Om terug te komen na een geweldige vakantie door Borneo en daarna nog even Kuala Lumpur is het wel even wennen. Nog een dagje in dat heerlijke ressort van Rebak en dan varen.
Na het ankeren bij Kuah (waar we moeten uitklaren) valt op dat er veel olie bij de (hydraulische) ankerlier naar buiten komt. Het is zondag, maar Frans belt een monteur die meteen de volgende dag komt. Foute boel, blijkt in de loop van de dag. De technisch details weet ik nooit te onthouden (het ging om geklapte afdichtringen en tandwielen die waren ontzet), maar het komt er op neer dat er onderdelen besteld moeten worden die van het vasteland moeten komen en het is de week voor het Chinese Nieuwjaar. Veel bedrijven doen dan al hun deuren dicht. De monteur is zeer gestrest. De man is welwillend, maar overziet zijn eigen agenda niet goed. Dus steeds zegt hij dat hij komt en belt dan dat hij later komt, en weer dat hij later komt en dan dat hij de volgende dag komt… Op gegeven moment vraagt hij of Frans het zelf kan doen. Hij is de enige op het eiland die verstand heeft van hydraulische pompen dus we kunnen hem beter niet tegen ons in het harnas jagen. En we zien ook dat hij het hartstikke druk heeft. Opvallend is dat hij het gereedschap van de Gemini gebruikt en voortdurend opmerkingen maakt over de ‘quality tools’ die Frans heeft.
We moeten ons dus nog een paar dagen op Langkawi zien te vermaken. Ik doe dat door nog een dagje te gaan duiken bij Pulau Payar. Als Frans me naar de boot bij de terminal brengt, vraagt iemand of hij niet mee gaat. Als hij zegt dat terwijl ik ga duiken hij aan de Gemini gaat werken oogst hij veel lof. Een ‘good husband!’. Haha, een titel waar hij erg trots op is …
De ‘ visibility’ is bij Pulau Payar zo slecht dat ik bij het afdalen meteen besluit dat ik niet ga. Het is bovendien een zeer slordige duikschool, het materiaal van mijn buddy gaat direct al kapot. Ik laat weten dat ik wel ga zwemmen, vanuit de veronderstelling dat ze me dan na die tijd wel oppikken. Uiteindelijk ben ik zelf snorkelend, met mijn trimvest als ‘bootje’, teruggezwommen. Het was zo wčl echt mooi. De duik die ik ’s middags alsnog deed –omdat een jongen me vertelde dat het dieper beter was- was ook niet de moeite waard. Je zag echt helemaal niets. Door het moesson seizoen is het water iets warmer waardoor er meer algen in het water zijn. De bodemsamenstelling heeft er ook iets mee te maken, begreep ik, reden waarom je in hetzelfde seizoen op de ene plaats er veel meer last van hebt dan op de andere. Op Borneo was er, wat het zicht aangaat, niets aan de hand. Toch heb ik een leuke dag gehad.
Op Langkawi besluit ik mijn reis twee dagen te verlengen, zodat we in ieder geval rustig naar Phuket kunnen varen. Hoewel het telefoontje met China Airlines enige voeten in de aarde heeft (de volgende keer dat ik dat doe zal ik echt het internationale alfabet bij de hand hebben) verloopt de omboeking verder zonder gezeur. Geen cent extra, alles geregeld.
Als vrijdagmorgen de monteur komt en de pomp weer installeert, durf ik, om het boze oog te vermijden, het niet hardop te zeggen of stilletjes te denken dat we echt gaan varen. Toch is het zo. Het uitklaren is zo gepiept en we kunnen….!
Bij Telaga Harbour, nog steeds op Langkawi, maken we de eerste stop . Eigenlijk is dat geen Maleisië meer, het is er zo internationaal als een luchthaven. Dan volgen dagen van varen, zwemmen en snorkelen. We gaan voor anker bij Koh Tarutao, waar de zee zo steriel en visloos is als kraanwater, maar het weer is prachtig.
Ver bij ons vandaan zien we een squall die wel veel wind afgeeft. Het is een prachtig uitzicht. Bij Koh Rok Nok ankeren we tussen twee eilandjes met aan twee kanten prachtige riffen. Er zijn een paar catamarans met veel mensen aan boord.
