Op 31 juli zijn we rond half negen vertrokken vanuit Kupang richting het plaatsje Kalabahi op het eiland Alor. Na een nacht doorvaren zijn we daar rond een uur of vier aangekomen, na meer dan 125 mijl te hebben afgelegd. Na het vertrek konden we zeilen, maar na een paar uur moest toch de motor aan omdat de wind teveel inzakte. Het werd een mooie tocht tussen de vulkanen door, waarvan vooral Frans onder de indruk was. Ik lag nog vaak plat op mijn rug om de weer opgekomen zeeziekte tegen te gaan. Eenmaal met de beschutting van de vulkanen ging het beter en kon ik ook van het mooie uitzicht genieten.
Voor de kust van Kalabahi zijn we, na twee mislukte pogingen, op een goede plek voor anker gegaan, beschut en op een goede diepte. Een ander zeiljacht bleek later een minder goede plek te hebben gekozen, want met laagwater lag de hele boot op haar kant op het droge. De eigenaar besloot er het beste van te maken en heeft meteen het onderwaterschip aan een schrobbeurt onderworpen. Tussen de boten door kwamen regelmatig houten kano’s voorbij, vol met kinderen die een praatje willen maken en om schriften en pennen vragen. Schriften hadden we niet, dus deelden we maar ballonnen uit. De kano’s bleven langskomen en uiteindelijk besloten we maar binnen in de boot te blijven, als we er eentje aan zagen komen. Dit ontmoedigingsbeleid werkte wel.
Als we aan land gaan is er dit keer geen strandje maar een krakkemikkig steigertje, waaraan soms wel meer dan 20 dinghy’s tegelijk liggen. Op de kade is een klein geel tentje waar informatie te krijgen is over de festiviteiten, de kosten voor het halen van diesel en de beschikbare tours.Overmorgen zullen de welkomstfestiviteiten plaatsvinden.
Die middag gaan we op pad om Kalabahi te verkennen. We beginnen bij het kleine museum waar ikat (soort geweven stof) en moko’s (bronzen drums) tentoon worden gesteld. Voor de bevolking van Alor zijn deze drums erg waardevol en zij maken nog steeds deel uit van de dowry (bruidsschat). Eentje kopen mogen wij niet, exporteren is namelijk illegaal. We gaan lunchen bij een eethuisje tegenover het museum met lekkere kip en groente. Ik vind hier voor de rest van de Indonesië reis mijn favoriete drankje. Het heet ‘Orange Water’ en is een isotonisch drankje met vitamine C. Daarna op naar een winkeltje om een Indonesisch woordenboekje te kopen. Die avond horen we, net als in Kupang, het gezang afkomstig uit de moskee over het water naar ons toe komen. De Ramadan is pas geleden begonnen en de minaretten lijken overuren te maken. ’s Avonds creëert het extra sfeer, ’s ochtend rond een uur of vijf vind ik het alleen maar storend vooral als ze door elkaar gaan zingen.
De volgende dag gaan we naar de markt die zich naast het museum bevindt, waar we groente kopen en voor we het weten zitten we midden in een avontuur. Ik heb in de Lonely Planet gelezen dat er een leuke motortocht door de bergen te maken is. Na intensieve onderhandeling met verschillende ojeks (motor plus driver) kunnen we een goede prijs bedingen. We rijden de bergen in en krijgen een prachtig uitzicht over de baai met alle zeilboten beneden. Dan gaan we langs de bergdorpen Mombang, Kopidil en Julta en stoppen voor een tijdje bij het mooie strand van Batu Putih. Onderweg zwaaien de mensen enthousiast naar ons en roepen ‘Hello mister, Hello misses!’ De kinderen zijn wat meer verlegen. Als we afstappen om onze benen te strekken en de drivers een sigaretje opsteken, denk ik een paar leuke foto’s te kunnen maken.
De kinderen rennen echter hard weg en verbergen zich achter een muurtje en staren ons met grote ogen aan. Westerse mensen hebben ze blijkbaar nog niet vaak gezien.
