Dit is de week vòòr Pasen; hier noemen ze dat ´Semana Santa´ en is een vakantieweek. Veel feestende mensen onderweg, ook op het water. De kleine baai van ´el Saco´ bij el Pueblo ´el Bichar´ vormt daar op geen uitzondering. Toen we de lagune naderden hoorde we al van ver de basklanken van muziek die Aad en ik in een jukebox niet zouden hebben gekozen. Andere jachten lagen er niet voor anker. Het aanlopen was trouwens niet eenvoudig met het weinige water onder de kiel. Op gegeven moment moesten we de Gemini door de modder sleuren om weer voldoende diepte te krijgen. Toen we eenmaal voor anker lagen en van onze eerste pot sop aan het genieten waren, kwam een drietal surfertjes uit het dorp bij ons langs. (Tja, die surfplanken zullen ze wel cadeau hebben gekregen van surfers van het resort hier 2 uur varen vandaan ....) Op hun plank staande en over het potdeksel hangend, vroegen ze mij allerlei cadeautjes terwijl ze het Gemini-dek afscheumden (lijnen, chockcord, duikbrillen, eten ...). Wat te eten heb ik ze gegeven. De gerustheid werd er niet groter op toen zoŽn speedsloep met chico´s in waarneembaar beschonken toestand om de Gemini cirkelde. Wat een onrustige plek! Met de verhalen over ´boardings´ van jachten in gedachten opperde ik om te verkassen. Aad had verdere uitleg niet nodig en twee uur later lagen we voor anker op de rede van het ´Paradise resort´ een oord waar vooral kite-surfers op af komen.
De volgende dag zijn we naar Isla Lobos gevaren, twee piepkleine, onbewoonde eilandjes. Daar gezwommen en geluncht en naar de baai van Porlamar gezeild. Onderweg werd er weer een simmetje van een van de hengels gevaren. Opzet? Ik denk van niet. Uit nieuwsgierigheid en om te stunten varen Venezolanen met hun speedsloep het liefst zo hard mogelijk vlak langs andere boten.
Zondag wilden we onze oude plek in de marina innemen. We hadden het hek-anker al laten vallen toen de havenmeester van de kant schreeuwde dat we naar een andere plek moesten. Net doen of je hem niet hoort, wil nog wel eens helpen; gewoon doorvaren dus. Hij hield voet bij stuk; er was al voor die plaats betaald. Ons hek-anker, dat achter de ketting van een ander, >100 pond, anker bleef steken, kregen we pas met behulp van de lieren (voor zeilers: de grote val en stagfokval) aan boord. Bezweet, onder de modder, maar voldaan zijn we toen aan ons happy hour begonnen.
Donderdag is Señor Gollo een electronica-man langsgeweest. Een kundige man, maar ook een prettig mens. Binnen 3 kwartier ($ 10) had hij de diagnose van de kapotte Autohelm rond (voor de spanningstoevoer van de computer te dunne bekabeling, die na al die jaren is gedeterioreerd) en had hij de radar weer aan de gang. Vooral zijn ervaringskennis vond ik opvallend. Er zijn met dat zeilen zoveel weetjes. Ik moest denken aan Piet Hein van de "Double Dutch" die de uitspraak deed: "Ja en als je alles weet, ga je dood!".
Zaterdag komt Harriet.
Hier nog een foto van de Gemini in Chacachacare:
