Het is prachtig om met happy hour vanuit de kuip de zon naast Bora Bora achter de kim te zien verdwijnen. Bora Bora zal volgend jaar mijn eerste bestemming zijn. Tijd voor gemijmer blijft er helaas nog maar weinig over. Deze week heeft volledig in het teken gestaan van het werk aan de Gemini, dat wil zeggen de boot prepareren voor een verblijf op de kant van een half jaar. De meeste tijd is weer komen te zitten in het “behandelen” van verfbeschadigingen en roestplekken zowel van de romp, als het dek en het binnenschip.
Tussen de werkzaamheden door ben ik een paar keer naar het stadje Uturoa gegaan om boodschappen te doen. Er zijn wel magazins op loopafstand van 20 minuten, maar die hebben niet zo veel als de supermarchés in het stadje. Regelmatig busvervoer is er niet. Twee keer per dag,’s morgens vroeg en in de namiddag, is er een ‘truc’ die het eiland rondrijdt en dat is alles. Voor mensen zonder vervoer, zoals ik, is liften de manier om zich over het eiland te verplaatsen. In tegenstelling tot Tahiti (lees mijn ervaringen daar) gaat liften hier onwaarschijnlijk gemakkelijk. Vaak stopt er al een auto vòòr dat je je duim maar op hebt kunnen heffen.
Wat me in de praatjes met de bestuurders is opgevallen, is dat ze graag mekkeren over groepen landgenoten. Zo’n vreemdeling als ik lijkt daarvoor een uitgelezen kans. De chinezen worden, het zal niemand verbazen, als overijverig neergezet. Een groot deel van de middenstand is immers in “Chinese handen”. Een Franse verpleegkundige, Polynesisch gehuwd en al jarenlang werkzaam op het eiland, beschreef Polynesiërs als hedonisten die meer hun genoegens dan een eventuele carrière achterna lopen. Als voorbeeld noemde ze een door Frankrijk gefinancierde verpleegkundigenopleiding waar maar geen voldoende studenten voor gevonden kunnen worden. “Niet dat ze lui zijn, kijk maar hoe ze zich het leplazerus trainen voor de kanowedstrijden. Maar studeren, hò maar!”: gaf ze mij, vrij vertaald, te verstaan. Een oude Polynesische man in een even oude pick-up truck gaf zich over aan kritiek op zijn jongere landgenoten : “Des petits Tahitiens avec des grandes voitures.” doelend op de 4x4 pick-ups die van de kinderbijslag op afbetaling zouden worden aangeschaft, met als gevolg dat er onvoldoende overblijft voor verzorging van de kinderen. Op de foto zie je achter de meisjes (met typisch Polynesische trekken) zo’n giga 4x4 pick up.
Begin volgende week reis ik af, eerst naar mijn zus in Los Angeles en dan een aantal dagen later naar het vaderland.