Volgens mij beseffen ze niet over welke ‘koralen stad ‘ ze heenvaren. ’s Avonds is Frans weer ziek, waar ik wel wat ongerust van wordt.
Na het scheepspalaver (beraad) is Koh Phi Phi het volgende doel. En dat heeft ons gespeten. Wat een herrie! Het giert er van de boten, waaronder veel longtails en de disco dreunt door tot middernacht, Ik ben er ietwat zuur over, omdat we ook langs een plek hadden kunnen gaan waar ik vorig jaar zulke mooie dingen heb gezien. Maar goed, ik heb al heel veel gezien en ook op die drukke plek blijkt het snorkelen te kunnen.
Ik moet wel goed uitkijken, die longtails hebben vanwege de traditie een hoge voorsteven en dat maakt dat de schipper niet ziet wat ie voor zich heeft. Inmiddels zijn we er ook achter dat Frans vanwege z’n visum een dag eerder in Thailand moet zijn dan gepland. Ik ben er in eerste instantie niet gelukkig mee, maar snap dat het niet anders kan. We moeten eerst langs Ao Chalong. Het regent er en donkere luchten hangen boven de imponerende Buddha, die uitkijkt over de stad en de zee.
Lang hoeven we er niet te zijn. We gaan inklaren, waarbij blijkt dat het yottiedom in deze streken veel weg heeft van een klein dorp. Iedereen kent iedereen en het havenkantoor lijkt wel de dorpspomp.
Bij Koh Rang, de volgende en laatste ankerplaats voor Boatlagoon in Phuket, ga ik ’s morgens vroeg snorkelen. Frans slaapt nog. Op weg naar waar ik denk dat een rif is, denk ik lekker op te schieten. Ik ben al bijna bij de volgende boot. En nog zo’n afstand en dan ben ik bij het rif. Als ik nog een keer kijk, zie ik dat die ‘volgende boot’ de Gemini is. En dat ik dus ondanks hard zwemmen achteruit gegaan ben. Ik probeer tegen de stroming in te zwemmen, maar het lukt slechts minimaal. Als ik moet hoesten, ben ik meteen weer een paar meter achteruit. Ik roep Frans, maar die ligt beneden in de boot te knorren. Ik herinner me dan het zinnetje in de Lonely Planet, ‘Drownings are very common in Phuket’. Wat nu? Ik realiseer me na een tijdje geprobeerd te hebben de Gemini te bereiken, dat zwemmen en roepen (die man wordt gewoon niet wakker) gewoon geen zin heeft . Ik ga dwars op de stroom zwemmen en weet met moeite het eilandje te bereiken. Gered! Alleen nu moet ik nog weer naar de Gemini zien te komen. Een visser die ik probeer te vragen, lacht vriendelijk en geeft me een olieblik. Dank u, kan ik in ieder geval niet verdrinken. Maar zwemmen lukt ook niet. Als Frans aan dek verschijnt, ben ik te ver weg om met roepen iets duidelijk te kunnen maken. Ik schrijf met heel grote letters in het zand :” STROOM TE STERK ” maar zelfs met de verrekijker kan Frans dat niet ontcijferen. Hij maakt het teken “Is alles OK?”, maar begrijpt pas wat er aan de hand is als hij mij met de dinghy komt halen. Ik ben er helemaal moe en akelig van. En mijn redder erg dankbaar natuurlijk.
foto’s door Dick van KINDOFBLUE
Het varen naar Boatlagoon komt vrij precies, vanwege de ondiepten. Alleen met hoogwater kun je naar binnen. We lopen bijna vast, maar het gaat goed. Ik ben werkelijk onder de indruk van het feit dat als we aan komen varen er een man of 14 klaarstaan, die meteen de takels onder de boot schuiven en direct de boot uit het water hijsen. Wat een professionele organisatie. En wat een luxe dorp, die lagoon. ’ s Avonds eten we gezamenlijk met Dick en Anita van de KINDOFBLUE en Mieke en Rob van de STAMPER en nog andere kennissen van Frans.
Het zit er de volgende dag weer op. Het wordt nog even spannend want voor mijn vlucht heb ik een boekingsfout gemaakt. Uiteindelijk lukt het om standby nog een ticket naar Bangkok te krijgen waar ’s nachts mijn vliegtuig naar Nederland gaat. Pfffft ….alweer gered.
