grotere kaart
Een gunstig weatherwindow was er niet toen we zaterdag 10 juli van Tonga vertrokken. Maar met langer wachten zou het weer slechter worden en zou de kans groter worden niet op tijd in Fiji te zijn om dochter Kimberley van het vliegveld te halen. Bij Sandra, die zich niet geheel fit voelde, welde allerlei beangstigende vragen op over wat te doen als zij onderweg directe medische hulp nodig zou hebben. Mijn antwoord dat Fiji, in algemene zin, over betere medische mogelijkheden beschikt dan Tonga en dat via de marifoon of SSB radio de Radio Medische Dienst kan worden opgeroepen, kon haar zorg niet wegnemen. Het batterijtje van de thermometer bleek leeg, dus met een mogelijk normale temperatuur, kon ik haar ook niet geruststellen. Pas de volgende ochtend, toen bleek dat er geen ziekte zich aan het ontplooien was, keerde de rust terug.
De vraag om medische hulp is in principe een spoedbericht (PAN PAN is het spoedsein), welke via alle mogelijke communicatiemiddelen (marifoon, SSB radio, inmarsat, telex, fax) kan worden verstuurd en alle daarbij benodigde voorrrang krijgt. Het rescue center (ik zou hebben gekozen voor TAUPO radio in NZ) zorgt voor de verbinding met een arts.
De eerste 2 dagen schoten we lekker op met zuidoostenwind. De nacht van 11 op 12 juli draaide de wind naar het noordwesten en kregen we 25 knoop over ons heen. Helaas wordt Sandra nog steeds ziek zodra de Gemini meer gecompliceerde bewegingen gaat maken. De voorspelde wind uit het zuidoosten heeft daarna lang op zich laten wachten. Met wind op de kop zijn we motorzeilend de ONEATA pas van de LAU-eilanden (FIJI) doorgegaan en doorgevaren naar het Astrolabe rif. Vanaf hier konden we met een SSW wind eindelijk weer eens gewoon zeilen. Op een containerschip na in de ONEATA pas, zijn we geen scheepvaart tgengekomen.
Woensdagochtend, dicht bij het Astrolabe rif, ik was net wakker en zou de wacht overnemen, nam ik twee spuiten waar. Het kon niet missen: Walvissen! Aan de grootte van de spuiten te zien een volwassen en een jeugdig exemplaar, ongetwijfeld moeder en kind. Tien minuten later telden we, op zo’n 25 meter afstand, nog eens 5 spuiten. Het scheelde niet veel of we waren dus recht in een kudde walvissen gevaren. Meer dan spuiten, ruggen en rugvinnen hebben we niet waargenomen. De lobussen maakten een lome indruk en waren kennelijk aan het chillen. Ik vond het wel best zo. Een aanvaring met een walvis is tenslotte een van de beruchte calamiteiten van het oceaanzeilen.
Donderdagochtend zijn we van het barriere rif aan de westkant van FIJI de Navula pas doorgegaan en konden met zeer rustig weer Lautoka aanlopen. Dicht bij de douane en immigratie, vlak achter Queenswharf en de overslagterminal, lieten we het anker vallen. Diezelfde middag nog konden we na het inklaren de stad verkennen en de eerste boodschappen doen. Lautoka is de suikerstad en in grootte de tweede stad van Fiji. Suikerriet is de sfeerbepaler. Het wordt er met vrachtwagens en kleine treintjes uit het omliggende landbouwgebied aangevoerd. Het ruikt er weeïg en de suikerfabriek stoot zwarte schilfers uit, die je bootje er niet schoner op maken. Waar suikerrietindustrie is, wordt veelal ook rum gemaakt. Zo ook in Lautoka. Hoewel zeer potent vind ik deze niet te haggelen.
Zondag zijn we naar Vuda Point Marina gevaren, een bijzondere marina. Het is de oude bezinkput van het riool van Lautoka van waaruit een doorgang door het koraalrif is gegraven. Met laagwater zou er minimaal 2,5 meter water staan. Het bleek een povere anderhalve meter te zijn toen de Gemini naar binnen pruttelde en het diepte-alarm het uitgilde. De jachten liggen er in een cirkel en in het midden is een grote mooring voor arriverende en vertrekkende jachten. Aan de ene kant van de haven is er een resort en aan de andere kant een petrochemische opslagplaats. De spierwitte opslagtanks zijn van ver goed waar te nemen. Fiji is orkaangebied en Vudapoint zou een veilig “hurricane hole” zijn. De ingang kan door een ‘wavebar’ worden afgesloten. De boten op de kant worden tot de romp op autobanden in kuilen gezet. In de marina worden de boten achter aan diep ingegraven treinrails vastgemaakt en voor met de ankerketting aan de centrale mooring vastgemaakt die op de bodem, naar verluid, aan een gigantisch betonblok vastzit. Het jacht van onze Australische buurman heeft afgelopen seizoen twee orkanen doorstaan; alleen de windmolen was naar beneden gekomen.
Het verblijf in Vuda ponit is comfortabel. Alle basale voorzieningen zijn aanwezig en ik heb afspraken kunnen maken met Baobab Marine, het reparatiebedrijf, voor aanpassing van de “snubberrol” en het opnieuw popnagelen van het deklicht aan de mast.
Sandra zal maandag van boord gaan. Ze heeft in de buurt een onderkomen geregeld en zal proberen weer als opstapper de eilanden te bezoeken. Dat ze feitelijk chronisch zeeziek is, schijnt haar niet te weerhouden opnieuw de zee op te gaan. Maandagavond komt Kimberley aan boord, die dan net een onderzoeksstage in India heeft afgerond.
De bestelling op het internet bij West Marine in de VS van een nieuw anker en een antennetuner wil nog niet echt lukken. Misschien dat het met Skype beter gaat.
