Wat een verademing na een vijf uur durend verblijf en eindeloze controles op het vliegveld in New York. De kleinschaligheid van het vliegveld in Panama City en de vriendelijkheid van de mensen die er werken. De rijen worden snel afgehandeld en de douanebeambte heet me welkom, nadat ik verteld heb voor het eerst in Panama te zijn. De geur van de stad is die van -denk ik- elke stad in de tropen vooral in regentijd; zoet maar verrot.
Panama is een land waar ik weinig van weet, de enige associatie is die met het Kanaal. Van taxichauffeurs en anderen weten we nu het volgende: Panama City heeft 800.000 inwoners, het land in totaal 3 miljoen. Er is een rechtse regering onder leiding van president Martin Torrijos. Het minimuminkomen is 240 dollar en dat is in een aantal buurten wel te zien. Hangende mensen, vuilnis op straat, de uitzichtloosheid druipt ervan af. Panama City heeft een oud gedeelte, mooi, doet Caribisch aan. Een ding is echt anders. De manier waarop de mensen gekleed gaan. Lijkt het op Cuba en de Antillen te gelden 'hoe strakker, hoe mooier', hier is iedereen decent gekleed. Geen blote buiken, strakke spijkerbroeken of spaghettibandjes. Vanuit de landtong waarop Casco viejo, het oude gedeelte, gebouwd is, kan je het andere uiterste van de stad zien. Wolkenkrabbers, hoge moderne gebouwen. Het is regentijd en het is warm en drukkend; zoals in Nederland vlak voor een onweer.

Het spoelt een aantal keren van de regen en de lucht is, gezien vanuit de Gemini, die in de Balboa Yacht Club ligt, steeds heel mooi. Soms met zwarte onweerswolken. Ik heb nog nooit zoveel bliksem gezien als in één week Panama.
Het land moet overigens heel mooi zijn, maar onze planning is om boodschappen te doen en te vertrekken richting Islas de las Perlas en daarna Ecuador. Aan de boodschappen besteden we veel tijd. Na Panama wordt alles moeilijker te krijgen en duurder en de Gemini moet gevuld worden voor een heel lange reis. Een aantal dingen zijn hier ook erg goedkoop, voor sportkleding en schoenen en consumentenelectronica betaal je beduidend minder dan bij ons.
Daarnaast moet er nog het een en ander aan officiële rimram afgehandeld worden, die hoort bij het binnenkomen en verlaten van een land per schip. Er is een taxichauffeur die ons helpt en ons van de supermarkt en de gasleverancier naar de Capitania en de Immigratie rijdt en overal meteen toegang weet te vinden tot de juiste mensen. Dit geeft veel tijdwinst.

Uiteindelijk vertrekken we vrijdagmorgen richting Las Perlas. Acht uur varen en dan aanleggen bij La Bayoneta, een van de eilanden. 's Nachts is er heftig onweer direct boven ons en zoveel deining dat je van de ene naar de andere kant rolt in je kooi. Voor de volgende nacht kiezen we een andere ankerplek waar het veel rustiger is. La Bayoneta zou volgens de vaargids een vogelrijk eilandje zijn. Die vogels horen we 's avonds wel, maar zien doen we er niet veel. Ook niet als we de volgende dag met de dinghy naar het eiland oversteken en een rondwandeling maken. Veel mangrove en bovenop het eiland gewone bomen. Een ibisachtige vogel waarvan we allebei de naam niet weten lijkt ons te volgen. De wandeling is een eindeloze klauterpartij op soms erg gladde rotsblokken, maar heel mooi.

Zondagmorgen vertrekken we richting Ecuador.