Na 2 dagen in Auckland te hebben rondgekeken, stapte ik op zaterdag 23 januari weer op mijn bootje. Altijd weer een bijzonder moment om terug te keren op de plek waar het hart ligt. Waar ik eerdere keren snel een inventarisatie maakte van onverwachte beschadigingen en plekken met roest, was het nu meer het bekijken en beoordelen van het werk dat door diverse techneuten was gedaan. Het meest in het oog springende was natuurlijk de nieuwe hard dodger (vaste buiskap). Zeer mooi en vakkundig gemaakt moet ik zeggen en met 12 M8 bouten stevig bevestigd aan de kajuit. Het ontwerp had slanker gekund met invallende wanden en naar voren meer aflopend. Op afstand blijkt het toch moeilijk de finesses van je wensen over te brengen, zeker als je vanwege je werk niet alle aandacht er voor vrij kan maken. Verder lijkt het wel zo te moeten zijn dat waar wordt geschapen er ook weer dingen stuk gaan. De carstereo geeft geen sjoege meer en van het fornuis werken twee bi-metaaltjes niet meer, toch belangrijk voor de veiligheid. Vier raamstoppers zijn er stuk. Ze breken gemakkelijk af als het raam op een kier is gezet en buiten op het dek iemand met zijn lompe kakken er op gaat staan. Er is nog genoeg te doen. De witte waterlijn is beschadigd en de romp staat in de primer en daar moet een aantal lagen anti-fouling op, bedoeld om de aangroei tegen te gaan van zeepokken en meer van dat soort gespuis.
De eerste 4 dagen heb ik me ondergedompeld in het genot weer op mijn boot te zijn. Met Tom van de jachtservice had ik afgesproken dat ik voorlopig geen techneuten wilde zien. Daarna heb ik Tom opgezocht en de resterende joblist doorgenomen. Het zijn voornamelijk elektra klusjes die er overblijven en voor een aantal heb ik PJ nodig, de man die de gehele bedrading van de machinekamer, zo op het oog zeer vakkundig, heeft vernieuwd. De kans dat er nu nog lekstromen over de romp gaan lopen waar de anoden geen antwoord op weten, lijkt me sterk .. De nieuwe schroef zit trouwens nog ingepakt vanwege het schilderwerk aan de romp.
Tenslotte heb ik de Toyota station, die ik vorig jaar al van bevriende Canadese yotties had gekocht, op mijn naam laten zetten en een nieuwe accu aangeschaft. De verkoper was verbaasd dat er geen leven meer in de accu zat; er zat nog garantie op. Na 6 tot 8 maanden stil te hebben gestaan, is het sulfateren van de platen zo ver gevorderd, dat je een accu weg kunt gooien, blijkt. Als ik een half jaar naar Nederland ga, zet ik meestal een gedeelte van een zonnepaneel op de accubank van de boot, dan blijven ze in conditie.
Het pakket van 55 kg, dat ik met behulp van vriend Evert op Schiphol had afgeleverd, stond ongeschonden op me te wachten. Het grootste deel van de zeekaarten voor de volgende reis heb ik nu aan boord en eindelijk heb ik nu dan toch ook een gennaker. Het is een lichtweerzeil waarmee je toch een redelijke vaart kunt blijven maken als de 15-20 knopen wind te lang op zich laten wachten.
