Vroeg vertrokken van Punta Hermosa; om 7.00 uur waren we op zee. De eerste paar uur geen zucht wind totdat het langzaamaan, vanuit het westen, begon te waaien. Aan de wind en onder vol tuig zijn we de bahia van Cartagena aangelopen, een prachtige zeildag. Bocagrande, de ingang van de baai met de door de conquistadores opgeworpen barrière onder water, zouden we ruimschoots hebben moeten kunnen nemen. De (nieuwe) dieptemeter gaf echter een alarm van enkele tientallen centimeters, waarschijnlijk van een zanddrempel. Onze harten schoten even die keel in. ‘Not an entry for the fainthearted!’ zullen we maar weer zeggen.

Bij club Nautico voor anker gegaan, dat wil zeggen, pas na een aantal pogingen werd de ‘trekproef’ goed doorstaan en lagen we vast achter de smid. Wat een waardeloze ankergrond, blubber of los koraal wat ook weinig houvast biedt. Bij club Nautico is het prettig toeven en het heeft de naam veilig te zijn. Ik heb geen dinghies aan de ketting gezien. Binnen enkele dagen heb ik er verschillende techneuten kunnen regelen. Ambachtslieden genoeg hier. Ze zijn kundig, goedkoop en komen hun afspraken na. Omdat ze niet zo overvraagd worden als op Curaçao, zijn ze nog rielekst ook en maken tijd om grappen maken.

Sinds ik eind jaren 90 hier een week heb rondgekeken, heeft Cartagena mijn bijzondere interesse. Niet alleen omdat het een mooie, intacte antieke stad is, maar er heeft zich hier wat afgespeeld (Lees Michener’s Caribbean!) Cartagena werd in 1533 door de Spaanse conquistadores gesticht en was eeuwenlang de belangrijkste Spaanse haven in de Nieuwe Wereld. Het was de plaats waar de schatten die van de autochtonen waren geroofd, werden opgeslagen totdat de galjoenen ze, via Cuba (denk aan de zilvervloot van Piet Hein) ze naar Spanje konden transporteren. Je begrijpt dat het een zeer verleidelijk doelwit werd voor piraten en dat andere zeevarende naties, zoals de Fransen, Engelsen en Hollanders maar wat graag de macht wilden overnemen van dit strategische punt. In de begintijd is het een aantal piraten (waar onder Francis Drake) ook gelukt controle over de stad te krijgen wat vervolgens met grote sommen geld (zullen wel ducaten geweest zijn) door Cartagena werd afgekocht. In reactie hebben de Spanjaarden Cartagena tot een onneembare vesting gemaakt met forse stadsmuren en, verspreid over de baai, verschillende forten. Er is hier danig slag geleverd.
Tegenwoordig is Cartagena een grote, uitgebreide stad met veel wolkenkrabbers. Het gaat echter om het oude centrum met de prachtig gerestaureerde huizen in vaak net zulke sprekende kleuren als op Curaçao. Opmerkelijk zijn de vele balkonnetjes, de grote staldeuren en de binnenplaatsen. En nog wat: het is er voor Zuid Amerikaanse begrippen onwaarschijnlijk schoon. Het lijkt wel of iedere straat zijn eigen straatveger heeft.

Donderdag is Iris naar Curaçao vertrokken. Zondag vliegt ze terug naar Nederland. Het was weer even wennen, mijn bootje en ik. Vrijdag de 13e (kan mij het schelen) ben ik met ‘el Chino’ en ‘Nene’ (dieselmonteurs) naar Manzanillowerf gevaren. Het nieuwe schroefaslager zat er écht de 2e dag al in. Die gasten hadden de reservering en de bestelling van het lager goed voorbereid en de zware passage, namelijk het roerblad met de lange roerkoning het schip in tillen, was een eitje omdat alle omstanders een handje hielpen. Hier in Manzanillo is het echt bloedje/bloedjeheet. Die 110 V ventilador, die Jasper de Gemini heeft geschonken, blijkt weer een zegen.