Het is nu de nacht van woensdag op donderdag 13 februari 03.15 en ik maak alvast het begin van een 'weeklie' voor het nederlandse blog van Frans; het engelse gaat over mijn 'projekt' en daar staat een bijna dagelijks verslag.


We varen zo langzaam mogelijk richting Walvis Bay, we kunnen daar om allerlei technische redenen niet te vroeg aankomen. Buiten is het grijs, de zee is de laatste 36 uur bijzonder rustig en er is bijna of geen wind, dus er wordt veel op de motor gevaren.

Ik zit scheef voor een klein bureautje waar m'n benen niet onder passen door alle rotzooi die er onder ligt, heb een dikke jas aan en blote voeten en begin, na tien dagen op zee en ondanks alle goeie wil en zorgen al aardig te ruiken, merk ik. Om me heen is zoveel electronische apparatuur, dat wil je niet weten. Daar hebben we het in de toekomst vast nog wel over.

Frans en Troy liggen te knorren, die hebben wacht om de vier uur. Ik neem van hun de lastige uurtjes 's-nachts over: van twee tot vier van Frans en van zes tot acht van Troy. Volgens mij zijn ze daar blij mee. Ik heb met 's-nachts wat werken nooit moeite gehad, doe dat thuis ook zoals het me uitkomt. Vooral die hele vroege ochtend vind ik hier op zee iedere keer weer een belevenis.

Edward Weston maakte in die uren ook z'n mooiste foto's: "those exquisite hours before dawn", je zou z'n dagboeken er eens op na moeten lezen. Die had trouwens ook een boekenkast waar hij een hele bijzondere band mee had.

Troy is een bijzonder goeie matroos en een buitengewoon intelligent iemand en hij komt uit Amerika. Precies zoals ik het zeg. Frans heeft al heel wat met hem meegemaakt, volgens mij hebben ze samen Zuid Oost Azië 'gedaan'.

Ik ben geen zeiler, heb het geloof ik al eens eerder gezegd en zal het nooit worden. (Frans is dat zeker wel, die liep al het water in toen hij vier jaar was, is me verteld). Dat heeft alles te maken met het feit dat er altijd iets is wat kapot gaat op zo'n boot. We zijn alle drie creatief en handig, maar als je dat niet bent kan je het wel schudden als zeezeiler. Je moet om die reden ook over een bijzonder uithoudingsvermogen en een ruime portemonnee beschikken.

Over de reis zelf valt vreemd genoeg niet zo veel te vertellen. De plaatjes spreken boekdelen denk ik. Vissen vangen, een broodbakwedstrijd, beetje koken voor de jongens (er is -behalve vers!- genoeg eten aan boord voor zes personen) veel lezen en fotootjes maken, wat wil je nog meer? "Hoe leuk is dat?" zouden de meiden zeggen!


We zijn vorige donderdag vroeg vertrokken. Niet zo vroeg als we zouden willen, want degene die een zeil had gerepareerd had een stalen lijn niet teruggegeven of zoiets, dus daar gingen die jongens weer, los het maar weer op!


Het eerste stukje rond Kaap de Goede Hoop was zonder meer spannend, dat vond Frans ook hoor! Het is tenslotte een van de meest beruchte stukjes vaarwater op de hele wereld. Vooral de keuze van het tijdstip dat je vertrekt is cruciaal en je moet een lange uithaal maken om goed terecht komen, hoop dat je dat begrijpt zo. Daarna wordt het, stroming en windrichting, alleen maar makkelijker.








Zuid Afrika ligt dus nu achter ons. Ik heb er niet veel van gezien en dat spijt me niks. Dat ligt zeker niet aan de natuur, ook niet aan de mensen maar, daar heb je het weer, politiek gezien is het nog steeds een zooitje. In Namibie kunnen ze er ook wat van. Als je Lonely Planet of wikipedia er op na leest, wordt je er niet vrolijk van, in het engelse blog lees je er meer over.


Nee, dan kun je maar beter op zee zitten schommelen, iets zegt me dat dat wel anders zal worden op deze reis. De plannen zijn nog steeds heftig: naar Sint Helena en dan uiteindelijk naar Trinidad, alleen op het water al 50 dagen!