Helaas, het windgat waar we op gehoopt hadden is in elkaar gezakt. Weer was er een zuid-westen wind die te vroeg zijn kop op stak. Er zat niets anders op dan dagelijks, samen met alle jotties, de kansen op een veilige tocht te blijven bekijken. Op een gegeven moment werden er op het internet wel 6 verschillende weersites geraadpleegd.

Er zat wel een voordeel aan dat we langer in Durban moesten blijven. We hadden nu de gelegenheid om het aanbod wat er lag voor een nieuwe ankerketting te realiseren. Burger, de kapitein van de Deense Schoener "MIE" had zoveel nieuwe rigging aangeschaft (oa. 16 stagen van 18 mm...) dat hij een forse korting had weten te bedingen. Met z'n drieen, samen met Burger en Troy, zijn we naar Anchor industries getogen. Volgens Troy was het bedrijf niet alleen interessant vanwege de ' very hot secretary'. Het was ook, omdat zij rigging materiaal verkopen voor grote schepen en we omringd werden door mega dikke kabels en shackels. De ankerketting die wij uiteindelijk kochten, was de dunste die ze op voorraad hadden.

Troy heeft bij elkaar wel zo'n 5 dagen in de masten gehangen van de Deense schoener om de nieuwe verstaging te installeren, wat hij echter niet ten koste wilde laten gaan van zijn drive het nachtleven van Durban te verkennen. Af en toe ben ik gaan twijfelen of hij voldoende aan zijn rust toekwam.

[linker´sidebar´] Bradley (67) is een exentrieke, multigetalenteerde man die Troy in de Durban marina heeft ontmoet. Hij gaat meestal gekleed in een soort admiraalsuniform en houdt er van mensen met de juiste titel aan te spreken. Steevast noemt hij mij ' captain' wat ik op mijn beurt ook wel geinig vind. Naar zijn zeggen heeft hij een rijk geschakeerd verleden. Zo heeft hij als militair deelgenomen aan de oorlog in Angola, zou hij 7 keer schotwonden hebben opgelopen, gebeten zijn door een haai en lange tijd als visserman de kust van Zuid Afrika hebben bevaren. In Durban chartert hij een boot voor sportvissers en is hij ook de pianoman in de bar van de jachtclub. Afhankelijk van het publiek speelt hij klassieke muziek, populaire liedjes of schuine chanties voor de boys... Toen Burger hem leerde kennen was hij zo onder de indruk van zijn schiemanswerk dat hij aanbood Bradl ey mee te nemen naar Kaapstad. Dit is jammer genoeg niet doorgegaan, vanwege de hartproblemen die zich weer bij Bradley aandienden.

De dood van Nelson Mandela (MADIBA is zijn troetelnaam) was natuurlijk frontpagina nieuws. Op straat merkten we er niet zo veel van. Wel in de winkels en supermarkten waar het op de televisie over niets anders ging.


Woensdagavond hebben de opstappers van de MIE een Braai georganiseerd vlakbij de marina. Mensen van veel verschillende boten waren aanwezig en ze wilden allemaal hetzelfde, namelijk dat rottige stuk van Durban naar Port Elizabeth veilig overbruggen. Dit schiep een band en het werd een leuke avond samen met 15 katten die het vlees uit onze mond zaten te kijken. Onder de Braai gasten was ook een ouder Duits koppel van ruim in de 70 die voor de tweede keer de wereld aan het rondvaren waren.

Op een gegeven moment diende zich een veelbelovend windraam aan, te mooi om waar te zijn. Het zakte echter niet in. Toen we voor de derde keer bij de Port Authority langs gingen om ons vertrek aan te kondigen reageerde de dienstdoende vrouwelijke Zulu beambte met: 'You again?!' Bij de douane bleek er trouwens een groot misverstand bestaan over de regels die moesten worden toegepast. Afhankelijk van de beambte die aanwezig was, was de ene keer een stempel van Immigratie nodig met het gevolg dat sommige boten werden teruggestuurd en bij anderen weer niet. Het gerucht gaat dat veel ambtenaren hun baan via vriendjespolitiek bemachtigen en niet altijd even geschikt zijn voor de job. Uiteindelijk heb ik de regels op papier meegenomen naar het douane kantoor die dit graag wilde kopieren en opprikken. Een aantal keren heb ik meegemaakt dat Afrikaners meewarig hun hoofd schudden als het om de toekomst van Zuid-Afrika gaat. Op 07 december, na enig gekloothannes met Port Control die niet hadden doorgekregen welke boten de haven mochten verlaten, zijn we samen met 22 andere boten vertrokken uit Durban. Sommige boten hadden Port Elizabeth als bestemming, maar er waren er ook die meteen doorgingen naar Kaapstad. Aanvankelijk hadden we een lompe zee en later hoorden we dat er heel wat jotties zeeziek zijn geworden. Toen we eenmaal de Agulhas current bereikten, werd het echter een groot feest en konden we met de stroom mee een gemiddelde snelheid van 8 knoop halen.

