Langkawi is zo’n 60 mijl te gaan. Op 29 november zijn we vlak voor het donker vertrokken, uitgezwaaid door Troy. Tussen de geankerde koopvaardijschepen door, op weg naar het open water, bleek een van de schepen net ankerop te zijn gegaan. Met een oorverdovende lange stoot van zijn toeter gaf hij het attentiesignaal, zodat ik hem nog op tijd kon ontwijken. De eerste uren moesten we motoren, maar daarna kregen we mooie noordoosten wind van tegen de 15 knopen. ’s Nachts moest ik nog een extra rif steken om niet te vroeg aan te komen bij de eilandjes rond Langkawi, die knap onoverzichtelijk kunnen zijn. Pulau Langkawi is een groot eiland met 99 kleinere eilandjes er om heen. Het ligt aan het eind van de Straat van Malakka en dicht bij de grens met Thailand. De eilanden zijn groen, tropisch bebost en hebben steile, grillige kusten die afdalen in veelal helder water. Met de relatieve ondiepte zijn er veel interessante ankerplaatsen die niet ver van elkaar verwijderd zijn. Het is een prachtig vaargebied en veel jachten blijven hier een tijd rondhangen. Ook niet onbelangrijk, Langkawi is een dutyfree eiland en een uitgelezen plek om bootonderdelen in te voeren en de voorraden alcoholica aan te vullen.
De oriëntatie bij de aanloop van Langkawi in het donker vonden we lastig (één lichtbaken en meerdere verlichte joons van visnetten) en pas bij het eerste ochtendgloren zijn we aan de doorvaart van Selat Dayang Bunting begonnen. Hierna hebben we gelijk koers gezet naar Rebak Island. Hier zal la Gemini vanaf januari voor langere tijd op de kant gaan en het leek me goed me alvast te oriënteren en de afspraken over de “haul-out and hardstand” aan te scherpen. De ingang van de jachthaven, die verder landinwaarts in een soort binnenmeer van het eiland ligt, is erg smal en pas dichtbij snap je hoe het in elkaar steekt.
Rebak marina is een prachtige locatie op een klein, enigszins afgelegen eiland ten westen van Langkawi. Er gaan frequent gratis shuttle speedboten naar het hoofdeiland, maar om daarna in de hoofdplaats Kuah te komen moet je wel een taxi nemen of een scootertje huren. De jachthaven hoort bij een groot resort-hotel complex en bootmensen mogen gebruik maken van de faciliteiten. Zeer prettig is het grote zwembad, vlakbij het strand, waar het heerlijk relaxen is na een dag hard werken aan je boot.
In het zwembad ontmoetten we de Amerikaanse solozeiler Giles. Hij vertelde 3 jaar geleden in Telaga Harbour in zijn dinghy overvaren te zijn door een van die snelle Maleisische vissersboten. Zijn armen, die hij ter bescherming van zijn hoofd tegen de schroef omhoog had gestoken, werden verbrijzeld. De verantwoordelijke boot scheurde na de overvaring gewoon door en kon pas veel later worden gevonden. De eerste hulp, het stelpen van de heftige bloedingen, werd door een arts van een van de geankerde boten verleend. Ziekenhuizen in de buurt van Langkawi konden Giles niet helpen en uiteindelijk kwam hij terecht bij een specialistisch centrum in Penang. Er is veel over dit ongeluk te doen geweest. (zie o.m. Noonsite http://www.noonsite.com/Members/sue/R2010-02-20-5). Het toonde aan dat op het gebied van veiligheid (training, vergunningen en toezicht) er nog heel veel moet gebeuren in Maleisië, hetzelfde geldt voor Thailand. Jullie denken toch niet dat ze daar iets weten van een vaarbewijs ofzo.
De snelle skiffs, bestuurd door onervaren jongemannen die helemaal achter in hun boot zitten, hebben hoge, traditionele voorstevens waardoor het zicht naar voren voor een groot deel wordt belemmerd. Op 1 december is het afscheidsdiner van Sail Malaysia in een resort bij Telaga Marina. We worden ’s avonds in Rebak met een speedferry opgehaald en daarna met een bus naar Telaga gebracht. Helaas gaat het, zodra we met zijn allen aan tafel zitten, waanzinnig regenen. De Maleisiërs laten zich niet gek maken en zetten het buffet onder een afdak. Het is wat krapper, maar daardoor niet minder gezellig. Jammer van de versieringen, en ook het orkest en de dansgroep komen niet meer tot hun recht. Op verzoek van bevriende zeilers, die sinds 2½ jaar hun boot op de kant bij Rebak hebben staan, hebben Kimberley en ik hun boot ontdaan van de etensvoorraden, zowel in blik als in ander verpakkingsmateriaal.
