Met de combinatie van weelderig groen, hoogteverschillen (heuvels van rond de 500 meter) en de markante aanwezigheid van banyans, palm- en varensbomen, vind ik de jungle van een ongekende schoonheid (De banyan op de foto behoort tot de grootste drie van de wereld). Met een bijna permanente vulkanische uitstoot van as is de bodem hier waanzinnig vruchtbaar. Zelfs een steen zou hier nog wortel schieten. Het contrast is groot als we in de buurt van de Yasur komen, de vulkaan van 361 m. Het landschap wordt plotsklaps kaal en grijs en roept associaties op met desolate films zoals ‘Porcile’ van Pasolini. Kelson, de chauffeur, krijg met zo’n vlakke ondergrond puberale neigingen en kan het niet nalaten even te gaan scheuren. Wat wil je als je in de jungle gedoemd bent tot urenlang stapvoets zwoegen. Eenmaal de pas van de vulkaan over zijn we snel bij ons onderkomen voor de nacht. “Jungle Oasis” bestaat uit een aantal hutten, ieder met 4 britsen, en een centraal huis wat aangewend wordt als restaurant en ontmoetingsruimte. Zoals elders in de wereld zijn de hutten op palen gebouwd en opgetrokken van materiaal wat de omgeving verschaft. Er liggen gevlochten matten op de vloer en iedere brits heeft een ‘heavy duty’ klamboe. Na enige verwarring bij Daniel, de gids, over wie bij wie hoort (Jane, Janet et moi ogen voor hem als een gezin), word ik ingedeeld in een hut met Bruno, een Fransman, die op dat moment nog op de vulkaan vertoeft. Met de 4x4 is het dan een kort ritje naar de ingang van Mount Yasur.
Jammer dat het al donker is als we de laatste 150 meter langs een railing van takken omhoog klauteren. Juist de schemering, waar je de krater nog in zijn geheel kan waarnemen, had me interessant geleken. Onderweg, met het koplampje op, kunnen we horen hoe Yasur rommelt, zucht (zwavelwolken) en steunt. We lopen om lavablokken heen die volgens Daniel er nog niet zo lang liggen. Tja, feitelijk is het bloedje link een actieve vulkaan te bezoeken. In de loop der jaren hebben hier meerdere gidsen, dorpelingen en touristen het leven gelaten. Eenmaal bij de krater in de buurt is er een groepje Duitse vulkaan aficionado’s, die met filmcamera’s en digitale camera’s (op statief) in de weer zijn. Voorzichtig schuifel ik naar de kraterrand en realiseer me dat dit in Europa, laat staan de VS, nooit mogelijk zou zijn. Er is geen railing of hek, helemaal nada. In de krater, zo’n 100 meter diep, zie ik een gloeiende plek en rook. Dan hoor ik een explosie, luid gerommel, de grond gaat trillen en ik zie een roodgloeiende magmastraal de hoogte in spuiten. Bloody hell! Het Haagse oudejaar is hier helemaal niets bij! Er volgen dan nog een aantal nastootjes en geluid van vallend gesteente. Grofweg elke 5 minuten herhaalt zich dit proces en het is opmerkelijk hoe stil iedereen is. Deze heftige natuur dringt binnen, bij iedereen. Verbijsterd sta ik enige tijd deze ongelooflijke aardse krachten te aanschouwen. In het donker is dit vuurwerk inderdaad zeer spectaculair en men zegt dat je gloeiende lavablokken die op je afkomen, ’s nachts niet alleen beter kunt zien, maar mogelijk ook nog kunt ontwijken. Het meisje van het Australisch gezin wordt zo bang dat we besluiten na een half uur weer naar beneden te gaan. Later bedenk ik dat ik wellicht met de Duitsers mee terug had kunnen gaan ...
Tijdens het avondeten krijgen we bezoek van het kinderkoor van het dorp in de buurt. Ze zijn 7e dag adventist en zingen religieuze liedjes. Met de donaties van toeristen proberen ze een jaarlijkse boottrip naar Port Vila te bekostigen om zo mee te kunnen doen met een zangcontest. Ik laat me vertellen dat de mensen die in de jungle leven niet veel geld nodig hebben. Op zaken na zoals suiker, een nieuw T-shirt en schoolgeld wordt het meeste door de natuur verschaft. Het tekort aan schoolboeken is nijpend. Met een organiserend committee achter zich nemen sommige yotties, die van Nieuw Zeeland naar Vanuatu varen, lesmateriaal mee. Ik heb op eigen houtje wat boekjes, schriftjes en schrijfmateriaal meegenomen, die ik nog moet zien te slijten.
In de hut ontmoet ik Bruno.Vulkanen zijn zijn passie en hij is voor de 2e keer op Tanna. Al zijn vakanties, hij werkt bij een Frans energiebedrijf, hebben met vulkanen te maken. Hij leest er over, beklimt ze, bestudeert ze en brengt ook wel eens een nacht door bij een krater. Ongelukken hebben zich niet voorgedaan, hoewel onlangs zijn schoenzolen door gloeiend lava zijn verbrand en hij sindsdien op zijn slippertjes de Yasur beklimt.

Bruno heeft ook te voet de omgeving van Yasur verkend en de villages bezocht. Overal werd hij vriendelijk ontvangen, behalve in een zogenaamd John Frum dorp. De John Frum beweging is een ‘Cargo cult’. Cargo cults zijn religieuze bewegingen wiens gelovigen verwachten dat er grote hoeveelheden aan moderne weelde (vroeger wapens en gereedschap, tegenwoordig wasmachines en haardrogers) zal worden geleverd door een bovennatuurlijke macht dan wel inwoners van verre landen. Het is rond 1850 ontstaan toen, in de beleving van de eilanders, scheepsladingen vol met door hen hooggewaardeerde westerse spullen door zeelieden naar de eilanden in de Stille Zuidzee werden gebracht. Zeelieden raakten toen geassocieerd met het bovennatuurlijke. Dat een schip vol kon liggen met messen, zagen, bijlen en musketten moest wel een zending zijn van de voorouders. De John Frum beweging is een variatie op het thema en hangt samen met de gigantische ladingen die de Amerikanen in de 2e wereldoorlog naar de Zuidzee eilanden versleepten en de vrijgevigheid van de vooral donkere soldaten. Sindsdien proberen de Frum volgelingen met hun eigen bovennatuurlijk ‘getover’ nogmaals ladingen aan westerse technologie hun kant op te krijgen.
Een voorbeeld van dit getover is een dorp dat elke vrijdagnacht niet slaapt, maar zingend en dansend doorbrengt. John Frum zou vrijdag als zijn speciale dag voor verering hebben gekozen. Elke vrijdagnacht worden er in dit dorp ter ere van Frum zeven nieuwe liederen gezongen, een voor elke dag van de week .. Voor de naam John Frum zijn verschillende verklaringen. Een ervan is dat het een Amerikaanse piloot was die een noodlanding op de vulkaan Yasur moest maken en, vanwege een verwonding aan zijn been, lopend met een staf het dorp in kwam lopen. Hij moet toen erg op Moses hebben geleken. Een andere is dat John Frum de chauffeur was van een truck van het rode kruis en gratis medicijnen uitdeelde. Sindsdien is het rode kruis een van de symbolen van de John Frum beweging.