In dit deel van de wereld loopt het orkaanseizoen van november tot mei, tegengesteld dus aan het noordelijk halfrond. De Genootschapeilanden liggen in de orkaanzone, maar gelden als low-risk gebied. Bovendien is het jaar 2007 een la Niña jaar (met kouder water in de oost-Pacific) waardoor de kans op een orkaan nog kleiner is (statistisch 17% minder). Helemaal veilig is het evenwel niet om je boot hier achter te laten. Tien jaar gelden heeft het eiland Raiatea de laatste orkaan ondergaan; naar verluid vonden toen een aantal schippers van kleinere boten hun lief en leed terug in de bomen.
De reis naar Nederland heb ik in tweeën kunnen breken door eerst een aantal dagen bij mijn zus Mary in Los Angeles te verblijven. In 1985 was ik daar voor het laatst. Het toeval wilde dat Mary die week jarig was en het was bijzonder mijn inmiddels flink uitgebreide Amerikaanse familie te ontmoeten. Met mijn zwager Max heb ik, met het lijstje ‘aan te schaffen bootspullen’ in de hand, heel wat chandlers afgereden en aardig wat af kunnen vinken. Er is daar gewoon meer te koop en het is naar Nederlandse standaard met die lage dollar gemiddeld 1/3 goedkoper. Bijzondere vermelding verdient “Minney’s” in Newport (http://www.minneysyachtsurplus.com/ “with used, new overstock and discontinued parts and items at LOW, LOW prices”), waar je met die gigantische hoeveelheid bootspullen om je heen zo maar een hele dag vergeet.
Eenmaal in Nederland was het aan mij om, na 11 maanden min of meer mijn zinnen achterna te hebben gelopen, de omslag naar een andere levenstijl aan te gaan. Of dat soepel ging? Neen. Of dat dan wel zo nodig was? Ja. Niet alleen vanwege de lege scheepskas, maar ik ben nog niet zo ver om het burgerleven permanent vaarwel te zeggen. Jarenlang alleen maar zeilen is het niet (een terugkerend onderwerp bij de live-aboard yachties). Het verlangen om te varen kun je scherp houden door zo nu en dan totaal andere dingen te doen, zoals bijvoorbeeld gewoon werken. En dan met niet te lange tussenpozen; zie maar eens na een aantal jaren van ‘leisure’ de uitoefening van je beroep weer lopend te krijgen. Gelukkig was er weer veel freelance werk beschikbaar, zo veel dat op gegeven moment er wel weinig tijd overbleef voor iets anders. Achteraf bezien heb ik misschien wel veel hooi op die vork gehad. Familie en vrienden hebben me wel gezien, maar vaak, neen dat kan ik niet zeggen. (Zie op bijgaande foto’s mijn broer Hans, mijn zus Tineke, Harriet, mijn familie in Duitsland aan de ´Kaffee mit Kuchen´, mijn dochters en family and friends op hacienda van mijn broer Robert.)
Half juni kon ik aan de terugreis beginnen. Wederom met een tussenstop in Los Angeles, waar ik me weer zeer welkom heb gevoeld en met de nog verder gezonken dollar de laatste interessante aankopen kon doen. Er was nu meer gelegenheid voor uitstapjes (zoals naar het Paul Getty museum en downtown LA). Voor de reis naar Raiatea zat er niets anders op dan weer een nacht op vliegveld van Tahiti door te brengen. Erg saai is dat niet geweest. Er zijn Polynesische aankomst- en vertrektaferelen gade te slaan met veel muziek, bloemetjes, schelpenhangers en emoties. Op de foto zie je een groep die pas op het vliegtuig naar Frankrijk stapte na eerst een paar uur afscheid te hebben genomen met ukelemuziek en veel omhelzingen.
