We nemen de bus van 9.30, 200 Jamaicaanse dollars p/p (60 = 1dollar) We zijn de eerste 3 in de bus, maar als we de kustweg bereiken zit de bus vol. Het is ongeveer 3 ŕ 4 uur rijden en als we de kustweg verlaten en de bergen ingaan wordt het mooier, groener en ruiger in ”The blue Mountains” Het is de hoogste bergrug van Jamaica met de grootste rivier van het eiland, de Rio Grande. We scheuren door een schitterend landschap. De bus heeft haast zo te merken. Stoppen voor in en uitlaten van mensen doet hij zeer kort, waardoor het een sport wordt om in de bus te komen. Af en toe wordt er gevloekt en geschreeuwd naar de chauffeur die stoďcijns doorrijdt en als reactie nog meer gas geeft in de naderende bocht. Er staat wel een collega bij de deur, die de indruk maakt voor vertrek van de bus nog een jointje opgestoken te hebben. Behalve kaartjes verkopen heeft hij als taak net ingestapte passagiers bij de lurven naar binnen te trekken. Hij fluit, wat het seintje is voor de chauffeur om stevig op te trekken. Soms wordt er helemaal niet gestopt en moet er wat meer gesleurd worden en zie je de nieuwe passagier uitgevloert op een bankje neerploffen. Altijd leuk zo`n bus, theater van de bovenste rang. Als we de suburbs van Kingston-town inrijden, gaat de radio keihard aan en horen we nog net hoeveel misdaadslachtoffers er de laatste nacht gevallen zijn als gevolg van messteken, verkrachtingen en schietpartijen. En dat iedereen maar goed op moet letten! Wij laten ons afzetten bij King-street en de aardige jongen bij de deur maakt ons duidelijk dat wij niet naar de andere kant van de weg moeten gaan en de wijken daarachter. Aan deze kant blijven schreeuwt hij ons nog na. Als de bus allang wegrijdt staat hij nog te zwaaien naar de kant die we opmoeten en waar we niet heen moeten. En nu maar hopen dat we het goed begrepen hebben. Mensen in Port Antonio hadden ons nog gewaarschuwd: “Why go there? Over there they open your chest for nothing and cut your throat, yahman!“ OK, licht onder de indruk van dit laatste lopen we dapper over King-street. Alles wat op straat loopt kijkt naar ons. Er liggen een rij zwervers langs de kant, alsof ze liggen te liften. Er wordt van alles geroepen, maar met stevige pas en glimlach om de mond lopen we hier alsof we niet anders gewend zijn. Een prettig gevoel? Nee, dat niet. Wel lekker dat we helemaal niets van waarde bij ons hebben. We gaan er maar vanuit dat we in deze wijk veilig zijn. We nemen geen zijstraten. Dan zien we op de hoek een MacDonald. Om het even op ons te laten inwerken, nemen we daar 3 flinke kippenpoten met friet, salade en cola. We lopen daarna richting zee. Er staan grote hotels en er is een craftcentre met allerlei souvenirs. Overal en alles van de spulletjes is groen-geel-rood en we hebben het snel gezien. Ik koop alleen een slof Marlboro voor 500 Jamaicaanse dollars, dat is minder dan 10 dollar US en is voor niks. (Later blijken het neppers en niet te roken!) Frans koopt ook nog een slof voor de Cubanen.
Buiten staat een aardige oude rastaman, waar we een armbandje en kettinkje kopen. We gaan op de foto met de man. Volgens hem hebben wij goede vibraties, maar kunnen we toch beter een taxi nemen als we ergens naar toe willen. Hij regelt een taxi voor ons, die ons naar het Marleymuseum wil brengen. Onderweg wijst de taxichauffeur ook ons de beruchte wijk waar we niet in moeten gaan. Met eenzelfde verhaal dat hijzelf er ook niet levend zou uitkomen. “You have to be born there to stay alive. They open your chest ……..” Ja, ja, laat maar! Yaman!
Onderweg naar Bob gaan we nog even langs Devon House, een van de mooiste koloniale huizen van Jamaica. In 1881 gebouwd door de eerste zwarte miljonair van het land en nu ook een restaurant. Er is een tent met het beste ijs van het eiland. Ja, natuurlijk willen we wel en even later lopen we door de tuinen samen met de taxichauffeur en een enorm`ijsje. Deze hele wijk lijkt in niets op een achterstandswijk. Er zijn alleen maar grote, kapitale huizen en brede lanen.