Het blijkt dat vooral de blikken met vruchten slecht bestand zijn tegen hogere temperaturen. Ze zwellen op en kunnen vervolgens scheuren. Voedsel in geplastificeerd verpakkingsmateriaal houdt het sowieso slecht uit. Pasta’s in de hardplastic zakken houden het beter uit, tenzij ze van meet af aan kevertjes bevatten. Zo’n zak verwordt dan tot één grote cultuur van ‘weavils’. De, soms buitensporige, ontwikkeling van andersoortige populaties van ongedierte zijn belangrijke risico’s als je in de tropen langere tijd etensvoorraden aan boord laat.
Wij troffen een grotere variant kakkerlak aan, die toen we met insecticide gingen spuiten, in grote getale aanwezig bleek te zijn. Waarschijnlijk in hun doodstrijd renden de beestjes in het rond en bezorgden ons een unieke ervaring. De dag er op heb ik zo’n 100 gram boorzuurpoeder rondgestrooid, een beproefd middel tegen dit soort ongedierte, omdat het ze onvruchtbaar maakt. Op verzoek van de schipper en op voorraad bij de chandlery van Rebak, heb ik ook een speciaal gif tegen termieten in het rond gespoten. Op Rebak hebben de termieten de hardhouten ‘boulevard’ als foerageergebied gekozen, waarvan een groot gedeelte als gevolg daarvan nu is afgesloten.
Op 4 december zijn we naar Kuah gevaren, de belangrijkste haven van Langkawi. Ter hoogte van het dinghy-dock in de buurt van de moskee zijn we voor anker gegaan. Het is een klein stadje met een aantal hotels, een marina en heel wat taxfree winkels. Er zijn veel Maleisische toeristen, die gezien hun omvangrijke bagage bij terugkeer naar de ferry, van het vasteland zijn overgekomen om eens flink dutyfree te kunnen inkopen. Na drie nachten voor anker te hebben gelegen, kwamen er bij het stroomdraaien problemen met de startaccu’s naar voren. Een van de twee accu’s bleek gaar te zijn. Om gemakkelijker nieuwe accu’s aan boord te krijgen, besloten we te verkassen naar de Royal Langkawi Yachtclub. Niets bijzonders deze jachthaven. Van een eerdere glorie is nu wel de glans af. Veel is er aan reparatie toe en het zwembad ligt er troosteloos en vies bij. Het kan er rolly zijn als gevolg van de ferries die langs varen en soms lagen de steigers zo te shaken dat we dachten elk moment met een steigerdeel het ruime sop te zullen kiezen. Voordeel is dat je bij een grote supermarkt in de buurt bent en dat je op het nabijgelegen Jettypoint lekker en goedkoop kan eten èn kunt uitklaren.
Het kostte veel moeite geschikte accu’s te vinden. Uiteindelijk nam ik genoegen met accu’s die qua omvang nog maar net passend gemaakt konden worden en met accupolen die andersom waren gesitueerd, waardoor de kabels de nodige aanpassing behoefden. Troy, die op zaterdag met de ferry naar Langkawi was gekomen na zijn eerste twee weken werken in Penang, stak een helpende hand toe. De schaarste aan accu’s zou te maken hebben gehad met de overstromingen in Thailand, waar een uitzonderlijk grote vraag naar accu’s was ontstaan.
Kim en Troy huren in het weekend een scootertje en rijden het eiland rond. Ze bezoeken de Seven Wells (Telaga Tujuh) waterfall die zij via een lange trap met 638 treden die dwars door de jungle loopt hebben beklommen.
Op maandag stond de nieuwste attractie van Langkawi, de panorama kabelbaan met een lengte van 2,2 km, op het programma. Door de harde wind van die dag was de kabelbaan echter tijdelijk buiten werking gesteld. Gelukkig was het later die middag toch mogelijk om een ritje naar boven te maken en over de luchtbrug te lopen. Het uitzicht was volgens hen beide zeer de moeite waard. Aan het eind van de middag is Troy met de ferry naar Penang teruggekeerd.
Op 12 december zijn we uitgeklaard en op 13 december zijn we naar de ankerplaats van Telaga gevaren, de laatste voor Thailand.
Het is een door 2 kunstmatige eilanden afgeschermde baai op de westpunt van Langkawi waar je met je bootje zeer beschut ligt
De natuur is er prachtig met groen beboste heuvels, helder water, bijzondere vlinders, neushoorn- vogels en zeearenden die regelmatig overvliegen. De zeearend is het symbool van Langkawi. Eindelijk zien we ook weer eens fregatvogels, mijn favorieten. Aan mijn verjaardag werd ook nog gedacht met een nieuwe zonnebril en een fles drank.
