Vanuit de kuip kijk ik op dit mooi gelijnde jacht, een houten langkieler met klipperboeg. Helaas staat ze, waarschijnlijk al jaren, langzaam weg te rotten. Er groeien zelfs al twee, ik schat zo’n drie jaar oude, boompjes in. Regelmatig kom je op de passaatroute verwaarloosde, vergeten jachten tegen, zowel op ankerplaatsen als op de wal. Op een werf staan ze meestal ergens achteraf of zoals hier onder een boom, waar je een jacht met mast toch niet kwijt zou kunnen. Er zijn er waar je aan de schade kan zien dat ze op het rif gelopen zijn. Er zijn er ook waar het, voor het oog, alleen om totale verwaarlozing gaat. Zulke schepen roepen bij mij allerlei vragen op. Zullen ze ooit nog het ruime sop kiezen? Ver van de thuishaven, die op de spiegel geschreven staat, zijn ze in de steek gelaten. Waarom? Zijn het gezondheidsredenen van de schipper, of is hij overleden en weten de erfgenamen geen raad met zo’n object? Is het cruisen erg tegengevallen, is het geldgebrek bij grote technische problemen? Is het het gevolg van een op de klippen gelopen relatie of is juist het tegendeel waar? Op Curaçao wist iemand mij te vertellen, toen ik ook al bij zo’n vergeten jacht stond te peinzen, dat 2 yachties elkaar in de liefde hadden gevonden en dat ze het zat waren gescheiden te moeten varen. Het duurde hen te lang om het afgedankte schip verkocht te krijgen en zijn hem samen gepeerd, naar ik aanneem op het meest comfortabele schip. Trouwens, op de werf van Curaçao marine stond/staat jarenlang “Alice”, een prachtige aluminium Bestevaer (Gerard Dijkstra). Naar wat ik van de werfbaas heb begrepen kon de schipper vanwege zijn werk geen tijd vrij kan maken om te varen …
In Nederland, waar ze slecht tegen rotzooi kunnen, zijn er veelal havenreglementen die maken dat eigenaren al worden opgespoord als een jacht tekenen van achterstallig onderhoud vertoont. De eigenaar wordt verplicht onderhoud te plegen of wordt anders verplicht zijn boot te verwijderen. Zo niet, wordt zijn boot verwijderd op zijn kosten. In Nederland is het vaak niet moeilijk te achterhalen wie de eigenaar is en waar hij is te vinden. In afgelegen oorden zoals hier wordt het al snel ingewikkeld. Als na een tijdje het uitstaande stageld de waarde van het schip overtreft, volgt inbeslagname. Een werfbaas moet dan wel van zo’n sta in de weg zien af te komen. Voor zeer weinig is dan een mooi schip in handen te krijgen. Je moet dan wel een zeer volhardende, handige klusser zijn met zeeën van tijd.