Als we eenmaal lekker op snelheid zijn, nemen we een eigenaardige geur waar, waarbij Troy zich afvraagt of ik al een tijdje niet mijn toilet heb schoongemaakt. Dan blijkt plotsklaps dat de Volt meter 17.4 Volt laadstroom registreert. Met zo'n hoog voltage kun je er op wachten dat de accu's gaan koken en dat het gaat stinken. Dat bleek ook het geval te zijn toen ik mijn hoofd in de machinekamer stak en de beide startaccu's hun water aan het verliezen waren. Gelijk heb ik de accu's losgekoppelt natuurlijk en het bizarre feit deed zich voor dat na ongeveer 10 uur de laadstroom van de dynamo helemaal wegviel, evenals de spanning op het controlepaneel. Nog vreemder was dat toen we met de kleine HONDA generator de accu's weer wilden opladen, de dynamo weer werkte en het controlepaneel ook weer. In ieder geval was het voor ons reden genoeg om de motor niet meer te stoppen tot de volgende ankerplek. Dit was onze eerste avond zonder sundowners aangezien we druk bezig waren met de stroomvoorziening. We wilden tenslotte de AUTOPILOT in bedrijf te houden. Vanaf dat moment hebben we elke avond met de HONDA bijgeladen.

Dat we met de twee Deense boten, MIE en DANA, hadden afgesproken om samen op te zeilen, bleek een moeilijke opgave. De motor moest immers blijven lopen en dagenlang in zijn vrij laten lopen had ik geen zin in. Daarbij liepen we zo hard (tussen 10 en 12 knopen) op de Agulhas stroom, dat de mogelijkheid zich aandiende om alsnog op tijd in Knysna te zijn om zus Tineke en haar dochter Michelle te ontmoeten. We hebben afgezwaaid bij de twee Deense boten en zijn we er voor gegaan. De twee daarop volgende daggemiddelden kwamen boven de 200 mijl uit, wat nog nooit eerder was voorgekomen. Een snelheidsrecord voor de GEMINI!

We maakten een planning om zolang mogelijk gebruik te maken van de current, dan te gijpen en met de harde Zuid-Oosten wind die was voorspeld naar Knysna te scheuren om daar op tijd te zijn voor hoog water. Poets! De current zakte op een gegeven moment waanzinnig in en van de voorspelde 25 knopen bleven er slechts 10 over. Een zuur moment om vast te stellen dat we Knysna niet op tijd zouden bereiken. We zouden drie uur na hoog water aankomen, onverantwoord om dan nog de Knysna Heads te passeren. Tineke en Michelle zouden op dezelfde dag 's middags vertrekken. We zijn uitgeweken naar het Westelijk gelegen Mossel Bay met de wetenschap daar 's nachts aan te komen. Onderweg hebben we geprobeerd contact te maken met de Mossel Bay Yacht Club. De reactie was zo ontmoedigend dat ik ben gaan heroverwegen motorzeilend terug te gaan naar Knysna. Omdat de wind op de kop niet veel bleek voor te stelllen, niet de voorspelde 15 knoop Oosten wind, hebben we dat ook gedaan . Met het reven van het grootzeil, we moesten om op tijd voor hoogwater te zijn een gemiddelde van 2 knoop zien te varen, bleek een van de carren op de mast op twee plaatsen gebroken. Met het zakken van het zeil was hij vast komen te zitten. Met enig beleid hebben we toch het zeil strak kunnen krijgen en konden we wederom op weg naar Knysna.

We hebben regelmatig onze positie doorgegeven aan neef Anthony, die ook zeezeiler is, en met zijn chartplotter ons goed heeft kunnen volgen. Voor Tineke en haar dochter Michelle was het erg moeilijk dat we uiteindelijk net te laat aankwamen en zij al onderweg waren naar het vliegveld. We hebben nog wel even via de satelliettelefoon kunnen babbelen. Ze namen het echter sportief op en wisten zich te herinneren wat ik ooit eerder had gezegd: "Promises of a sailor are like writings in the sand."


Op de terugweg naar Knysna kregen we weer VHF contact met de Deense boten en achter elkaar aanvarend met de MIE voorop die door Knysna Sea Rescue werd begeleid, zijn we de tricky Knysna Heads gepasseerd. In de lagoon zijn we tussen de verschillende ondieptes voor anker gegaan bij de Knysna Yacht Club.


In de lagoon is het door de beschutting rondom uitzonderlijk rustig water. Het kan er stevig waaien, maar met het vlakke water hebben we daar weinig last van. 's Avonds koelt het flink af wat ons er aan herinnert dat we op een lagere breedtegraad zitten dan in Durban. Bij de Yacht Club worden we zeer gastvrij ontvangen en kunnen gebruik maken van alle faciliteiten. We bleken wel te moeten betalen voor een vergunning, aangezien de lagoon onderdeel uitmaakt van een National Park (142 Rand). Knysna is een toeristisch oord met veel vakantiegangers en dagjesmensen. Er zijn veel restaurantjes en winkeltjes en alles is verkrijgbaar. Er zijn niet erg veel buitenlandse jachten. We tellen er drie.

Dochter Kimberley is op 10 December aangekomen in Zuid-Afrika en zal woensdag met de bus van Kaapstad naar Knysna reizen.