Enkele opvallende punten van de oversteek Canarische eilanden -> Cabo Verdische archipel:
- Vrijwel geen enkel verkeer. Op ongeveer 5 mijl afstand in zuidoostelijke richting voer een boot ver onder ons langs in noordelijke richting. Frans heeft 3 vrachtschepen gezien gedurende deze tocht van 5 1/2 dag. Hij meldde, dat ze waarneembaar rekening hielden met ons.
- Slechts een paar kleine vogeltjes gezien,
- Geen vissen gezien. Alleen toen we de Kaap Verdische eilanden naderden, zag ik tijdens de ochtendwacht een klein schooltje vliegende vissen. Een aardige dode zee dus, bekeken vanaf de oppervlakte, genaamd de Kaap Verdische Stroom en stromend boven het Kaap Verdische plateau.
Wat we wèl meegemaakt hebben:
- Een inktzwarte avond, toen door een storm met windkracht 9 een partij Sahara zand over ons heen werd gejaagd en het schip, inclusief het nog nieuwe, witte grootzeil met een oranje kleurig laagje werd bedekt. De volgende dag bleek er overal fijn zand te liggen. Het dek was bedekt. Vanwege het zware weer was het grootzeil driedubbel gereefd. Het zand lag diep en dik tussen de plooien. De nieuwe kluiverschoten waren letterlijk verschoten. In de kuip en zelfs onder de huik lag zand. Op en onder het blauwe doek van de huik zat oranje zand gekleefd en er lag ook een laagje woestijnstof op de voorheen nog onbesmettelijk witte windvaan.
- Continu windkracht 4, 5, 6, 7 met uitschieters naar 8 en zelfs 9 vanuit een redelijk stabiele Windhoek (NE: North East. Aan de zeilstand hoefde dus niet veel veranderd te worden. We zeilden met een ingerolde kluiver, een stagfok (de Gemini is een kotter getuigd schip zoals de meeste zeilschepen die Koopmans Sr. ontworpen heeft) en 3-dubbel gereefd grootzeil. Toen de storm naderde, heeft Frans, die nog maar net te kooi lag, de stagfok voor een stormfok verwisseld en de kluiver naar binnen gehaald. Gelukkig aangelijnd, hoewel hij daar een hekel aan heeft.
- Een zeer woelige zee met een behoorlijke deining, waardoor je als je de koelkast of een kastje aan bakboord open doet, moet uitkijken dat de inhoud niet meteen om je oren vliegt. Wat betreft het gebruik van kruiden is het soms maar pakken wat er voorbij komt. De pakkans van paprikapoeder, wat niet Frans zijn lievelingskruid is, is daarbij het grootst, omdat de maîtresse van de vorige eigenaar daar wel liefst 3 grote potten van heeft ingeslagen.
- Aan het begin van de reis was het niet mogelijk om te koken. Gelukkig had ik voor vertrek een flinke hoeveelheid kipfilet gebakken. Die stond nog op het fornuis, tegengehouden door een pannenklem aan de voorkant. De pannenklem aan de achterkant had het begeven, waarschijnlijk vanwege metaalmoeheid. Door het heen en weer slingeren van de boot vloog er van alles richting mijn kooi, waar ik nog ziek mijn toevlucht had gezocht. Het deksel van de fluitketel en de aansteker voor het gasfornuis belandden pardoes in mijn hut en kon ik zo vanuit mijn bed oprapen (mijn kooi ligt aan stuurboordzijde onder de kuip en vanwege de toevoer van verse lucht had ik de deur open staan). De ketel was zonder deksel een andere kant opgegaan. Toen ik mijn verwarde hoofd oprichtte zag ik, dat er überhaupt niets meer op het gasfornuis was blijven staan. Dus ook de pan met de kipfilet was er vandoor, maar waar
naar toe? Frans, die te hulp geroepen werd ("Waar is de kip gebleven?") ontdekte, dat de toch behoorlijk flinke (en zware) koekenpan achter het fornuis een schuilplaatsje had gezocht. Ik moest er niet aan denken, wat voor ravage het daar nu was met al dat vet en kippendril. Frans heeft de kipfilets opgevist en in veiligheid gebracht. Bij gebrek aan mogelijkheden om tijdens deze barre omstandigheden te koken, zijn die later toch nog verorberd. Frans was sowieso blij, dat er nog wat te eten viel, behalve dan het brood.
Aankomst Kaap Verden, eiland Sal: 3 januari om 12.00. Afgelegde afstand Puerto de Mogan (Gran Canaria)- Sal (Kaap Verden): 834 mijl. Hemelsbreed is het 675 mijl. Het le etmaal hebben we een record dagafstand (inmiddels weer verbroken) van 150 mijl afgelegd.
Het volgende is nog een retrospectief verslag van onze belevingen in Sal.
Voor het eerst in 5 dagen kunnen we douchen en haar wassen etc. Je raakt er de kluts van kwijt als je ineens moet gaan bedenken wat voor kleding je aan moet trekken om aan wal te kunnen gaan en wat je allemaal mee moet nemen om in een dinghy aan wal te gaan. Na de dinghy in gereedheid te hebben gebracht en het vrije sop te hebben gekozen, bleek de buitenboordmotor, een Mercury, het ondanks een voorspoedige start al snel te begeven. De stroom was richting zee. Na verwoede startpogingen lukte het uiteindelijk de motor weer aan de praat te krijgen. Intussen hadden we de motor wel verzopen. De blauwe walmen sloegen er uit. In volle vaart naar de kade, waar de vissersbootjes afgemeerd lagen. Boeggolven spoten over me heen en ik was al snel kletsnat. En zulk mooi weer was het niet in Sal. Het was bewolkt en er stond een stevig, fris windje. Vlakbij de kade begaf de motor het weer. Gelukkig
konden we op tijd een landvast van een vissersbootje vastgrijpen. Via dit touw en aangemeerde bootjes trokken we ons naar de kant, waarbij we onder andere landvasten heen moesten. Operatie geslaagd: we waren aan land en konden gaan inklaren en langs de immigratie. Voorzichtig stelde ik voor om ons terug door een watertaxi te laten slepen. Deze werd verzorgd door een Kaap Verdiaan met een gemotoriseerd vissersbootje. Dit was de eer van Frans echter te na en ik hield mijn hart vast. Terug kreeg hij de motor gelukkig in het geheel niet meer aan de praat. Ondertussen kocht ik verse vis bij een mannetje die zijn dagvangst op de kade aan het pekelen was. Het bleken catchurina te zijn, familie van de tonijn. Drie stuks voor 1 Euro.
Uiteindelijk kwam Frans ook tot het inzicht, dat terug gesleept worden de enige optie was. De watertaxichauffeur bleek een heel aardige en uiterst lenige Kaap Verdiaan, genaamd Zidane. De volgende dag heeft hij ons geholpen om de buitenboordmotor naar de plaatselijke mecanicien te brengen, benzine voor ons te halen, de voorstag in te klimmen (als een aap) om de kluiverschoten los te knopen (een schoot aan stuurboord had het onderweg begeven, stuk geschavield tegen de bulletalie) en nieuwe schoten vast te knopen. Hij sprak Portugees, Creools, Frans en Spaans en probeerde van ons Engels te leren. Zijn toekomstdroom was met een Swan (de Rolls Royce onder de zeilboten) te gaan charteren. Met zijn 21 jaar had hij al een heel leven achter de rug, waaronder 7 jaar koopvaardij bij een Italiaanse reder, waar hij nare herinneringen aan over had gehouden. Hij gebaarde over het gebruik van geweld. Bij vertrek gaf hij me spontaan twee zoenen!
