Bij Bahia Honda begint een koraalrif, los Colorados, dat loopt tot bij Cabo San Antonio, de westpunt van Cuba. In het begin is het rif dicht bij de kust om uiteindelijk uit te waaieren tot een afstand van 25 mijl van het vasteland. De binnenzee die wordt omsloten draagt de naam Golfo de Guanahacabibes. Ik heb ook met aardig oefenen dit nooit vloeiend uit m'n mond kunnen krijgen. Het meest westelijke gebied wordt tot het meest afgelegen van Cuba gerekend. Er zijn hier maar weinig steden en de mensen zijn er nog armer dan arm. Hoewel het "for the reckless spirit" mogelijk is met een diepgang tot 1.80 m aan de binnenkant van het rif te varen, kies ik er voor buiten het rif om te varen. Het zijn 120 mijl naar Los Morros. Er wordt een koufront voorspeld die volgens de Cubaanse weerberichten pas de volgende namiddag het westen van Cuba zal bereiken. Poets! 's nachts krijg ik SW 25 tot 30 knopen om m'n oren, de voorloper van het koufront. Met deze harde tegenwind komt de Gemini op de motor met niet meer dan 2 tot 3 knoop tegen de golven op. Met aan bakboord het rif en aan stuurboord de shipping lane acht ik zeilen onbegonnen werk en ik besluit deze rottige nacht dan maar uit te zitten. 's morgens tegen een uur of negen zwakt de wind af en ruimt naar het westen. Ik kan weer zeilen vanaf het punt dat ik af moet buigen naar het zuiden en sluit deze trip toch nog mooi zeilend af.

Los Morros, werd in Bahia Vita als tussenstop aangeraden. Het is de nieuwste marina van Cuba en 'port of entry', wat wil zeggen dat je hier Cuba kan binnenvaren of verlaten. Dat Cubanen slecht zijn geinformeerd blijkt weer, zelf over hun eigen bedrijf (Los Morros behoort tot dezelfde organisatie als Bahia Vita). De marina is gesloten, sinds de orkaan IWAN hier een bezoek bracht en het grootste deel van de pier heeft weggeslagen. Alleen de uiterste punt is nog in tact. Geholpen door vele handen van de bouwvakkers, die los Morros aan het restaureren zijn, kan ik aan het brok pier afmeren. De Guarda Frontera, die een post op de kaap bezet, komt in de namiddag langs en sommeert mij direct weg te gaan. Los Morros is niet in bedrijf en ik hoor er niet te zijn. Ik geef aan de hele nacht gevaren te hebben en dat de condities om nu Cabo San Antonio te ronden slecht zijn. Ik hou voet bij stuk met als slotsom dat ik mag blijven, maar niet aan land mag en met madrugada, het ochtendkrieken, hem moet peren. Daar kom ik goed weg en ik slaap die nacht, ondanks de vele mosquitos, heerlijk.