Maandagmiddag om ongeveer half een uit Casilda bij Trinidad vertrokken. De bedoeling is te gaan snorkelen bij de Jardines de la Reina. Bijna direct na vertrek lopen we vast in de plomp. Snorkelend wordt de situatie bekeken. We zitten echt vast! De bemanning van een voorbijkomende boot, belooft bij monde van de Cubaan die ons met zijn goede adviezen de modder ingestuurd heeft, spoedig hulp. Dat spoedig een rekbaar begrip is wisten we al en wordt ook nu bewezen. Gemini met een, met behulp van de dinghy, uitgezet anker, hebben we zelf losgetrokken. De net geresette autopilot is weer in staking gegaan. Madame Gemini heeft altijd wat!
Paradijselijke tocht. Lekker weer, een school dolfijnen, een fles rosé, een mooie zonsondergang enzovoort. Het weer is te mooi om s’nachts niet door te varen.
Tijdens de wacht valt op dat de motor een paar keer hapert. Ik loop wacht en denk dat het ligt aan de beweging van het zakje-met-kokosnoot dat aan de gashandel hangt. Frans, halfslapend, denkt dat ik met de gashandel speel(?!) Even later, bij het wisselen van de wacht, hapert de motor weer en stopt. Frans’eerste gedachte is ‘de filters’. In Varadero heeft hij vieze diesel getankt en kennelijk te weinig dieseltreatment toegevoegd. De geraadpleegde ‘vakliteratuur’ maakt duidelijk dat verstopte filters inderdaad het meest voor de hand liggende probleem is. Na een hoop gedoe en vermoeiend werk en tig keer starten. (spannend , want hoe lang kan dat? ) doet ie het weer. Gelukkig, want het is windstil, het rif dichtbij en zo vroeg al loeiheet.
De vreugde is echter van korte duur, eenmaal weer varend ruikt Frans een raar luchtje en doet de machinekamer open. Brand! Snel te blussen, maar nu heeft de startmotor het begeven. Conclusie: niet snorkelen en duiken bij de Jardines de la Reina, maar doorvaren naar Santiago de Cuba. Omdat de stroomvoorziening ook niet meer in orde is moeten we daar heel zuinig op zijn. Dus: koelkast uit, niet zenden, koken bij daglicht, lezen met een koplampje. Om de beurt slapen. En zo snel mogelijk een zonnepaneel installeren. Het is bloody hot, genoeg zon dus. Gelukkig hadden we in Casilda twaalf in plaats van zes flessen drinkwater ingeslagen.
Onderweg een passagier. Een oververmoeid vogeltje vaart een stukje mee. We geven hem geweekt brood en water, maar hij blijft apathisch zitten. Als ik uren later, bij wijze van aanmoediging, het water wat dichter naar hem toe schuif piept hij verontwaardigd en vliegt weg.
