Alle mij bekende boten op de werf zijn vertrokken. Bruno heeft zijn trimaran kunnen verkopen en zit nu (waarschijnlijk) in Vietnam. Linda is met de Serafin voorbij Niue Island en op weg naar Australië. Ze wil haar boot daar verkopen, omdat ze het zat is steeds crew te moeten regelen. Singlehandlen ziet ze niet zitten, nadat ze ooit midden op zee een slingerende radarscanner uit de mast heeft moeten halen. Jammer hoor, een prachtig schip. De Mokisha was al vroeg weg; Tom en Colleen hebben het een beetje gehad met de geďndustrialiseerde wereld en hangen het liefst snorkelend boven een mooi koraalrif. Ook de Franse familie met drie kinderen, die ik als buren had, zijn westwaarts vertrokken. Ze hebben hier het orkaanseizoen afgewacht. De kinderen gingen hier naar school en pa (surflessen) en ma (in de giftshop) hadden allebei werk.
Mijn tijdschema is nog wel ruim. Het plan is in Nieuw Zeeland te eindigen dit jaar, hoewel dit plan zich zo maar laat wijzigen. Daarvoor zou ik eind oktober in Suva (Fiji) moeten zijn. Hemelsbreed is dat zo’n 1850 mijl hier vandaan. Naar Nieuw Zeeland is het dan nog eens 1000 mijl.
Het pakket met onderdelen (35 kg) dat ik vanuit Holland heb gestuurd is gearriveerd. Weer zonder enige problemen. De douane heeft het niet eens bekeken (waarschijnlijk wel besnuffeld) en invoerrechten hoef ik met een “yacht in transit” niet te betalen. Het grootste aandeel in het gewicht zijn de guidebooks (er zitten er al een aantal bij van de Indische oceaan) die ik 2ehands voor weinig heb kunnen scoren.
Het nieuwe tedoenlijstje is klaar. Nu nog mijn procrastinatieproblemen zien te overwinnen (maar daar heb ik al mijn hele leven last van). Of ik al iets klaar heb?? Ja, het leer op het stuurrad is opnieuw ingeregen en de iPod, die met een geluidskabeltje rechtstreeks op de muziekdoos is aangesloten (een front aux-ingang), kan nu dagenlang mijn favoriete muziek ten gehore brengen . . .
