e scharnier vanaf de staart het mes aan de rugkant er in en de kont er af draaien. Werkhandschoenen aan!) De ontmoeting met de vissers eindigt met de uitwisseling van 10 langousten tegen een halve fles rum en 1 dollar. Andere zeilers hadden me ooit al gewaarschuwd: "Boca Chica ? The fishermen, they throw the lobsters at you!"