De dorpjes zijn overwegend Islamitisch met prachtige gekleurde moskeeën en worden afgewisseld door christelijke dorpjes met witte kerkjes. Het blijkt een meer uitdagende rit te zijn, dan wij in het begin dachten. De weg wordt steeds slechter en meerdere malen moeten we zelfs afstappen. We glijden regelmatig weg en onze drivers, jonge jongens, blijken eigenlijk niet te weten waar ze aan begonnen zijn. Gelukkig zijn ze zo behendig met het rijden op die kleine motortjes dat ze ons keurig afleveren op het strand. Op de terugweg vanuit Batu Putih rijden we dit keer langs de kust, wat een totaal ander plaatje oplevert, langgerekte stranden waaraan kleine dorpjes met huizen op palen elkaar opvolgen. We hebben een heerlijke dag gehad. Later blijkt dat als andere yachties, na ons aanraden, dezelfde tocht willen maken, onze drivers die route niet opnieuw willen rijden.
De dag van de festiviteiten breekt aan en we verzamelen ons met de andere yachties bij de dinghy steiger. Er zijn stoelen voor iedereen klaargezet en we worden verwelkomd met trommelmuziek en een traditionele dans door een groep oudere mannen gehuld in prachtige ikat.
We socialisen met de yachties en de Frans-Canadezen Carmen en Robert van de Caminata laten ons weten dat ze een prachtige foto van de Gemini hebben gemaakt in het ochtendlicht. We lopen met de gehele groep richting een groot veld waar een tent is opgezet. Er volgen een aantal lange toespraken in het Bahassa met soms krakkemikkig vertalingen waarna we worden verwend met nog meer dansoptredens. Verder krijgen we allemaal een flesje water en een doosje gevuld met lokale versnaperingen zoals zoetigheden omwikkeld met bananenblad.
Die middag zijn we, na een hele ochtend vol gezelligheid, samen met een lokale gids naar het ziekenhuis gegaan van Kalabahi. Frans had een week eerder tijdens het eten van een kippenpootje een kies afgebroken. Eerst dacht hij het wel te kunnen redden tot Bali, maar na inspectie via een spiegel en het zien van openliggende wortelkanalen en met de aanzwellende pijn, bleek een eerder tandartsbezoek toch noodzakelijk.
De tandarts is een kleine man die moeite heeft het verhaal van Frans in het Engels te begrijpen. We zijn blij dat de gids is meegekomen om het een en ander te verduidelijken. De tandarts denkt dat trekken het beste is en na een verdoving heeft hij al snel een stukje kies te pakken. Dit blijkt echter van een andere oude kies te zijn en niet degene waarvan Frans nu zo’n last heeft. Er volgt nog meer verdoving en dan blijkt dat het niet zo gemakkelijk is, als we gehoopt hadden. Er volgt een langdurig geruk en gewrik met nog meer verdoving. De zweetdruppels parelen op het voorhoofd van de tandarts, die hij met zijn in handschoen gehulde hand afveegt, waarna hij gewoon doorwerkt. Het blijkt duidelijk dat we in een derde wereldland zijn waar het met de hygiëne tijdens dit soort ingrepen nog niet zo nauw wordt genomen. Daarnaast wordt de hele ingreep op de voet gevolgd door een groep zeer betrokken Indonesiërs, die het allemaal maar wat interessant vinden. Alle stoelen in de kamer zijn bezet en regelmatig steekt iemand zijn hoofd even om de deur om die grote witte man in die stoel gade te slaan.
Uiteindelijk staan we dan toch buiten met een berg pijnstillers en antibiotica. Het stuk kies is voor het merendeel eruit en het resultaat is een groot gat met twee kleine resterende puntjes kies. We gaan terug naar de boot waar Frans een borreltje neemt. Het doodt meteen de bacteriën… De volgende dag genieten wij opnieuw van de festiviteiten. In de dagen die volgen blijft Frans last houden van het gat, wat maar moeilijk blijkt te helen. Gelukkig hebben we zakjes met oplosbare Brufen die uitkomst bieden, wanneer de voorgeschreven pijnstillers op zijn.