Dan op naar BoBs museum, dat wil zeggen zijn voormalige woonhuis en studio en nu een soort bedevaartsoord voor de reggaefans. Rondom de tuin grote foto`s aan de muur van Bob en familie. Het huis is leuk en oud, bijna alles is in oude staat gelaten. De veranda waarop hij z`n muziek schreef, met hangmat en uitzicht, de studio en zijn gitaren, slaapkamer etc. Net of hij zo zou kunnen binnen lopen. Het verbaasd dat hij al in 1981 overleden is. Zo lang al?
Na het belangrijkste van Jamaica gezien te hebben, laten we ons met taxi naar het busstation brengen. Wat een bende! We zijn de enige buitenlanders en met wat hulp komen we erachter waar en welke bus we terug moeten hebben. Het is de laatste van de dag en het staat flink vol met wachtende mensen. Braaf blijven we in de buurt. Het station nodigt niet bepaald uit tot gezellig mensen kijken. Wij zelf worden van alle kanten bekeken.
We maken zo nu en dan een praatje en krijgen te horen dat we er als de kippen bij moeten zijn om in de bus te komen. Er zijn veel mensen naar de markt geweest die ook mee terug willen.
We zien al bij de andere bussen worstelende mensen die proberen de niet al te grote bus in te komen. Na een uur komt het busje en gaat de menigte over tot duwen, dringen en trekken. Een man ziet kans ons (voor een biertje!) door het raampje naast de chauffeur naar binnen te smokkelen, vňňr dat de deur voor de andere mensen open gaat. Het was een paar meer biertjes waard geweest, want zodra wij 3-en zitten, gaat de deur open en zijn we getuige van een gekkenhuis. Mensen vallen over elkaar heen om een plekje te bemachtigen, met volle manden, zakken en tassen. De jongen van de deur moet het allemaal zien te regelen en hij deelt de passagiers in. Niet iedereen is het hier mee eens en er ontstaat een zeer opgewonden sfeer. Vloekend en scheldend moet iedereen (behalve wij ….) weer de bus uit en begint er een herindeling. Dit duurt bijna 1 uur! Tassen en dozen er weer uit en er in. Dan is er een mand rijst, maar de eigenaar is zoek. Dan zit er weer iemand in de bus maar ligt z`n koopwaar nog buiten. Dan weer gaan mensen opstaan en plaatsen ruilen. Wij blijven zitten waar we zitten en verroeren ons niet. Dan blijkt de chauffeur opeens verdwenen. Een complete chaos! En wij zijn toch echt wel iets gewend, al zeg ik het zelf. Als we eindelijk rijden, begint er voor in de bus een vrouw ruzie te maken met een man achter in de bus. Al snel bemoeien zich anderen er mee. Er wordt geschreeuwd, gevloekt en de meest grove verwensingen aan familieleden gaan over en weer. Onze oren klapperen. Behalve woorden als fuck, suck zijn er meer creatieve verwensingen zoals “You and your well-furnished asshole”, “bloodclont” en nog veel meer moois. De ruzie houdt maar niet op. 3/4 van de bus is stil en zwijgt, 1/4 doet driftig mee. Een pandemonium! Het werkt in de eerste instantie op de lachspieren, maar we houden ons gedeisd. Na ongeveer 1 ˝ uur gaan de ruziemakers er bij staan. Het wordt grimmiger. Door de volle bus kunnen ze gelukkig niet bij elkaar in de buurt komen. Het is inmiddels pikkedonker geworden en de chauffeur scheurt de donkere bochten door. Hij lijkt meer te kunnen zien dan wij. Tot opeens een vrouw de bus toespreekt en zegt ”Wat moeten die blanken wel van ons denken als we ons zo als idiote apen gedragen.” Er gaan er nog een paar uit hun dak en dan wordt het rustiger. Frans heeft ondertussen een kind op schoot genomen en Art en ik manden met boodschappen, zodat er meer mensen in de bus kunnen. Het laatste ˝ uur ontstaat er een serene rust en staart iedereen in het donker voor zich uit. Niemand heeft nog energie iets te zeggen, behalve dan 1 knetterstoned ventje die in zichzelf zit te praten. Zo`n bizarre busreis heb ik m`n leven nog niet meegemaakt! We zijn opgelucht als we in Port Antonio de bus uitstappen.
Een beetje veel op 1 dag na al die rust op zee. We zijn doodop, maar hebben het overleefd. Volgens een boekje over reizen dat we s`avonds tijdens onze noodlesoup en rum-cola lezen, moet je”avontuurlijk” of ”in geldnood” of ”masochist” zijn wil je de bus naar Kingston nemen. We houden het op het eerste.
