Marina Hemingway is de belangrijkste jachthaven van Cuba. Het bestaat uit 4 forse kanalen met betonnen oevers. Toen de Gemini daar lag, waren twee kanalen in gebruik voor jachten. Een was om onduidelijke redenen in reparatie; hopelijk om de beruchte betonnen uitsteeksels onder water, waar opblaas-dinghies wel eens op stuklopen, uit de weg te ruimen.
In tegenstelling tot de meeste andere marina's is hier, met Havana naast de deur, van alles te krijgen. Er zijn winkels, restaurants en er is een wasserette en een jachtwerf. Havana wordt door veel Cubanen gezien als buitenland; er is veel meer te krijgen dan elders in het land en de meeste non-habaneros zijn er, bij gebrek aan geld, ook nog nooit geweest. De invloed van de grote stad is ook op andere manieren te merken: door security mensen worden puta's aangeboden en men is veel brutaler in het vragen van geld of cadeautjes. Af en toe krijg je de indruk dat iedereen voor een jarige dochter of echtgenote nog een cadeautje nodig heeft. Zelfs de marina-staff en de marina-winkel hebben het lef om standaard aan hun rekening 10% propina (fooi) toe te voegen. Met een grijns brengen ze de propina in mindering als je daar iets van zegt. Daar veel contacten hier (uiteindelijk) toch een financiële inslag blijken te hebben, heb ik me in Hemingway zo nu en dan een prooi gevoeld.
Daar net als in Varadero de afstand naar de V.S. kort is, is er veel bewaking en zijn er strenge security-maatregelen. Zonder toestemming van het management mogen geen bezoekers aan boord. Cubanen mogen sowieso niet aan boord en mogen zich ook niet in de buurt van de schepen ophouden.
Een picnic, die ik op mijn laatste dag in Havana heb georganiseerd voor vriendin Maribel en haar in Havana woonachtige familie, moest dan ook op zo'n 50 m afstand van de Gemini plaatsvinden. Niet alleen dat ik alleen achter het fornuis heb gestaan, maar die 50 meter afstand heb ik wel vaak moeten overbruggen. Saillant detail: het brood dat ik voor deze gelegenheid had gebakken, was al door het gezelschap opgegeten voor dat we met de eigenlijke maaltijd begonnen.
Habana Vieja, de oude stad, ligt niet naast de deur. Met openbaar vervoer, WahWah's (bussen)en/of carro's (grote, oude Amerikaanse sleeen, waar veel mensen in kunnen) deed ik er, inclusief wachttijden, tussen de 1 tot 2 uur over. Met de taxi (20$) ben je er binnen een half uur. De reis heb ik een aantal keren gemaakt, meestal vergezeld van cubanen die er erg handig in zijn. In Cuba, waar bij de bushaltes de mensen samengepakt staan, is het de gewoonte als je aankomt te vragen wie de laatst wachtende is en na wie hij/zij aan de beurt is. "Quien es ultimo? Atras quien te vayas?" Als de wahwah komt, wordt het geen chaos. Iedereen weet wanneer hij in kan stappen.
Havana, la Habana, is iedere keer weer een belevenis en dan vooral de oude stad met zijn koloniale architectuur. In de tijd dat deze gebouwen in goede staat van onderhoud waren, moet Havana een van de mooiste steden van het Noordelijk halfrond zijn geweest. Hoewel de restauratie groots wordt ingezet, zelf de Malecon (de boulevard) is project geworden, is het verval van de woonwijken nog steeds shocking.
Heel wat gebouwen staan op het punt in te storten en zijn voorbij het moment om nog gerestaureerd te kunnen worden.
In de winkel "El Navigante" op Mercaderes, tussen Obispo en Obrapia, heb ik alle ontbrekende zeekaarten kunnen aanschaffen voor het vervolg van de Cuba-reis. Zeekaarten van Cubaanse makelij staan trouwens als zeer accuraat bekend. Leuk detail is dat de mevrouw die de kaarten volgens de laatste informatie corrigeert, mij nog van drie jaar daarvoor herkende. Zij heeft mij toen veel bijzonderheden over haar ambacht verteld.
Om redelijk op tijd in Cayo Largo aan de zuidkust te kunnen zijn, hier zal Harriét opstappen, besluit ik ´hem maar weer eens te peren´. Voor 6 april vraag ik clearance aan om Hemingway te mogen verlaten.
