Op vrijdag 20 augustus zijn we uit Falmouth vertrokken. Volgens de weerkaarten waren er 2 depressies. Eentje op de atlantische oceaan, die noordwaarts trok en eentje boven het kanaal die richting noord-oost dus richting Noorwegen ging. Het plan was om toch te gaan. Van de depressie richting N-O zouden we dan dus nog het staartje pakken, maar het zou daarna alleen maar beter worden naarmate we zuidelijker kwamen. De depressie boven de oceaan zouden we aan de oostelijke kant passeren terwijl hij noord trok. De Skardu wilde net als wij weg en tussen de depressies doorvaren naar Bayona. We hebben een kletskanaal afgesproken en zouden ze wel in Spanje zien. Ik maakte me wat zorgen over de Skardu, zij hadden weinig ervaring voor zo’n overtocht. Het wegvaren uit de haven was op zich al een probleem dat moest worden opgelost. De Gemini is een zogenaamde langkieler en kan dus niet goed achteruitvaren, behalve op de schroefwerking richting wielwerking schroef. De Gemini lag ingeklemd in een steigerconstructie met een U vorm. Wij moesten vanaf de lange poot van de U losgooien, dan binnen het steigercomplex draaien om er uit te komen. En dat met 5 of 6 bft die ons richting korte poot van de U zou blazen. Frans had daar een oplossing voor door te werken met achtertrossen, als een soort spring en daarop de boot laten draaien totdat de boot voldoende gedraaid zou zijn om op eigen kracht de draai binnen het U complex te laten maken. Ik had er weinig vertrouwen in en stelde voor om de havendienst aan te roepen voor een sleepje naar buiten. Wilde Frans niet, dus we gingen het zo doen als hij had bedacht. Het werd een vette kick. De Gemini eerst draaiend op de bakboordtros en later op de stuurboordtros. Daarna met klapjes voor- en achteruit draaien in de havenkom. Opmerkelijk weer hoeveel mensen er tijdens die manoeuvre behulpzaam -lees bezorgd- aan de kade verschijnen om er voor te zorgen dat de zware bak van Frans in ieder geval niet hun bootje zou gaan pletten. En zo er uit dus. Het zag er zeer gelikt uit en roepend naar de Skardu dat we ze wel in Bayona zouden zien; je blijft voor alles cool toch? Eenmaal op zee bleken onze uitgekookte weersverwachtingen toch niet helemaal te kloppen. We hebben van zowel de eerste als de tweede depressie een flinke tik meegekregen. Met windkracht tussen de 6 en 9 bft en zo naar het zuiden. Allebei in het pak en een aflossingsschema van ongeveer 2 uur; een normaal leven is er dan niet bij. Op maandag 23 augustus stond ik in de kajuit wat zooi op te ruimen. Frans riep nog 'golf!', maar helaas en ik werd tegen de beugel voor het fornuis gelanceerd met als gevolg een gebroken rib. Dat was leuk met nog 3 dagen varen naar de kust. Hoe dat onder die omstandigheden gaat kan ik kort samenvatten. Dat is zwaar kut. In Bayona eerst onder de douche gegaan en toen naar het ziekenhuis. Aan gebroken ribben doen ze niets, behalve controleren of je longen niet zijn beschadigd en je er geen vocht in hebt. Met een recept voor pijnstillers stond ik weer buiten. Nu slikte ik in die drie dagen op zee uit de boordapotheek al hetzelfde middel, Voltaren, maar wel in een veel hogere dosis dan de arts had voorgeschreven om het gewenste effect te bereiken. Frans en ik hebben daarna, we leken wel junks, in allerlei apotheken voldoende van dat middel gescoord om verder te kunnen. We spraken een nieuwe taakverdeling af. Ik kon nog alleen maar op wacht zitten en de navigatie bijhouden en voor het overige (zeilen bedienen, aan het dek werken etc.) zou ik Frans roepen. We hebben de wachten zo uitgekiend dat ik de wacht had op de rustige stukken, zodat Frans voldoende slaapuren kon halen. Frans verhuisde van zijn achterkooi naar de banken in de kajuit zodat ik hem door het geopende luik altijd direct kon wekken. Een ander probleem diende zich aan toen tijdens de trip van Falmouth naar Bayona de stuurautomaat het begaf. Vanaf dat moment hebben we alleen op de windvaan gevaren, een fenomenaal instrument, maar voor de bediening daarvan moet je wel vanuit de kuip langs de achterkajuit naar het achterschip klauteren. Dit kon ik niet, dus ook voor koerswijzigingen moest ik Frans roepen. In Bayona hebben we even rust gehouden en toen naar Lagos Portugal. Goed weer met wind op de kont. Langzaam aan ben ik wat gaan opkikkeren. Het nieuwe wachtschema draaide eigenlijk buiten verwachting goed. Ik lette op de koers, de windrichting en hield de radar in de gaten. Daarnaast werkte ik de navigatie bij. Als het even kon riep ik Frans niet. Dat had wel tot gevolg dat tijdens mijn wachten beroepsvaart voor- en achter ons langsliep op een afstand die ik voorheen niet acceptabel zou hebben gevonden. Voor het overige lagen we zwaar achter op het schema en hebben veel gebruik van de motor gemaakt om kruisslagen te voorkomen. Zo zijn we naar Lagos gevaren waar we op maandag 30 augustus zijn aangekomen. Van de Skardu hebben we niets meer vernomen. Lagos is schitterend, maar we blijven hier maar een nacht om vervolgens door te denderen naar het einddoel, Gran Canaria. Helaas. Ik was hier graag op een terrasje mijmerend dronken geworden om daarna lang uit te slapen.
Lino

terug naar de reisverslagen